Deze log eindigt met een te winnen prijs!

De Aussies hadden het vast beter gedaan als het geluid van een half stadion vol didgeridoo’s precies uit fase had gelopen met het geluid van de vuvu-ofhoehetendiedingen. Anti-geluid is rust. Maar ik heb geen didgeridoo gehoord, alleen maar vuvu’s.

Onze oranje vuvu’s liggen in de kofferbak, die ben ik per ongeluk expres vergeten en ik heb een donkerblauw vermoeden dat ik morgen helaas niet meer weet waar ze liggen. Oeps, mama zegt sorry!

***

De Middenvelder heeft zich ingeschreven op de WK-poule van de brandweer. Na dag 2 staat hij al boven de Brandmeester. For the record: de Brandmeester werkt daar, Middenvelder is slechts de 8 jarige zoon van…

De Middenvelder heeft de poule zelf ingevuld, zonder hulp. De Middenvelder kent alle ploegen, alle spelers, hij weet ook waar alle spelers “eigenlijk” spelen (zo speelt Holman van Australië bij AZ, wist U dat? Ik niet, de Middenvelder wel. En Emerton, oud-Feyenoorder, speelt ook bij Australië, mama zegt denkt: ene oor….). Hij weet me ook alle doelpunten uit negentienzoveelhuppeldepup te melden. Alle uitslagen worden, met het puntje van zijn tong uit zijn mond, genoteerd.

***

Ik geniet van voetballiefhebbende Brandmeester en zijn dito zoon samen. Al hou je niet van voetbal: dit is aandoenlijk! Ik mis alleen maar de didgeridoo’s. Ik heb een hartgrondige haat voor die vuvu-dingen ontwikkeld. Voor de rest kabbel ik mee met het WK. Iedereen geniet en zo gaan die dingen: als de Daltons gelukkig zijn en tevreden ben ik het ook.

***

De breekwerkzaamheden in Casa Repel zijn begonnen. Ik realiseerde me gisteren pas dat ik een oplossing moet verzinnen voor het behoud van onze historie. 17 september 2005 maakte ik het eerste streepje van de Middenvelder. Op de lijst daartegenover maakte ik ‘m voor de Wijze. Niet dezelfde datum, maar wel dezelfde leeftijd, om en nabij.

***

Help mij: hoe behoud ik de “streepjes”? Er gaat worden gebroken en geschilderd, maar hoe behoud ik wat er nu staat? Ik maak er een prijsvraag van! Voor de drie beste oplossingen ligt er een grote zak drop in het verschiet. Dit zijn de regels:

1. De Brandmeester en ik zijn de jury
2. Over de uitslag kan niet worden geklaagd
3. Wij zijn niet objectief
4. We gaan 3 maal een pond drop versturen

***

Off topic….zo vaak komt ze niet in beeld en al is het maar met de iPhone genomen…ze is zo mooi! Onze Miss Marple!

Het slaat toch nergens op, dat twitteren?

Dat getwitter. Dat slaat toch in principe nergens op? “ik stap nu in de trein”, “mensen, ik ga nu poepen, #twexit”, “ik heb me nu toch een kotsende peuter”, “ik liep 5 kilometer binnen een half uur”

Boeien! Wie wacht nu op deze informatie? Het woordje “wie” in deze zin mag je lezen met de nadruk die Bing uit Friends altijd legde op een afwijkend woord uit een zin. Zo maakten ze ooit de grap dat Bing gezongen zou kunnen hebben: ” The hills are alive with the sound OF (nadruk!) music!” Hilarische aflevering was dat trouwens. #alleseizoenenvanfriendsopdvdstaathoogopmijnverlanglijstjehintvoorBrandmeester
Hekje van twitter werkt niet in wordpress, wat is dat raar. Enfin, rode draad Repel, rode draad: Twitter!

Twitter dus. De Repel twittert zich ziek en ze ziet er de lol compleet van in. Twitteren is luchtig en vluchtig. Twitteren is iets moois meemaken dat te weinig is voor een logje maar je wil het wel delen dus kwak je het op Twitter….en als niet wordt gezien: boeien, dan is het zo weer vervlogen. Twitteren is msn’en met een heleboel tegelijk maar je hoeft niet per se te antwoorden. Twitteren is babbelen met mensen naar keuze. Twitteren kan je uitzetten en aanzetten naar believen. Kortom: De Repel twittert zich rot.

Het punt is alleen dat de Repel indirect voor haar Daltons logt. Ze blogt sinds mei 2006 voor haarzelf, maar ze slaat alles op voor haar Daltons, voor later: dit is hoe hun moeder was toen zij nog klein waren en dit is hoe zij hun jeugd heeft ervaren. Maar Twitter is luchtig en vluchtig en alles vervliegt. Dus, lieve twitteraars, het spijt me, deze log is voor jullie een herhaling: ik kwak hier eventjes een aantal foto’s neer die ik in de loop der tijd heb getwitterd omdat de emoties mij ertoe riepen. De losse momenten zijn an sich niet per se noemenswaardig in de geschiedenis van de Repel en de Daltons, maar de som is altijd meer dan de delen waardoor het totaal bewarenswaardig is geworden.

Brandweerhumor: dit hebben die spuitgasten opgehangen op de kazerne als trofee. Klerelijers. (Liefkozend uitgesproken hè.)

Deze benen liepen de 10 kilometer voor het eerst binnen 51 minuten, geregistreerd door deze chip. Ik twitterde deze foto een half uur voor de start toen ik nog niet wist dat ik zo verduveld snel zou gaan lopen.

Op een verschrikkelijk mooie zonnige dag is Popeye helemaal klaar voor het mooie weer….ik zweer jullie: hier heb ik helemaal niks mee te maken gehad! Meneer heeft een mening over mode en zon, denk ik.

Noeste Nijverheid! Met de hand mensen, met de hand. Ik twitterde dat ik slips op banden te naaien had en iemand retweette dat ik het wel netjes moest doen en dus voelde ik me genoodzaakt het resultaat te laten zien. Wel stoer he, die banden zo samen.

Elke dag worden ze een beetje groter. Ik bracht de Daltons naar school en de zon scheen zo mooi en de zwanen waren zo mooi: ik wilde dit moment even delen. Dus ik twitterde…

Als de Brandmeester van huis is, kookt de Repel. Saus from scratch: bouillon, gezeefde tomaten, groente, kipreepjes en een boel kruiden. De Daltons zijn er dol op! Ik twitterde deze foto omdat ik trots was op mijn heerlijke pan vol Saus à la Repel: Nic van de twit wilde zelfs blijven eten! (Prutje op de achtergrond is extra gebakken rode ui met kastanjechampignons voor mij.  Die vraag kreeg ik ook al via twitter, ik ga jullie hier even voorwezen.)

Maar de boog kan kook-technisch gezien niet altijd gespannen zijn. Deze foto twitterde ik ooit met de tekst “koken” erbij.

Ja, killer heels zijn mijn handelsmerk, maar Floor wilde maar niet geloven dat ik crocs heb met veters. Volgens menig follower een reden om te unfollowen.

Gelukkig kon ik het goedmaken door te twitteren dat ik onderstaande schoenen heb besteld via het internet #redenomnietteunfollowen. Oh, vergeet ik het weer: # werkt niet in wordpress, da’s een twitter ding.

Ik heppum en ik heb een shokking pink hoesje eromheen….en ik heb een schattig nachthempje aan. Ik twitterde deze met de tekst “mijn schoot”.

En deze twitterde ik met de tekst “een feestje”. Beetje veel werk in je eentje, 3 Daltons in bad, maar een feestje boven alles.

En zo twitter ik wat af. Ik ga hard richting 4000 tweets, ik lijk wel gek. Maar menschen, wat een lol heb ik. Ik zal deze log tweet style afsluiten, want ik moet nog twitteren:

#twoei en #twusten en #twexit!

Met frisse tegenzin en met een boel centen…

Onze tuin verzakt. Correctie: Repeldorp verzakt. Onze tuin heeft sinkholes waar Guatamala trots op zou wezen, I kid you not. In onze sinkholes kunnen complete Daltons verdwijnen. Wij wilden vorig jaar onze tuin al opknappen, maar dat is er niet van gekomen. Onze tuin ligt er dit jaar nog erger bij dan vorig jaar.

Alles aan ons huis behoefte opknappen toen we het kochten. (Lees: mintgroene kozijnen, een rode steenstrip muur en roze plavuizen met daaronder twee lagen kurkvloer.) Aan niet alles zijn we destijds toegekomen want ik was 6 maanden preggers van de Middenvelder toen we verhuisden. De keuken, badkamer en WC beneden kregen de code “prio 2”: die zouden we gaan opknappen nadat we erin waren getrokken en Middenvelder gezond en wel was geboren. De keuken en de badkamer zijn inmiddels gedaan en al zijn ze nog steeds niet (!) netjes afgewerkt zijn we wel HEUL erg blij met het resultaat. Onze WC heb ik van arremoeie een poos geleden maar halfslachtig provisorisch opgeknapt met de bedoeling dat we het vorig jaar voor echie zouden opknappen, maar dat is er niet van gekomen. Nu er echter een barst in de pot zit zijn wij bang dat er elk moment iemand door de pot kan zakken en heeft de WC “prio bloedspoed” gekregen.

Onze muren zijn vuil. Mijn schoonvader, de schilder, had 9 jaar geleden zo mooi de muren gestuct. Maar 9 jaar later, 3 kinderen en netto/bruto 6 katten later, ettelijke omgevallen glzaen limonade, wicky, chocomel, wijn, fristy, cola, bier en spetters kattenvoer later, zijn de muren niet meer zo mooi.

***

Dat gezegd hebbende ondernamen wij bitter weinig actie. Tot deze week. Ik kreeg de spreekwoordelijke “peper in mijn reet”  en de Brandmester volgde. Het ontwerp voor de nieuwe wc ligt klaar (chique de friemel, wordt de wc) en het ontwerp voor de nieuwe tuin zonder booby traps ligt klaar (chillen en relaxen met ultiem gebruik van zon, wordt de tuin).

Casa Repel is vanaf nu tot september under construction.

Nu alleen nog even een geschikte Pool zoeken voor het latexen van onze woonkamer; de gewrichten van schoonpaps zijn namelijk hoognodig aan pensioen toe. Weet iemand nog een Pool voor ons?

Je zal het maar zeker weten…deel II

Ik wist het 9 jaar geleden zeker en ik weet het nog steeds zeker weten heel erg zeker, maar wisten jullie…

…dat ons jubileum gisteren bijna in het water viel omdat Popeye opstond met 39,5 °C?
…dat ik daardoor een korter lontje had omdat ik eigenlijk stik-ongerust was omdat hij de hele dag geen druppel vocht tot zich wilde nemen?
…dat we naar Blijdorp zijn geweest?
…dat ik op dat idee kwam door haar?
…dat ik daar ben gespot door haar?
…maar dat ik haar niet heb gezien?
…dat ik vorig jaar alle dieren al uitgebreid had gekiekt en dat nu niet meer heb gedaan ondanks mijn super-duper lens?
…dat we er vaak naartoe gaan en dat eigenlijk nog vaker willen en dat we daarom eindelijk een abonnement hebben genomen?
…dat ik daar enorm blij mee ben?

…dat we een uurtje naar huis gingen om op te frissen en om iets te drinken?
…dat we toen onze vakantie hebben geboekt?
…dat we wederom naar la douce France gaan?
…dat we een kasteel hebben bij het zwembad?
…dat we naar Auvergne gaan?
…dat ik daar enorm blij mee ben?

…dat we ’s avonds uit eten gingen?
…dat een strandpaviljoen de beste plek is om met kleine kinderen uit eten te gaan?
…dat je in de zon kan zitten en uitgebreid kan natafelen?
…dat de kinderen zich niet vervelen als papa en mama natafelen omdat er een heule grote zandbak is?
…dat je met alles kan spelen op het strand en dat je daarom drie intens tevreden en blije kindjes hebt?
…dat ik daar enorm blij mee was?

…dat ik enorm blij word van deze diavoorstelling (Maestro! Musica!) en dat ik daar foto’s van onze trouwdag in 2001 in heb verwerkt en dat de Brandmeester nu nog net zo’n lekker ding is als toen?

(Groot scherm kan!)

Je zal het maar zeker weten…deel I

Op 9 december 1999 zien we elkaar voor het eerst in een kroeg. Bij het afscheid na die vluchtige ontmoeting van een uurtje, of zo, hebben we nog stees geen flauw idee hoe de ander heet. Maar het ‘kwaad’ is al geschied.
Op 17 december 1999 zien we elkaar per ongeluk expres weer terug in diezelfde kroeg en delen we onze eerste zoen en wat uurtjes later nog ietsje meer. Een beetje sletterig, maar ja, je zal het maar zeker weten! Oh ja, en we weten dan ook hoe de ander heet.
Vanaf 20 december 1999 tot op heden slapen we elke nacht bij elkaar (op dienst en dienstreis na) en spreken we elkaar elke dag. Op Haïti na. Pokke-Haïti.
In april 2000 geef ik mijn huurhuis in het centrum van Leiden op om in zijn koophuis te trekken. De wereld verklaart mij voor gek. Hoe roekeloos ben ik. Maar ja….je zal het maar zeker weten. We kennen elkaar dan nog geen 4 maanden…

Op 17 augustus 2000 vraag ik hem tijdens een etentje wanneer hij me ten huwelijk gaat vragen. Vijf minuten later heb ik een bierviltje met een gat erin om mijn vinger. De datum wordt de dag voor hemelvaart in 2001. Een woensdag dus. 23 mei 2001. We kennen elkaar nog geen jaar. Maar ja, je zal het maar zeker weten.

Niet gehinderd door regels of tradities gaan we ondertussn toch alvast proberen een Middenvelder te maken. We willen namelijk allebei heel graag Daltons. Hij 2, ik 3. We hadden namelijk allebei al Daltons gehad willen hebben op onze leeftijd, hoe jong we ook waren. Je zal het maar zeker weten!

Op weg naar de trouwdatum krijg ik een miskraam. Ik zal nooit weten of mijn eerste een jongen of een meisje geweest zou zijn. Hij of zij had 6 december 2001 het levenslicht hebben moeten zien.

Met deze schaduw over de dag gaan we 23 mei 2001 in. Maar het werd toch de mooiste dag van dat jaar Dacht ik! Cliffhanger…Ik leef blijkbaar in blissful ignorance want exact drie dagen na onze trouwdag test ik positief van de Middenvelder. Wat moet hij lekker hebben meegesnoept van de champagne op ons feestje! Uitgerekend op 26 januari 2002 heeft de Middenvelder een mening over planning en komt gewoon een maandje eerder ter wereld op 28 december 2001. 22 dagen na de datum van zijn oudere broer/zus die niet heeft mogen komen.

Morgen zijn we 9 jaar getrouwd….

Morgen gaan we een feestje bouwen….deze log wordt enorm vervolgd!

Raindrops on roses and whiskers on kittens…Happy-de-peppie!

(Ik neem aan dat iedereen The Sound of Music ook honderdduizend keer heeft gezien en dat ik de titel dus niet hoef uit te leggen?)

In ieder geval, er waart een happy-de-peppie virus rond in logland. De happy award verschijnt op steeds meer plaatsen. Ik vind ‘m zo leuk, je leest zoveel leuke dingen die mensen blij maken! Van sommige dingen die je leest, word je gewoon zelf plaatsvervangend blij. De andere award die rondwaart is ook leuk: je moet vijfendertig weet-dingetjes over jezelf prijsgeven. Altijd leuk om te lezen van mensen! Wij al dan niet lurkende loggers zijn namelijk verschrikkelijk nieuwsgierig. Ik word alleen altijd een beetje recalcitrant en burgerlijk ongehoorzaam van de regeltjes die bij de awards horen. Dus hou ik me er niet aan. Ik weet niet of ik tot 10 ga komen en ik weet niet of ik tot 35 ga komen. En ik ga ‘m ook niet doorgeven aan het aantal mensen dat moet. De awards staan in de rechterkolom en de regeltjes kan je er ook vinden als je doorklikt: wie wil, pikke de award op! Het is iedereen van harte gegund!

Ik word blij van…

…erachter komen dat hartsvriendin H van dezelfde in Nederland onbekende Franse zanger houdt als ik. We keken elkaar verbijsterd aan: ken jij hem ook? Voor we het wisten zaten we achter de computer. In Nederland treedt hij uiteraard niet op, maar in België wel. En voor we het wisten hadden we kaartjes geboekt en een nacht gereserveerd in een nabijgelegen middeleeuws château. Als een heuze Thelma and Louise gaan we een road trip maken! Man, wat word ik daar blij van!

…nog geen week later met hartsvriendin C uit eten gaan. We hebben elk meer dan een kilo suchi op. Urenlang aan tafel kleppen. Je realiseren hoeveel geluk je hebt met vriendinnen van dit kaliber, dat maakt me ook gelukkig. H ken ik al 18 jaar, C ken ik 12 jaar. C en ik hebben elkaar ontmoet omdat we allebei een beetje hulp nodig hadden om uit onze problemen te komen. Nu zijn we 12 jaar verder en we zijn allebei gelukkig. We zijn over onze demonen van die tijd heen. Ook dat maakt me gelukkig. En zonder dat we verbonden zijn door onze demonen, zijn we nog steeds heel close. Ook dat maakt me intens gelukkig. Een x-voudig genesteld happy-de-peppie feitje dus.

…hardlopen, daar word ik intens blij van. Mijn verborgen talent. Deze week heb ik een loopje van 21,2 kilometer gelopen: ruim een halve marathon! Drie dagen later was ik voldoende hersteld om er een 16 kilometer loopje uit te gooien. Dat was gisteren, en ik voel me vandaag al hersteld. De lange loopjes gaan ook steeds sneller en makkelijker. Daar word ik helemaal heppie-de-peppie van. Ik ga me inschrijven voor een halve marathon in juni. Het is een officieel goedgekeurd parcours en je loopt met chip. Daarnaar uitkijken maakt me ook gelukkig.

…mijn vier Daltons. De Brandmeester, de liefde van mijn leven die me voor moederdag dat oh zo heerlijke veel te dure luchtje gaf (klikker-de-klik). Mijn Middenvelder die zo’n lieve broche heeft gekleid voor moederdag. Mijn Wijze, die zo’n über-lief schilderijtje heeft gemaakt. Mijn Popeye, aan wie het concept moederdag nog een beetje voorbij ging. Had ik al gezegd dat ik zo ontzettend blij word van moederdag?

…de bloesem in de appelboom die de Brandmeester heeft gekregen. De meest bijzondere onderscheiding die hij heeft gekregen voor zijn inzet in Haïti. Voor James. Nu hoeven alleen de bijtjes nog maar even goed hun best te doen!

…de boomgaard waar onze boom staat. De landwinkel die op de boomgaard zit waar onze boom staat. De producten die je kan kopen in de landwinkel op de boomgaard waar onze boom staat. Allemaal maakten ze me gisterochtend verschrikkelijk blij.

1. Waar is je telefoon…
Altijd binnen een straal van een halve meter bij me vandaan. Vaak mijn lijn met de Brandmeester. En waar zou ik zijn zonder de sms’sjes van H en C?
2. Je haar…
Erg belangrijk voor me. Erg lang. Erg uitgevallen en nu gelukkig erg terugkomend. Erg verbaasd dat ik de nieuwe grijze haren mooi vind.
5. Favoriete eten…
Sushi!
11. Angst…
Spinnen en water. De dood. Mijn gezin verliezen.
12. Waar woon je over 6 jaar…
Nog steeds in Repelhuis in Repeldorp. Wij zijn gelukkig in dit huis.
14. Iets dat je niet bent…
Geduldig.
15. Muffins…
Nee, ik ben meer van de hartige.
20. Mijn t.v…
Staat hier de godganse dag aan.
21. Heb je huisdieren…
4 poezels.
25. Mis je iemand…
Nee. En dat doet pijn om toe te geven.
26. Voertuig…
Mijn fiets.
28. Favoriete winkel…
H&M online, Apple Store, de landwinkel op de boomgaard waar de appelboom van de Brandmeester staat.
29. Favoriete kleur…
Donkerpaars.
30. Wanneer voor de laatste keer gehuild..
Een paar dagen geleden toen ik ruzie met de Brandmeester had.
31. Wanneer heb je voor de laatste keer gelachen…
Vandaag.
32. Mijn beste vriend
De Brandmeester.
33. Een plek waar je weer naar toe zou gaan…
De plek op Rhodos waar de Brandmeester en ik onze eerste vakantie samen hadden.
34. Facebook…
Ja
35. Favoriete plek om te eten..
Thuis

Dat waren er dus meer dan 10 en minder dan 35. So there. Het is me weer gelukt om vals te spelen! En dan ga ik nu broeden hoe ik de komende woordenloze woensdag weer kan valsspelen…

Wie heeft de herfst aangezet?

Een logje onder de noemer “hoe verschillend zijn soms de belevingswerelden van kinderen en hun ouders”.

Zo is voor mij een modderplas een gevaar voor mijn schoenen van textiel, mijn witte hakken en mijn peep toe shoes. Voor de Daltons is een modderplas de werkelijke en enige reden dat er regen valt, een vreugd en een uitdaging om zo vies mogelijk te worden.

Zo is voor mij de zaterdagmarkt in Repelbuurdorp een genot voor al mijn zintuigen. Slenteren, shoppen, kijken, voelen, horen, ruiken, genieten, proberen, kopen, ideeën opdoen. Voor mijn Daltons (eigenlijk de Grootste Dalton incluis) is de markt op zaterdag in Repelbuurdorp shear hell. “Ben je al klaar, kunnen we naar huis, hoe lang nog, hij heeft gepoept, de parkeertijd is op, mama ik verveel me, gaan we naar de Intertoys, ik ben moe-hoe, zelluf lopen, ik wil niet meer lopen, mama hij pest me, mama hoe lang nog, gaan we al bijna naar huis.”

En zo had ik had gedacht dat we een probleem zouden hebben met deze meivakantie van de Daltons en het huidige weer. Maar ik was vergeten dat onze belevingswerelden soms zo heel anders zijn.

Daar waar ik deze zaterdag stond te vernikkelen tot op het bot in de kou en de regen langs de lijn, daar genoot de Middenvelder in korte broek 2 maal 20 minuten op het veld.  (En ik kleumde in de rust vrolijk verder!) Ze werden zaterdag ongeslagen kampioen. De Brandmeester had de betreffende wedstrijd helaas dienst, dus de Repel was naast plaatsvervangend huisfotograaf van de F’jes tevens parapluhouder, oppas voor twee verkleumde Daltons en hotline naar de kazerne. Elk doelpunt werd doorgebeld. Te beginnen met de belangrijkste: de openingsgoal van de Middenvelder. Alle ventjes uit dit team zaten voor het eerst op voetbal dit seizoen en ze werden in hun eerste seizoen dus direct ongeslagen kampioen. Dat vergeten ze hun hele leven niet meer! Onze Middenvelder heeft dit seizoen 18 keer gescoord. En ik vergeet mijn hele leven niet meer hoe koud mijn tenen sokkenloos in mijn schoenen waren deze zaterdag.

Daar waar ik vorige week nog in rokje op een zonovergoten terras rosé zat te drinken, daar liep ik op zondag De Meest Belangrijke Prestatieloop (Must Defeat Nep-Repel!) in de kou en de regen. Tegen de tijd dat ik bij de finish kwam, was ik niet alleen nat tot en met mijn onderbroek. Nee: bij elke stap voelde ik zelfs het water tussen mijn tenen soppen in mijn loopschoenen. Tegen de tijd dat ik achteraf bij mijn auto kwam, was ik dusdanig afgekoeld en rillerig van vermoeidheid dat ik met moeite de sleutel in het slot kreeg. Mijn vingers leken wel verkrampte klauwen. Maar goed, mission accomplished: PR gelopen en Nep-Repel liep niet. Daarmee staat ze niet eens in de finale uitslag en ik wel en ik ben daarbij geëindigd binnen 30% van alle vrouwen die daadwerkelijk op de uitslag van 7 loopjes staan! “Whoe-hahahahahaha!” (Lees deze maniacale lach met een hysterische intonatie.)

Daar waar ik dacht dat we de rest van de zondag een probleem hadden met het (te lang) uitgestelde partijtje van de Middenvelder in verband met het weer, daar bleek ik beren op de weg te zien. We hadden expres tijd ingeruimd voor “zomaar” buiten spelen. Het spul is 8, zo was de redenatie, die gasten willen niet worden entertained met koekhappen, die willen voetballen. De weersvoorspelling gooide in mijn optiek echter roet  in het eten. Maar daar waar ik blij was binnen te zijn, daar waren 6 gasten heel erg blij te mogen voetballen in de regen. Bijna niets mooiers dan dat, zo bleek. Direct na de tweede helft van “de wedstrijden” (iets met Twente en Ajax en eredivisie en zo) waren ze weg. Een uur later kwamen ze dolblij weer binnen. Rode konen van de kou en doorweekt tot op het bot en oh, oh zo blij. Diverse frituurbeurten verder waren ze nog verzadigd ook.

Man oh man, wat kunnen kerels van 8 lawaai maken!

En ik? Ik beuk met windkracht 5 pal tegen naar huis uit werk. Mijn regencape fungeert onder deze omstandigheden als een rem-parachute. Ik doe een kwartier langer over mijn fietstocht naar huis dan normaal. Ik baal. De mascara hangt op mijn kin en ik zie werkelijk niet in hoe ik hier de lol uit kan halen die mijn Daltons eruit halen. Het lijkt wel herfst. Het is mei, verdorie, maar de thermometer bij het uithangbord van een pomp onderweg zegt 7°C. Ik vloek en ik trap me te pletter. Ik wil lente. Ik wil naar de appelboom van de Brandmeester en ik realiseer me dat de laatste bloesem er vandaag vast wel uit gewaaid zal zijn. Pokke regen!

De Middenvelder gaat donderdag en vrijdag naar een tweedaagse voetbalclinic bij Feyenoord…en guess what….het weer zal hem worst wezen. Gelijk heeft hij. En als deelnemer van deze voetbalclinic, heeft hij als klap op de vuurpijl recht op 2 kaarten voor de tweede helft van de bekerfinale; hij en de Brandmeester gaan, dat moge duidelijk wezen…..en guess what…..de Brandmeester heeft wel een mening over het weer want ze zitten niet overdekt…

7 dagen, 28 nachten

Vroeger (ik ben vergeten eigenlijk wie het altijd zei), was er een gevleugelde uitroep voor als er een pak koekjes op de grond viel en alle koekjes gebroken waren, of als een zak chips in de verdrukking op de bodem van de volle boodschappentas had gelegen en alle chippies tot gruis verworden waren. Ik kan me eigenlijk niet voor de geest halen wie dat nou altijd zei, maar de uitroep was: “Dan hebben we in ieder geval drie keer zoveel koekjes/een heleboel chippies!”

En dat gaat prima op voor koekjes en chippies, maar niet voor nachten. Een gebroken nacht betekent niet dat je 2 nachten hebt gehad. Helaas. Want als dat zo zou zijn, zouden de Brandmeester en ik heul veul nachten hebben gehad deze week. Humoneous veel nachten, zouden we gehad hebben.

Won’t bore you with the details, maar in vogelvlucht:

• Er waren nachten dat mijn “Weapons of Mass Destruction-Proof”-oorproppen niet eens voldoende waren om me af te sluiten voor de geluiden van mijn omgeving en ik dat vele uren heb gewoeld en plafondplaten heb geteld;
• Er was een nacht dat de Brandmeester de kleine Popeye heeft moeten douchen en zijn bed heeft moeten verschonen wegens een nachtelijke kotspartij. Ik ben daar wegens oververmoeidheid doorheengeslapen;
• Er was een nacht dat ik alleen was en de Middenvelder om middernacht begon te huilen dat hij niet kon slapen en pas na twee lange uren van troosten, proberen, troosten, opnieuw proberen later in slaap viel (inmiddels in mijn bed) en ik dus ook pas om 02:00 uur aan mijn nacht begon. De Wijze voegde zich met nachtmerries en buikpijn om 03:00 uur bij ons en Popeye, langzaam herstellende, volgde om 05:00 uur;
• Diezelfde nacht had de Brandmeester een grote brand en vond hij zijn bedje op de kazerne pas om half 3;
• Alle overige nachten hadden wij minimaal 2 “uitrukken” per nacht. De Daltons liggen nog steeds een beetje in de ziekenboeg.

Helaas komen wij daarmee niet op 28 nachten deze laatste week. Wij komen hiermee slechts uit op een serieus slaaptekort. Wij zijn de echtelijke sponde niet uit te knuppelen ’s ochtends. Niet omdat we het nou zo knus maken in de ochtend, maar omdat we allebei comateus zijn. Ons benne moe. De Daltons zijn aan het kwakkelen en wij zijn moe.

Ik heb er al uitgebreid over ge-Twitter’d, ge-Hyve’d en ge-Facebook’ed, maar ik moet mijn ei ook hier even kwijt: na een week met “28 nachten” heb ik op deze vrijdagavond toch maar even de Singelloop van Leiden 2010 gelopen. Op sommige stukken letterlijk gelopen (wat wil je met pus/minus 4000 deelnemers), maar dan nog in een mooie tijd. En wat geeft het publiek je vleugels zeg. Het stond vol langs de volledige route en ik kwam talloze bekenden tegen. En iedereen klapt en moedigt aan. De zon scheen en er waren overal bandjes. Het was geen serieuse 10k loop voor de tijd: het was een Singelloop voor de lol….en ik heb lol gehad!

Ik weet niet goed hoe ik moet omschrijven dat ik omkukel van de slaap terwijl ik energie heb gekregen…

Het iWeekend van een Mac-o-fiel door de iLens van haar iPhone

Omdat ze zaterdag de koploper versloegen en nu zelf koploper zijn en het kampioenschap ze nauwelijks nog kan ontgaan en hij twee keer scoorde (waarvan eenmaal uit vrije trap als een heuse Pi-air!) en drie keer de voorzet gaf voor een doelpunt en hij door zijn coach “Middenvelder pur sang” werd genoemd (leest hij mijn log of zo?) en De iRepel de longen uit haar lijf heeft aangemoedigd en dus weer die sockermum was die iedereen kent als die moeder die alsmaar “Pi-air”  scandeert en omdat de Brandmeester zo vreselijk trots is op zijn eerstgeborene kreeg hij van mij dit. (Jongens: zonder adem te halen in een keer lezen, hè!) De Middenvelder oefent zich een rotje, want zo eenvoudig is het niet eens!

Omdat ik zaterdag 15 kilometer liep, deed ik zondag “maar” 5 kilometer. Maar daarmee kwam ik met mijn Nike+ wel boven de 600 kilometer! Zie je die enorme piek van de 15 kilometer? Man, wat was ik trots op mijn benen.

Hoe Mac-o-fiel ik ook ben, en hoe blij ik ook ben met de Nike+iPod en mijn iMac en mijn witte iPhone (Macbook pro staat op het verlanglijstje), voor hardlopen gaat er niks boven de Garmin Forerunner 405CX. Met hartslagmeter en ingebouwde GPS. Garmin weet tot op de meter waar ik loop en hoe hard. Oh, ik gadgetfreak ik.

En omdat de 15 kilometer zo ontzettend lekker en makkelijk liep, heb ik er alle vertrouwen in dat ik na de zomer de halve marathon ga redden. En zondag was het weer zo goed en scheen het zonnetje zo lekker , dat ik in mijn nieuwe shocking pink zomerloopoutfit kon lopen. Toen ik het aan had getrokken riep De Wijze uit: “Mama, wat ben je mooi!” Dat zijn de complimenten die tellen in het leven, dat kan ik je verzekeren.

Maar het is niet alleen maar hardlopen wat de klok slaat. We waren een heel weekend samen en dus gingen we ook samen dingen doen. Geen Repelbos voor de verandering, maar in plaats daarvan een ochtendje waterratten.

Popeye oefent voor cool dude. En hij is pretty good at it! We zitten buiten met opa en oma die terug zijn uit het buitenland en we bestellen pizza en drinken witte wijn. Het leven is bijzonder rijk op een dergelijk moment.

De Middenvelder heeft zijn moeder volledig in zijn broekzak met dit soort acties. En nee, ze komen niet uit een tuin van iemand, ze zijn bij de sloot geplukt. De Repel moest het wel even checken. Uiteraard zijn ze vandaag volledig verlept, maar gisteren stonden ze er mooi bij en was ik enorm blij met mijn mooie boeket. Weet je, Brandmeester, ik vind het heel fijn om bloemen te krijgen. Wist je dat?

Ik heb deze serie geërfd van mijn tante die in januari 2006 is overleden. Ik koop ze trouw elk jaar bij en zoek elke rommelmarkt af naar de missende delen, maar ze stonden al die tijd op zolder in de studeerkamer. Zonde eigenlijk. Dus dit weekend heb ik ze naar beneden gehaald voor mijn leergierige Middenvelder. Elke vrij momentje (als hij niet op zijn waveboard aan het oefenen is) pakt hij een boek. Jammer alleen dat hij dan weer heel lang blijft kijken naar de foto’s van de onthoofde lichamen.

Een foto van ons avondje uit heb ik niet. Ik had het te druk met het dansen met de Brandmeester. Een foto van de pizza heb ik ook niet. Ik had het te druk met eten. Is mijn leven dan echt zo idyllisch? Meestal wel. Soms niet. Vanmorgen moesten de lakens worden gewassen van het bed van Popeye dat hij vannacht helemaal ondergespuugd had. En omdat hij vannacht niet toeliet dat De Brandmeester de kots uit zijn haren douchte, en hij vandaag ziekjes is, heb ik zijn haren maar zo goed en zo kwaad als het ging met een washandje gewassen.

En om met iets heel zinnigs af te sluiten: mijn iBeltoon wil ik jullie niet onthouden. Ik ben zelfs zo Mac-o-fiel dat ik mijn witte iPhone al kocht een half jaar voordat mijn abonnement bij mijn vorige provider afliep. (Maar ik zal vast niet de enige zijn geweest!) Echt, de beste uitvinding sinds het vuur.

Helemaal in mijn allenige up

Het brandweerrooster is onverbiddelijk. Het dendert, bijna zonder afwijkingen, door in de 24-op-48-af routine. Dus ook door weekenden en hoogtijdagen. Dit houdt bijvoorbeeld ook in dat wij slechts eens in de 3 weken een compleet weekend samen hebben. Maar het rooster levert ons ook heel erg veel op. Wij zouden het leven dat we nu leiden niet kunnen leiden als hij een normale 8-tot-5 baan zou hebben. Nu hebben we maar 1 dag opvang in de week nodig, eten de Daltons hun bammetje 5 van de 5 schooldagen lekker thuis op, en kunnen ze elke dag uit school afspreken met wie ze maar willen (als de sport het toelaat). Daarbij heb ik de ruimte om 4 dagen te kunnen werken en zijn wij over de hele week van 7 dagen gerekend bijna exact 50-50 met de kinderen. We zien elkaar alleen minder dan een gemiddeld ander huishouden, maar omdat wij niet anders weten, voelt het niet als ‘gemis’. Het blijft wel altijd voelen als een ‘wens tot meer’. Dat we standaard vele feestdagen niet samen hebben, was nooit een echt probleem. Er stond ook altijd wat tegenover. Op een feestdag waren namelijk de gezinnen standaard uitgenodigd om op de kazerne te komen eten. Ik heb menig kerst- en paasdiner genuttigd op de kazerne. En dan lekker natafelen terwijl de kinderen spelen in de remise.

Maar nu is Manlief verplaatst naar een andere post. En op die andere post “doen ze daar niet aan”. En dus zit ik voor het eerst sinds ons leven samen volledig in mijn allenige uppie met Pasen. En daarom ben ik bloedsjachereinig, want het is allemaal de schuld van die lapzwansen van die pokke-post waar hij nu zit. De Brandmeester zal daar in de toekomst heus wel verandering in brengen, maar voor deze pasen is het te laat.

Dus wat dan gedaan. Nou ja, ten eerste maar het beste ervan maken en ten tweede gewoon doen wat je van plan was.

Er het beste van maken, houdt in tot half 12 in je pyjama rondlopen, snoepen en onbeperkt achter de laptop mogen zitten met z’n drietjes. En als je dan zo’n plaatje kan schieten is moeders ook tevree.

Doen wat je van plan was, betekent lekker naar Ernst, Bobbie en de rest gaan met de drie koters, want je had de kaarten al een poosje in huis. Logistiek gezien was het een beetje een uitdaging, zo alleen met drie kinderen naar een show waarbij een van de Daltons eigenlijk net iets te jong is voor het evenement. (Het is zo druk dat je kind kwijtraken oneindig veel malen makkelijker is dan je kind in het vizier kunnen houden, laat staan 3, Popeye miste zijn slaapje en had nog nooit van zijn leven 2 uur lang op een voor hem te hoog bankje moeten zitten, De Wijze moest aan het eind van de pauze plassen en de rij voor de toiletten was minimaal een kwartier lang, lang leve de boom bij de uitgang, maar met name lang leve de verantwoordelijkheid van Middenvelder die zich bereid toonde op Popeye te letten die naar niemand luistert en dat perfecter deed dan je van een 8-jarige mag verwachten.)

Ze hebben hun keeltjes schor geschreeuwd gezongen, ze hebben gelachen, De Wijze pakte mijn hand en giechelde om de grapjes van Bobbie en ik heb ertussen gezeten met een brok in mijn keel en waterige ogen. Dat heb ik nou altijd als ze het zo naar hun zin hebben, ik ben matig stoer in dat opzicht.

De Daltons liggen plat, Feyenoord heeft gelijk gespeeld (tijdens de Ernst, Bobbie en rest-show moest ik van Middenvelder elke 10 minuten teletekst kijken op mijn telefoon…lang leve de teletekst app), en De Brandmeester gaat het regelen voor de toekomst, heeft hij me zojuist toevertrouwt.

Niks mis met het leven van een brandweervrouw, helemaal niks mis mee.

Woorden Waterval Weekend

Sorry hoor, maar als ik verplicht mijn waffel moet houden op Woordenloze Woensdag, moet dat toch gecompenseerd worden elders in de week. Bij deze dus. Ik had namelijk een Woorden Waterval Weekend.

Zaterdagochtend, OOH-EIGHT-HUNDRED-HOURS, Manlief is allang weg voor een 24-uurs dienst. Uiterst charmant in ochtendjas (en de mascara van de vrijdag ervoor nog tot op de kaken) doet de Repel de deur open voor Coach. Twee amikale zinnen later vertrekt Oudste met Coach en zijn zoon. De Repel trekt zich terug voor een luie pyjama-ochtend met de jongste twee. Mijn grootste probleem: scheidsrechter spelen tussen slechts 2 kleine jongetjes.

Om half 10 belt Coach:
Hij: Met Coach
Ik denk verschrikt: Hij staat daar met Oudste met een gebroken been!
Hij: Ik sta hier naast een aanvoerder. Hij heeft 5 keer gescoord. Of hij bij Nick mag spelen.
Ik (voor het eerst in mijn leven adrem): Een kind van mij dat 5 keer heeft gescoord mag bij Nick gaan spelen.
Hij: Dan komt de moeder van Nick hem even thuisbrengen om om te kleden. Repel, hij heeft weergaloos gespeeld! Ik vind het echt jammer voor je man dat hij er niet bij kon zijn, hij zou zo trots zijn geweest!

Nick komt woensdag eten, na de training, vriendjes maken is leuk!

Ik maak me op zondagochtend op voor mijn prestatieloop. De vierde van zeven. Oudste roept ineens dat Coach ook meedoet. Ik ga naar de site met uitslagen en verhip, daar staat hij. Hij loopt geen slechte tijd, maar hij loopt de 5 en ik de 10. Na-naaa-na-naaa-na! Als ik die zondagochtend met stralend weer door Manlief wordt gebracht zie ik tijdens mijn warming-up de Coach finishen. In een echt heel goede tijd, maar hij oogt alsof hij zich vergaloppeerd heeft. Ik schiet hem aan en we babbelen over lopen en trainen en voetbal. En tijdens het koetjes en kalfjes gesprek kom ik erachter hoe goed Oudste heeft gespeeld.

Eenmaal aan de start zie ik de moeder van Thomas, een ander teamgenootje van Oudste. We staan er bij elk loopje weer samen. Ik ga bij haar staan en we kletsen. Dit keer is ze geblesseerd en ze gaat niet voor de tijd, ze gaat voor uitlopen. En zij was wel bij de wedstrijd en Oudste heeft inderdaad weergaloos gespeeld. Wat baal ik voor hem dat wij er niet waren. Maar goed, het maakt wel dat hij zijn verhaal keer op keer kan vertellen.

Zij ging voor uitlopen, ik ging voor het benaderen van mijn PR. En weet je wat: dat lukte. Ik heb mijn PR met 10 seconden verbeterd! Mjn laatste PR was officieus tijdens een trainig (maar ja, GPS liegt niet) maar nu is het officieel en staat het op internet: De Repel loopt de 10 kilometer in 52 minuten en 18 seconden! Jongens, geloof me: dat is ècht snel.

De laatste meters aangemoedigd, en daarna verwelkomd worden door mijn 4 Daltons maakte mijn victorie compleet. De uitslag op de website laat later weten dat de moeder van Thomas hem ook heeft uitgelopen, en voor een geblesseerde in een verduveld goede tijd.

Die zondagmiddag kwam Manlief’s neef langs met zijn gezin. Zijn vrouw en ik klikten vanaf moment nul. Jaren na dat moment nul kregen we nagenoeg tegelijkertijd een miskraam van kindjes die binnen 2 weken na elkaar geboren zouden worden…een paar maanden later waren we zwanger van kindjes met exact dezelfde uitgerekende datum. Haar oudste en mijn Middelste zijn uitgerekende datum-genootjes.

We gingen met z’n allen naar het bos. De wereld ziet er mooi uit in het voorjaar. Een beetje zonlicht doet wonderen na deze lange winter.

Afsluitend pannenkoeken eten bij ons. Even een feitje: De Repel is pannenkoekenbakkerkampioen. Daar heeft ze vroeger prijsjes mee gewonnen (vrij naar de geliefde uitdrukking van Manlief). Zonder stress, alleen maar met 2 rode konen, bakt ze 2 pakken weg met 2 pannen tegelijk op het vuur…

Op deze foto zitten de kinderen al aan hun tweede ronde en ben ik nog niet klaar met bakken. Dit is een Kabouter Plop-stapel waar je U tegen zegt!

En dan ineens zegt Manlief dat ik naar de wc moet gaan. Hij zegt het met een grijns.

Ik: Als je het zo zegt, durf ik de wc niet meer in!
Iedereen in de kamer: Woehahahaha!

Wij hebben een krijtbord aan de binnenkant van de wc-deur en dit was de reden dat ik van Manlief naar de wc moest!

Sherlock’s overpeinzingen op Zondag

Ik heb een rotnacht gehad, dat kan ik U vertellen. Het Kind was er niet. Alleen dat kleinste kind, die nagel aan mijn doodskist, was er. Dat andere kind, die blonde, was met Het Kind uit logeren bij de buren. En ik moet U zeggen: zonder Het Kind slaap ik niet goed. Wij slapen namelijk altijd samen. Wij zijn sowieso altijd samen. Het Alfa-mannetje hier in huis blijft maar denken dat ik het leuk vind als hij me aait, maar dat mag eigenlijk alleen Het Kind. De rest is louter een kwestie van tolereren. Enfin, het was dus een eenzame nacht voor me. Ik ben van botte ellende maar bij mijn broer gaan liggen.

Ove het Kind gesproken, ik weet niet waarom het een paar maanden niet zo was, maar hij ruikt tegenwoordig weer zo lekker als hij op zaterdag thuis komt. Joost mag weten wat hij uitspookt, maar Het Vrouwtje zei dat hij corner-specialist is. Wat dat ook moge wezen. Nu ik erover nadenk roken ze allemaal zo lekker gisteren. Maar met name Het Kind rook vurrukkuluk. De onderkant van zijn schoenen ruiken al lekker, maar dan die rode sokken! Man, om daar lekker je neus in te duwen…heerlijk! Lekker warm en vochtig van die heerlijke geur!

Ik moet even ingedommeld zijn daarna, maar toen ik wakker werd was het huis te klein. In positieve zin dan hoor: Het Kind en dat andere kind stuiterden door de kamer. Het Vrouwtje had het over positief benaderen en veel liefde geven. Ik weet niet wat het probleem precies is, maar als het de bedoeling was dat het blonde kindje blij moest worden, is dat wel gelukt moet ik zeggen.

Het Vrouwtje is behoorlijk in de weer vandaag. Ze strijkt en ze ruimt op. Vreselijk vermoeiend, ze stoort me continu als ik wil dommelen. Ik begrijp haar ook niet, want ze drinkt al de hele dag geen koffie: waar haalt ze de energie vandaan? Ze drinkt iets wat vreselijk vies ruikt. Ze zegt dat bij de fitness-test haar bloeddruk iets te hoog was. Ze hadden haar verteld dat het een momentopname kon zijn, maar zij gaat meteen overboard en schrapt de koffie en de cola van haar menu en gaat hele rare dingen drinken. Kan nooit goed zijn, dat voel je aan mijn snorharen. “Minder zout” en “meer knoflook” klinkt ook niet gezond. “Meer vis” was de enige hoopvolle opmerking die ze maakte.

Ze was vandaag ook in de weer met foto’s. En mopperen dat ze deed! Ik snap überhaupt dat hele concept foto niet. Wat heb je eraan om te kijken naar een plaatje? Het ruikt niet, het beweegt niet, het aait niet en het spint niet. Het is nep! Maar het Vrouwtje is er dol op. Altijd in de weer is ze, met haar fototoestel dat overigens steeds groter lijkt te worden met alle toeters en bellen die ze erop koopt. Vandaag was ze dus aan het rommelen met schoolfoto’s en ik moet zeggen: het is een best mensch dat Vrouwtje, maar ze laat zich belazeren waar ze bij staat. Ze zegt dat ze de fotograaf niet goed vindt en dat de kinderen er niet heel leuk op staan. Met name de foto waar Middelste alleen op staat vindt ze niet mooi. En hij heeft twee foto’s gestuurd waar ze alle 3 op staan en ze neemt ze allebei. Nagenoeg identiek, en op allebei had ze wat te mopperen. Maar toch allemaal kopen hè. Ik kan er met mijn verstand niet bij: het zijn maar foto’s! Ik zag heel veel briefjes die enveloppen in gaan. Tellen is niet mijn sterkste kant, maar ik zag zo 64 euro 25 voorbij komen. En nog bijbestellen voor de opa’s en oma’s ook. Nou vraag ik je: als het Vrouwtje ze al niet leuk genoeg vindt, zouden haar en Alfa-mannetje’s ouders dat dan wel vinden? Ik denk het niet.

Het spijt mij, u zult mij nu moeten excuseren, want ik voel mijn gekke 10 minuten opkomen. Ik moet nodig door het huis gaan donderjagen met mijn broer.

Met vriendelijke groet,

Sherlock.

Woordenloze woensdag: we hebben het goedgemaakt

Hoe doen ze dat, die familie Ingalls? Wij weten het niet!

De inmiddels 13 jaren bij de brandweer hebben geleerd dat Manlief zich klaarblijkelijk staande kan houden in dit zware beroep. Ook is gebleken gedurende de opleiding en bij de zware oefeningen, dat hij zich staande kan houden bij USAR.NL. En nu is proefondervindelijk gebleken dat hij ook de über-usar-beproeving aankan.

Zie dat potloodje gaan:
Haïti
krasser-de-krasser-de-kras:
GESCHIKT!

Manlief is tijdelijk superman geweest.

Tegelijkertijd kan ik het aan om met knobbels in mijn tiet -volledig in mijn allenige uppie- naar de poli erfelijke tumoren te gaan, wetende dat mijn man op exact dat moment op weg naar Haïti is, wetende dat ik ongeacht de uitslag van het onderzoek de komende 11 dagen drie kleine kinderen in mijn uppie moet verzorgen. De uitslag bleek goed, en ik heb vervolgens relatief eenvoudig het onthoofde gezin en onthoofde huishouden draaiende gehouden gedurende de crisisorganisatie.

Zie dat potloodje gaan:
Moeder alleen in crisissituatie
krasser-de-krasser-de-kras:
GESCHIKT!

Ik ben tijdelijk supervrouw geweest.

En dan is Manlief thuis en moeten we doen wat iedereen doet: vadertje en moedertje spelen. En eerlijk gezegd ging ik ervan uit dat we dat ook direct zouden zijn: als wij superman en -vrouw kunnen zijn in een crisis, dan moeten we dat reguliere gedoe ook fluitend aankunnen en dan hebben we nooit meer problemen over futiele dingen want we hebben erger meegemaakt dus dit doen we op onze sloffen. Op één been met twee vingers in onze neus.

Oh wij familie Ingalls wij!

Dat hele gezinsgebeuren en dat hele man/vrouw-zijn, dat hele dopje op de tandpasta ding en de toiletbril omhoog/omlaag en zo, dat op het bord opschrijven dat de boter op is en vuile sokken op de vloer/in de was…dat kunnen we dan toch ook, maar dan nog beter dan de rest? Als je de crisis aankan die niemand zich kan voorstellen, kan je het normale toch ook, maar dan beter?

Eeeeehm guess what: zo eenvoudig werkt het helaas ook weer niet. De weg naar het kleine huis op de prairie blijkt niet eens zo heel eenvoudig te vinden, wat het bord ook zegt.

En dus hadden we vandaag mot. En omdat wij übermenschen zijn, hadden wij übermot. Met z’n allen. Ik had ruzie met de kinderen, en de kinderen met mij. Papa had ruzie met de kinderen, en de kinderen met papa. Ik ging versus hem en de kinderen en hij ging versus mij en de kinderen.

En het ging allemaal om zaken….waar we in ons pré-supermens tijderk ook al ruzie om maakten. Maar dan nooit in één dag, dat dan weer niet. Dat is dan wel weer knap van ons. Omdat het nu eenmaal zaken zijn waar je je in het dagelijks leven druk om maakt. Maar wij voelden ons na onze ‘ontberingen’ zodanig übermensch dat we dachten dat ‘simpele gezinsperikelen zoooooooooo 2009’ waren.

Dat dit allemaal gebeurt op 14 februari vind ik ook niet om te lachen. Valentijnsdag is voor mij op zich niet heel speciaal, maar om nou te zeggen dat dit nou bij uitstek de dag is om met een enorme smak terug op aarde te donderen en je af te vragen of je wellicht niet te makkelijk hebt gedacht over het terugglijden in sleur en burgerlijk is weer teveel gevraagd.

Zie dat potloodje gaan:
Valentijnsdag 2010
krasser-de-krasser-de-kras:
NIET GESCHIKT!

Optrekken in z’n 5

Dat kan niet. Optrekken in z’n 5. Maar het is wel hoe ik me voel. Ik heb mezelf expres in z’n 5 gezet, mind you, anders had ik wel kunnen optrekken. Maar ik heb daar geen zin in. Daar waar ik me gisteravond nog vrijdagavond-eind-van-de-werkweek-kort-lontje-moe voelde, voel ik me vandaag lui. Ik heb me zelfs verveeld vanmorgen. En de dag kabbelt weer op weg naar zondag. Het hoogtepunt van deze dag was dat ik een grote groene bullie uit de haren van Jongste moest plukken. (Is bullie een gek woord? Het is wat wij gebruiken voor een pulkje uit je neus.) Zo houdt een mens toch niks over om een logje over te maken? Als ik ellende meemaak gaat de statcounter through the roof, maar wie zit er nu te wachten op verhalen over een bullie in de haren van Jongste? Niemand toch? Niemand behalve ik, that is. Al neuzen poetsend, billen afvegend, kattenkots en -kak ruimend, en stofzuigend in mijn slobberende joggingbroek, weet ik dat ik geen sluimerende kanker-tijdbommen in mijn lijf heb, dat Manlief niet meer in Haïti zit, dat het linksom of rechtsom met Middelste goed gaat komen, dat iets anders uiteindelijk ook goed gaat komen met de tijd en hier en daar een verhelderend gesprekje bij een wijntje, en dat sister dearest er wat mij betreft niet eens in hoeft te stikken. Leef en laat leven, losgelaten en afgesloten. Het is wel goed zo. Al kattendiarree ruimend, merk ik een ruimte in mijn hoofd. Ik zal altijd wel een opgewonden standje blijven die er een kunst van maakt om beren op de weg te zien, maar momenteel zie ik zo weinig beren op de weg als voor mij mogelijk is.

Dus waar maak ik me dan druk om? Nou, het is kommer en kwel hier: heb je eindelijk die iMac, klaagt Manlief over de iMuis. *Zucht* Omdat het iWieltje aanliep dacht Manlief dat hij het wel even op z’n brandweers kon fixen. Maar ja, ‘op z’n brandweers’ staat tot ‘Apple’, als ‘sloopkogel’ staat tot ‘chirurgische microtechniek’. Manlief sloopte aldus mijn iMuis. iManlief beloofde mij plechtig binnen 24 uur een nieuwe iMuis. Maar dat vergat hij. En toen kwam Haïti. En ik had nog steeds geen nieuwe iMuis. Maar eergisteren kwam dan eindelijk onze nieuwe iGadget: de nieuwe generatie Magic Mouse. Even wennen, maar wel lekker! Draadloos en wielloos en iHij kan alles. iStilistisch is iHij ook erg verantwoord. Het probleem met optische muizen echter, is dat ze moeite hebben met ons donkere stenen aanrecht. We moesten dus aan de muismat, maar het idee van een muismat vloekt niet alleen met de  iMac, maar ook met ons aanrecht! Oh kommer en kwel. Toen moest ik wel zo’n über-hippe mouse rug kopen vandaag. Enig idee wat die dingen kosten? Oh kommer en kwel.

Oh kommer en kwel, heb ik eindelijk die raskatten, zit er eentje tussen met een misvormd hoofd! Een poosje geleden schrok ik me een hoedje: ik dacht dat Sherlock een dikke lip had na een knokpartijtje met zijn broer. Ik dacht meteen dat er iets ontstoken was of minimaal gehecht moest worden, maar bij nadere inspetie bleek het gewoon…zijn anatomie te zijn. Ik krijg het niet goed op de foto, maar de rechterhelft van zijn bovenlip (voor de kijkers links) steekt flink uit naar voren en hangt ook lager dan de rest. Tsssss….daar valt geen kattenshow mee te winnen! Kommer en kwel: ik krijg het niet eens goed op de foto…

Oh oh oh, nog meer kommer en kwel….heb je je kind net als lieveheersbeestje geschminkt, wil hij het na een uur alweer vanaf hebben. Drama’s! Je denkt toch niet dat je moeder voor een half lol, een uur lang voor de kat z’n viool heeft lopen schminken?

Oh kommer en kwel, blijkt je oudste, je eerstgeborene, degene die je moeder maakte, je oogappeltje tòch niet op jou te lijken, maar blijkt hij de voorliefde voor alles wat kaart heet, te hebben van zijn vader. En ik weet niet eens waar Nederland ligt. In een laatste poging zijn liefde te kopen ben ìk degene die dit heeft gedaan vandaag:

Oh kommer en kwel, het kind is lief, gevoellig, slim en mooi. En het geeft geen ruk om meisjes, alleen maar om voetbal. Enig idee hoeveel scooterrijdende bakvissen ik voor mijn deur ga krijgen over een paar jaar?

En het wordt alleen maar erger: heb ik ook nog de een of andere Award gekregen van een medeblogger die ik op mijn log moet plaatsen met de een of andere opdracht erbij…ik zeg: Kommer en Kwel!

Het leven
is nu
heerlijk
en rijk.
En ik
realiseer me dit
volledig.

Krijg nou tieten!

Hè hè, ze logt weer eens over haar tieten. Ja jongens, ik weet dat jullie erop hebben zitten wachten. Maar eigenlijk krijg ik geen tieten, ik hou mijn tieten. Ze hebben namelijk goeie genen, mijn tieten. Dit realiseerde ik me vandaag op een moment van rust. Het voordeel van niet fietsen, maar OV’en, is dat je uit het raam kan staren en mijmeren. Ik kan leven met knobbels, want ik heb een paar beste tieten. En er hangt geen zwaard van Damocles boven mijn tieten, dus daarom kan ik ermee leven. Geen littekens of cupje Baywatch voor Repel: de Repel houdt het bij haar eigen tietjes. Ze zijn helemaal van mij, per slot van rekening. Al zal Manlief op een ondeugend moment wat anders verkondigen.

En zo is deze hele dag gevuld met mooie momenten en momentjes. Na ups en downs komt er onherroepelijk weer een up. En die up is vandaag. Niet altijd komt alles goed, maar alles is tijdelijk en alles gaat een keer over. Ook de down. Als ik, oh luie ik, in de vooravond de auto voor de deur parkeer (ik was zelfs met de auto naar het OV), zie ik dat Manlief net thuis komt met de drie Daltons: Oudste had voetbaltraining. Oudste spot mij als eerste en hij holt naar de Smart.

Oudste: Hé mama!
ik: Hé stoere vent! Lekker gevoetbald?
Oudste: Ja! Was het leuk op werk?
God, wat is hij lief.
Dan ziet hij de plastic tassen van het afhaalrestaurant op de passagierstoel liggen.
Oudste: Lekker! Eeeeeh, maar eigenlijk weet ik niet wat erin zit. Wat zit erin? Wat eten we?
Inmiddels is Middelste ook bij de Smart gearriveerd, ondanks verwoede pogingen van Manlief om de Daltons naar binnen te krijgen.
Hij stopt pal voor mijn neus met een grote sprong en een hele grote grijns.
Middelste: Mama!
ik: Middelste! Hoi lieffie! Kipsaté met pindasaus schat.
Ja-ha, met drie kinderen kan ik über-multitasken, ik kan met alle drie tegelijk een afzonderlijk gesprek voeren.
Manlief en ik eten kipfilet in Italiaanse saus mind you, iets romantischer.
Oudste: Yesssss!!!
Middelste: Mag ik Super Mario filmpjes kijken op de iMac?
ik: Ja hoor!
Middelste: Yesssssss!
Hij maakt een triomfantelijk Lee Towers gebaar met zijn arm en huppelt terug naar papa.
En terwijl ik de tassen uit de Smart haal is dan eindelijk ook Jongste gearriveerd bij de Smart.
Jongste (op een verbeten toon): Ook mama!
ik: Hoi lieffie!
Ik geef een knuf en hup, weg is hij weer zijn broers achterna. Hij heeft het maar druk met “ook” doen wat zijn broers doen, wat ze ook doen. Ik loop naar de deur en geef Manlief een dikke zoen.

ik: Hoi lief
Hij bromt: Ik wil er nog 4.
Ik grinnik.

Na het eten ga ik een rondje rennen, maar ik breng eerst Jongste naar bed. Middelste kijkt Super Mario op YouTube en Oudste plakt voetbalplaatjes met papa.
Het kamertje van Jongste had ik gerestyled bij de geboorte van Middelste en ik heb het zo gelaten toen Jongste kwam. Ik had destijds Giraffeknuffels gekocht voor in de wieg en die had ik op de muur nageschilderd. Maar Middelste had niks met die Giraffes en ze waren dus ongebruikt toen Jongste kwam. En wat blijkt: Giraffe en Jongste blijken onafscheidelijk. Hie-af, zo heet zijn Giraffe. En deze week ontdekte hij de Giraffe op de muur. En hij laat sindsdien Hie-af elke avond de Giraffe op de muur een kusje geven. En dan blijkt pas goed hoe intensief hij van Hie-af houdt: hij heeft hem helemaal vies geknuffeld. Wellicht is het weer eens tijd dat Hie-af in bad gaat.

Vanavond hoor ik hem ineens zeggen: “Hou v-jou.” Dit zegt hij terwijl de Giraffe een kusje krijgt van Hie-af.
Ik ben geroerd tot op de bodem van mijn ziel. Wat zeg ik: ik ga door de bodem.

ik: Van wie hou jij?
Jongste (terwijl hij naar mij wijst): ik!
ik: Ik hou van jou.
Hij: ja.
ik: Hou jij van mij?
Hij (ondeugend grijnzend van oor tot oor): Nee!
Hij slaat zijn handjes op zijn buik, want hij weet dat hij gekieteld gaat worden. Een correcte aanname.
Even later leg ik hem in bed.
Hij roept: “Nuffel!!”
Ik geef hem een dikke knuffel en hij slaat zijn armpjes strak om mijn nek. Hmmmm, lekker.

Het hardlopen gaat even later voor geen meter. Het is koud, het is glad en ik ben benauwd en ik moet poepen. Maar ergens voelt het goed om tot snot te gaan en dat het tempo niet wil lukken is niet erg. Ik heb tieten, ik heb een geweldig gezin dat van mij houdt. Manlief is thuis. Het gaat goed met hem en hij is een held en hij houdt van mij. Ik kijk al hollend naar de maan. Issie vol of net niet of net niet meer? Ik weet het niet, maar mooi is hij wel. Ik huil niet naar de maan, ik knipoog naar de maan. En de maan schijnt terug. Mijn GPS-horloge zegt 9,9 kilometer.

Vandaag werd ook bevestigd ten slotte, dat ik een dezer dagen wordt gebeld door een heuse journalist: ik ga geïnterviewd worden voor een brandweervakblad. Ik word geïnterviewd als echtgenote van iemand die mee was op de missie naar Haïti. Okay, ik word geïnterviewd als vrouw van, maar ik ben wel de enige van die 60 partners die wordt geïnterviewd. Ik vind het reuze stoer. Manlief heeft ooit in hetzelfde blad gestaan met de beroemde ijsduik-foto. En nu kom ik er ook in.

Ik typ mijn logje en Manlief en Oudste kijken Popstars. Oudste is fan. Fan van Wesley. En dus mag hij opblijven voor deze finale. Als Wesley zijn eerste liedje zingt, komt Oudste met zijn professionele commentaar: “Fantástisch.” Manlief en ik delen een blik.

Het leven is mooi vandaag. Ik rol terug in burgerlijk, in sleur, in warmte…en ik geniet van elke seconde.

Er staat een vent thuis te douchen

En als hij onder de douche vandaan komt, gaat de computer uit. Tot later!

Berichten aan en van het thuisfront

De vijfde nieuwsbrief die ik kreeg:
“Het team van USAR.NL zou om ca 21.00  op 14 januari 2010 (Nederlandse tijd) landen op Haiti. Echter na de tankstop in de Domicaanse Republiek kreeg het toestel geen toestemming om in Haiti te landen. De (logistieke) situatie op het vliegveld liet dit niet toe. Daarop is besloten om uit te wijken naar Curacao. Daar is het team om 00.15 (Nederlandse tijd) veilig geland. Alle inspanningen zijn er op gericht om vandaag bij het eerste daglicht in Haiti te landen (ongeveer 12.00 Nederlandse tijd). De stand bedraagt circa 1000 km.”

De tijd gaat door. Met elke minuut vervliegt er hoop. Wat ik meeste vrees is dat ze niemand meer kunnen redden; dat er niks staat tegenover de hel waar ze in terecht komen. Want dat ze in de hel komen staat vast. Beelden die nooit meer van je netvlies gaan en geuren die je zal blijven ruiken. Hoe krijg ik hem terug? Zal hij nog kunnen slapen? Laat daar alsjeblieft een redding tegenover staan. Het streept elkaar niet weg, maar er moet iets op het andere schaaltje van de balans liggen.

Dat ze het gisteravond op tv bij Netwerk hadden over berovingen en ontvoeringen druk ik heel ver weg. Dat is sensatiepers.

Ik heb de knop omgedraaid en maak de week zo leuk mogelijk voor de Daltons. Hij hoeft zich niet ook nog zorgen te maken over het thuisfront als hij daar zit. Ik red het op mijn sloffen. Op één been en met twee vingers in mijn neus. Eitje. En als de juf geen tijd heeft om de tafel van 6 te overhoren voor Oudste’s volgende sticker, dan maak ik thuis wel een Tafel-poster. Is ze nou helemaal belatafeld! Het kind was zo trots dat hij ff in de lunchpauze de tafel van 6 had geleerd….door elkaar. Hij stuiterde naar school en de juf wilde hem niet overhoren. Tuthola.

U kunt zich melden bij de poli erfelijke tumoren

Ik ren niet meer achter mijn tiet aan.
Ik ren weer gewoon lekker op weg naar de volgende prestatieloop, op weg naar mijn volgende record.
Ik vermoed dat ik ga bibberen en glibberen, zondag aanstaande. Het schijnt koud te worden. Jummie, lekker.
Ik ben er klaar voor. En ik heb er nu al zo ontzetten veel zin in!

Vandaag pakte ik De Enveloppe weer even op, tegen alle afspraken in. Ik las alles nog eens goed door en zag toen pas dat ik die pokke-vragenlijst eigenlijk z.s.m. had moeten retourneren. Ja sorry, oeps. Moet ik me zorgen maken om het feit dat deze fout van mij mij aan mijn reet roest?

Morgen op werk ga ik de kolere-lijst invullen. Wie er dood ging en waarom en op welke leeftijd.

Vanavond heeft Manlief mij gelaten. Ik heb lang in het donker voor het keukenraam gestaan. Uiteindelijk heb ik hem verteld waar ik nu sta. Voor zover mijn wijsheid strekt, heb ik alle mogelijke senario’s de revu laten passeren…en ik heb bedacht welke acceptabel zijn en welke onder geen beding.  Manlief keek me aan, en gaf me vervolgens een van de meest liefdevole knuuffels die ik ooit heb gekregen…

***coda***

De enveloppe zei dat de uitslag van het onderzoek (als dat al plaatsvind) wel 3 tot 6 maanden kan duren…

Dat gaat de Repel dus niet afwachten. Toch?

Kerst bij de brandweer is…

Kerst bij de brandweer is…

…erachter komen dat mannen wel degelijk tafels kunnen dekken, Indische rijsttafels kunnen maken voor 20 man, een boom kunnen optuigen…en in een moeite door ook nog eens de stad kunnen redden!

…eindeloos achter de computer mogen zitten zonder dat mama er nu ook wel eens een keertje achter wil (opm. redactie: het is geen iMac). He Glibber: bekende foto he!

…eindeloos mogen voetballen met plastic kerstballen in de huiskamer en eindeloos mogen darten

…toch nog met het gezin met kerst samen kunnen zijn…samen met zijn ‘andere’ familie. De ploeg bestaat momenteel alleen uit mannen; ’s avonds gingen er 8 vrouwen alleen naar huis. Maar we hadden wel met onze mannen èn onze ‘extended’ familie gegeten met kerst

Kerst bij de brandweer is…

…met 8 vrouwen aan tafel zitten…vol verwondering kijkend naar 8 mannen die direct na het eten afruimen, afspoelen, afwassen, toetje verzorgen, …Manlief hoort niet meer bij de jonkies en ik hoor dus ook bij de meer ervaren brandweervrouwen…maar je zag de vrouwen van die jonkies kijken: “Doettie thuis nou nooit!”

Kerst bij de brandweer is…

…een mijl op 7 als je veuls te laat weer naar huis moet met 3 Daltons die eigenlijk alleen maar paprika chips, patat en een hap frikadel hebben gegeten en tot op het bot vermoeid zijn…
…een drama als je, alleen, 3 oververmoeide mennekes in bed moet krijgen…
…wellicht wel de mooiste traditie die wij hier in Casa Repel hebben.

Doe je voorzichtig vannacht, spuitgast van me?

Tradities

Ik kan niet zo goed uitleggen waarom het woord bij mij een negatieve bijklank heeft; tradities. Maar dat heeft het wel een beetje. Alsof het neigt naar routine en sleur en verplichting. Maar ook dat is gek, want ik hou van sleur en zeker van de sleur zoals wij die hebben, het is niet de eerste keer dat ik er woorden over vuil maak. En nu ik de foto’s van deze decembermaand van ons gezin zit te bekijken, besef ik dat ons gezin een hele bijzondere en traditionele decembermaand heeft. Een bizar drukke maand, maar een traditionele en een fijne.

De gekte begint bij ons eigenlijk pas goed als de Goedheiligman weer vertrokken is naar Spanje. Zo snel mogelijk daarna tuig ik de kerstboom op. Ik ben dol op dat moment: de boom! En steevast elk jaar, zo rond Oud en Nieuw kan ik niet wachten om dat kolossale ding weer mijn kamer uit te werken!

Manlief en ik vieren in december ons jubileum en dit jaar bereikten we de 10 jaar-mijlpaal. En dus gingen we met z’n allen uit eten. En traditioneel eten de kinderen dan een frikadel, Manlief een enorm stuk vlees en ik carpaccio.

Sneeuw is helaas niet een jaarlijkse traditie, maar als er sneeuw ligt, trekken wij traditioneel A.L.L.E.S. uit de kast. Met onze supersonische slee (we hebben geen geld, jongens maar spúllen dat we hebben!), mega-sneeuwballengevechten en dito sneeuwpoppen. (De credits voor deze sneeuwpop moeten we delen met de buurt.) En de sneeuwbal sneeuwhomp die Oudste vast heeft, kreeg Manlief even later in zijn nek.

Een week na ons jubileum is Manlief jarig, de dag voor kerst. Hij was een heus kerstkindje, nu is hij dus een kerstman. HO HO HO!!! En traditioneel vieren we dat niet in december, maar pas in januari samen met mijn verjaardag omdat we nog enkele traditioneel erg drukke dagen voor de boeg hebben, namelijk de kerst, de verjaardag van Oudste en Oud en Nieuw.
Met zoveel feestdagen in een maand zitten er altijd wel een paar tussen dat Manlief moet werken. Meestal zijn we één kerstdag samen. En traditioneel zijn we dan samen thuis: visite is welkom, maar wij gaan zelf niet op sjouw familie of vrienden af, anders hebben we helemaal geen kerstmoment als gezin samen. In een drukke maand als deze moeten we ervoor waken dat we niet geleefd worden.

Nu is het tweede kerstdag, Manlief is naar de kazerne en ik zit nog steeds in mijn ochtendjas. En traditioneel ratelt Oudste nu al over zijn verjaardag over 2 dagen: ikbenbijnajarigikbenbijnajarigikbenbijnajarig!!!! En zoals altijd als ik alleen ben op een feestdag, hebben Manlief en ik al een paar keer met elkaar gebeld en doe ik het rustig aan met de Daltons. Oudste kijkt eredivisie live, Middelste zit achter zijn Gamecube, Jongste heeft een van de DS’en van zijn broers te pakken en ik zit achter de compu. Je kunt ons zo uittekenen. Ik denk dat ik zo speculaasjes met ze ga bakken. Maar eerst moet ik de puinhopen van het kerstdiner opruimen en de keuken boenen.

En vanmiddag laad ik mijn auto vol met Daltons en rijd ik richting kazerne. Traditiegetrouw zijn de gezinnen van de dienstdoende ploeg uitgenodigd voor een kerstdiner op de kazerne. En ook dit jaar wordt het de traditionele Indische rijsttafel.

Niks mis mee, met tradities. Helemaal niks mis mee.

Tien jaar geleden in zee gegaan

Ik wist welk brandweervlees ik in de kuip had, toen ik in die koude nacht, ergens in december 1999, besloot dat dit niet zomaar een date was. Deze was voor het echie.
Hij en ik hadden allebei al jaren samengewoond met respectievelijke exen. Maar toen we vrijgezellig elkaar voor ’t eerst in de ogen keken op de 9e van de 12e, toen was het direct ‘beurd. En de deal werd spreekwoordelijk in beton gegoten op de 17e.
Donderdag aanstaande is dat dus 10 jaar geleden, die 17e. Donderdag aanstaande gaan wij met de Daltons uit eten. Met z’n vijven. Donderdag ga ik mijn gratificatie, die ik vrijdag met toespraak en al heb gekregen, besteden om met mijn lieve Manlief en met onze drie Daltons uit eten te gaan voor ons jubileum. Ik kan me werkelijk geen mooier doel voor mijn  gratificatie voorstellen. Ja, ja-ha, ik houd natuurlijk wat over van de gratificatie…don’t worry, dat deel heb ik ook al uitgegeven.

Vandaag was het nog geen donderdag, het was pas zomaar een zondag, maar op die paar lullige dagen na tot het uur-U, was het een Uberdag..

10 jaar…in die 10 jaar dit hebben wij dit geproduceerd, een heel gezin aan Daltons…

Ik kan het niet laten, ik zie zoveel boten…het lijkt wel file. En omdat mijn zwager iets doet met boten en offshore, dacht ik….effe zooooooomen…..Mooi he?

Middelste heeft heel, heel, heel veel naar de horizon gekeken….

Ik nam deze foto…en dacht direct aan een foto van nog geen jaar geleden…

…deze foto….3 januari 2009 versus 13 december 2009…dezelfde kerels, een jaar later…

Ja, Jongste, we weten het: jij en papa, papa en jij….jullie doen het mooi samen…

Leven tijdens een time out is met goedkeuring vals spelen

 

Oost, west…

Het moge dan lachen, gieren, brullen zijn in die Heimat, het eten moge dan lekker en uitbundig zijn, ik mag er dan bij het galadiner to kill for hebben uitgezien, en er moge dan ook nog fotografisch bewijs zijn van dit alles (waarbij ik de laatste foto naar Manlief heb gestuurd per MMS: kijk schat, zo zie ik er uit vanavond)…

Dat moge allemaal zo wezen, maar thuis blijkt dat Manlief hele mooie foto’s heeft gemaakt van het slipexamen omdat ik het heb moeten missen. Zulke mooie judorollen hebben ze niet in die Heimat.

En thuis zit deze puber op mij te wachten. Zulke lieve mooie grote haarballen hadden ze ook niet in die Heimat,

En als ik thuis kom, ligt er een kaartje en een engeltje. Mijn eigen beschermengeltje. Gekregen van haar, omdat ik zo’n moeizame relatie heb met mijn borsten. Mijn beschermengeltje zit nu op mijn jas en de kaart staat naast de kaart die ik kreeg van haar, die me zo lief regelmatig een hart onder de riem steekt in deze tijd van time out. Hoezo, je kan geen vriendschap vinden via internet!

Nee, een eigen beschermengel hadden ze ook niet in die Heimat.

En thuis zijn er mijn Daltons. Mijn Manlief, mijn lief, die me zo heeft gemist, die zo goed voor de kinderen heeft gezorgd, die zijn hand er niet voor omdraait om een weekje alleen voor de jongens te zorgen. Mijn Oudste, die zo’n schitterend rapport had en staat te popelen om te voetballen. Mijn Middelste, die zo geniet op school en die in een week wel een jaar ouder lijkt te zijn geworden. En Jongste, die ineens zo verstaanbaar lijkt te praten. Of versta ik ineens Koeterwaals?

Ik zit in mijn ochtendjas en uitgelopen mascara achter de computer. De jongens gamen en zometeen ben ik weer socker mom. Dat was ik ook niet in die Heimat. Ik ben thuis, ik voel me thuis en hier hoor ik thuis. Die Heimat komt volgend jaar wel weer.

De sleur jongens, de sleur

“Nou, daar ging ik dan maar weer. Weer zo’n zondag dat we met z’n vijven waren. En weer naar dat bos natuurlijk. ‘Tis ook een bos van niks, eigenlijk. Camera mee. En weer zo’n zondag dat het herfst is en de zon schijnt. De sleur jongens, de sleur. Vreselijk. Het bos was wéér mooi. Natuurlijk, wat had je dan gedacht? Du-huh! Nou ja, weer tientallen foto’s gemaakt, mijn leven lijkt één grote saaie herhaling.
Bij de MacDonalds gelunched. Pffff…alsof we dat nog nooit gedaan hebben. Twee happy meals, jemig, weer van die kadootjes erbij waar je niks mee kan. Ik ben echt Miss Burgerlijk zeg. En dan zaten er ook nog gratis railrunner kaartjes bij. Moeten we ook nog een keer met de trein ‘omdat het zo leuk is’. En ze waren nog een mayonaise vergeten ook. En weet je wat we moesten afrekenen? Niet normaal!
’s Middags een rondje gaan hollen. Wéér 10 kilometer, weer hetzelfde rondje. Het wordt wel saai hoor, alsmaar hetzelfde tegenkomen. En dan aan het eind wéér die stem van een beroemde Amerikaanse atleet horen door de koptelefoon die me feliciteert met mijn “longest work out yet”. Die Nike+ heb ik nu ook wel gezien hoor.
En dan die iMac: ik weet nu ook wel dat dat ding mooie truukjes kan. En weer zit ik erachter en is er een leukere manier om een slideshow met een nog betere kwaliteit op YouTube te krijgen. Mwoa, het nieuwe is er nu wel vanaf hoor, net als van die nieuwe lens.”

Ht is niet te geloven dat ik mensen ken die hun leven daadwerkelijk op deze wijze ervaren en leven. Ik daarentegen omarm burgerlijk en sleur. Ik omarm geborgenheid. En ik weet waar ik dankbaar voor kan zijn. En ik wil het niet dramatiseren, maar knobbel in tiet had kunnen betekenen (klein stemmetje: kan nog steeds betekenen…je hebt de uitslag nog niet…en ook al is het niet kwaadaardig…dan nog ben je niet kaar want het hoort er niet te zitten…)  dat mijn hele bestaan op losse schroeven staat.

Dus ja, ik geniet wéér van Repelbos. En ik geniet van mijn rondje hollen, mijn rondje waarvan ik precies weet hoe lang het is. En ik zie steeds meer onderweg. En ik zie dingen veranderen in de loop der maanden. En na het douchen trek ik niet mijn slonzige kloffie aan, maar mijn nieuwe sexy broek, gewoon omdat ik ‘m pas. En Manlief knuffelt me de hele dag door en ik bak kippenpoten voor de Daltons: een snack voor tijdens de voetbalwedstrijden op Eredivisie live. Burgerlijk, ja, ik heb nog net geen schort om. En ik heb zin om in de winter, rond de kerst, met het hele gezin met de trein naar Maastricht te gaan. Gewoon, omdat het leuk is. We hebben per slot van rekening de twee railrunner kaartjes al voor twee van de Daltons. Halfvol jongens, niet halfleeg.

Ondertussen groeit langzaam de spanning in mijn buik. Woensdag is nog maar drie nachtjes slapen. Maar dat is niet voor nu, eerst mijn mooie slideshow. Vergeet het volume niet, de iMac kent zijn sfeermuziek…