Zo gaat ‘tie goed, zo gaat ‘tie beter, alweer een kilometer…

Maar niet vandaag. Mijn secuur geplande duurloopje werd ruw onderbroken door buikpijn. Ouderwetse, onvervalste buikpijn. Was het ’t worstebroodje? Was het de vermoeidheid van de vrijdag? Ik weet ’t niet, maar na 7 kilometer zag ik de bushalte en ik wist “die is mijn, ik kan niet meer.”

Als aangeschoten wild wilde ik incognito in mijn shocking pink über-korte broekje (buiten was het nogal fris, mind you)  ergens zielig in een hoekje gaan zitten, maar de bus was vol.

Ik neem plaats op het laatste vrije plekje…en dat is nu juist net tegenover die hippe, jonge, leuk uitziende mannelijke collega. Het zweet gutst uit al mijn poriën, mijn mascara hangt op mijn schouderbladen, en ik heb er maar 7 opzitten in plaats van 16. Ik voel me niet stoer. Daarbij heb ik buikpijn. Hele erge buikpijn. Ik heb me door de busrit heen gebluft en ben blij dat ik kan uitstappen.

Ik moet 10 minuten wachten op mijn overstap. Sta ik daar in mijn hippe outfit kou te lijden met buikpijn. Het zweet heeft plaatsgemaakt voor kippenvel, man, wat voel ik me slecht.

Eenmaal thuis, na een hele lange warme douche en na een toiletgang voel ik me wat beter. Dan ga ik het pakje openmaken dat de Brandmeester voor me heeft aangenomen en waarvoor hij de importkosten en invoerkosten en allerlei andere bijkomende kosten aan de deur heeft moeten dokken om het in ontvangst te mogen nemen.

Mijn voeten gaan een andere keer wel weer rennen….mijn poezelige voeten hebben het nu even te druk met iets anders.

Ze zitten als sloffen!

Repel versus Máxima: who wore it best

Ja, ja, ik weet het….ik heb al eerder gelogd over mijn Louboutins. Een keer of twee. En ik weet heus wel dat de vergelijking met Máxima op z’n minst gewaagd is. Zij heeft een boel wat ik niet heb. Heus. Maar jongens, zelfs bij deze who wore it best legt zij het af. Eeerlijk is eerlijk. De Repel ziet er beter uit in Louboutins. Christian had De Repel gewoon voor ogen toen hij ze ontwierp. En daar kan Máxina helemaal niks aan doen. Sneu voor haar, maar zo is hoe de zaken ervoor staan.

Even voor de eerlijkheid goede orde:

– de foto’s van Máxima zijn gemaakt door degene die de site troonopvolger-punt-web-min-log-punt-nl beheert, ik heb ‘m gejat;
– Máxima draagt ongetwijfeld de echte, ik draag rip-offs;
– ik heb er een volle werkdag van 8.5 uur op gelopen….dat zie ik werkelijk H.E.L.E.M.A.A.L N.I.E.M.A.N.D mij nadoen;
– En dat zonder blaren;
– De Repel rules op Louboutins!

Who wore it best: Angelina Jolie versus Repel

Elke zichzelf respecterende celebs site heeft een categorie “who wore it best“. Het idee: twee celebs dragen hetzelfde jurkje en de vraag is wie er het beste in uitkomt. Vaak mag je dan stemmen. Nou, en aangezien Repel expert is op het gebied van roddel en achterklap was het de hoogste tijd voor een who wore it best logje!

Onderwerp van de dag: Christian Louboutin killer heels! Who wore it best?

Ik vind Posh gaaf. Ze is niet knap en ze is eigenlijk een wandelend skelet, maar ergens vind ik haar wel wat hebben. En verdorie, ze weet zich te kleden. Maar ik moet zeggen dat haar benen hier wel erg veel van lucifers weg hebben….brrrrr. Maar ze draagt de schoenen met stijl!

Ashley Simpson is een grap. Geen woorden over vuil maken.

En ik vind Angelina Jolie een sufkop, een fake en overgewaardeerd. Al haar foto’s met armetierige hongerweesjes in Afrika zijn zorgvuldig geënsceneerd met haar als reddende Angelina in het midden. Ze is overigens wel een bloedmooie sufkop, dat wel. Een beetje te mager, maar bloedmooi. Ja, ik vind haar echt vreselijk mooi, geen spoortje van cynisme in deze woorden. En stoer is ze eigenlijk ook wel.

Maar mens, als je dan geld hebt om èchte Christian Loubouins te kopen, koop dan de goede maat! Geen ergere faux pas dan tenen die over de rand van je peep-toe-shoes vallen. Hallo, duh!

Nee, de Repel roept zichzelf uit tot winnaar. Repel wears them best!

Ladies and gentlemen: we got them!

Het leek allemaal zo goed te gaan. Ik had een site gevonden waar ik Louboutins (die killer heels dus) kon kopen. Bestellen ging gemakkelijk en betalen ging nog eenvoudiger. Woeshhhh, weg was mijn geld. En enkele dagen later kreeg ik een tracking code voor mijn pakketje. Maar toen ik mijn pakketje wilde tracken kreeg ik een foutmelding. Ik stuurde een mailtje naar het bedrijf waar ik ze had gekocht en kreeg als antwoord een mailtje van een gmail account. Dat vond ik raar voor een bedrijf; ik had op z’n minst een @ChristianLouboutin.com verwacht of zo. Ik wilde vervolgens inloggen op de site om naar de status van mijn bestelling te kijken en toen riep de site dat ze mij, noch mijn e-mailadres kenden.

Hmpf. Toen dacht ik: ik ben belazerd. Ik ben uitgebreid op het internet gaan zoeken naar dat bedrijf en ik kon niet meer vinden dan dat ze fakes verkopen. Ja, ammehoela, dat wist ik ook wel! The real deal kost namelijk ongeveer 800 euro, en dat heb ik er niet voor betaald. Imelda moge dan my middle name zijn: 800 euro voor schoenen? In geen 800 jaar. Maar goed, ze verkopen fakes, ze pikken niet je geld zonder iets te sturen, toch? Toch?

Dus, ik stuurde weer mail naar de gmail en kreeg geen antwoord. En ik stuurde nog een mail en hoorde weer niks. Dus toen meende ik zeker te weten: ik ben belazerd. Toen ik mijn tranen had gedroogd heb ik er een logje over gemaakt. Maar het logje stond koud op de site toen ik een mail kreeg van het bewuste gmail-adres. Ik kreeg een nieuwe tracking code voor een pakketje en een link waar ik de code moest invoeren. Ik klikte op de link en zag dit:

Mijn eerste gedachte was: wat is mijn tracking code in godsnaam in Chinese tekens? Maar toen wees Manlief me heel koelbloedig op het tabblad met het woordje “English”. Met trillende vingers typte ik mijn tracking code in. Zou het dan toch echt? En ja hoor: er werd mij in krom Engels verteld dat mijn pakketje op 8 september vanuit Hong Kong was verstuurd. Ja ja, echte Parijse Louboutins uit Hong Kong!

En vandaag is dat pakketje gearriveerd. Ladies and gentlemen: we got them! Ik heb ze eerst even geknuffeld toen ik het pakketje had uitgepakt. Maar toen volgde het volgende spannende moment: zou ik ze wel passen? Volgens mij hebben Parisiennes veel poezeliger voetjes dan de maat 41 van Repel. Is een Hong Kongese maat 41 hetzelfde als een poldermodel maat 41?

Ja, ik pas ze
Ja, ik kan er op lopen
Nee, ze doen geen pijn
Sterker nog: de voetzool is heel zacht
Ooooooh de Repel is blij! En ze voelt zich helemaal sexy!

Oh, geef mij geduld!

Ik heb een hele slechte eigenschap. Nou ja, eigenlijk kan je beter zeggen dat ik een hele goede eigenschap niet heb.

Het zit namelijk zo: ik heb geen geduld. Als er een probleem is, moet dat NU worden opgelost. Ik kan dingen niet laten rusten, ik kan dingen niet even parkeren. Ik ben vreselijk ongeduldig. Met deze eigenschap kan ik er dus bijvoorbeeld heel slecht tegen als ik vrijdagavond uit werk kom en in de post iets aantref dat een probleem oplevert en ik kan het alleen maar tijdens kantooruren oplossen. Vreselijk is dat voor mij, je kan me bijna niet meer dwarszitten dan met zoiets. Driftig dat ik ervan kan worden jongens, niet normaal.

En nu heb ik weer een akkefietje aan de hand. Ik ben al weken verliefd op schoenen. Dure schoenen. Dure schoenen die je alleen kan kopen op een Amerikaanse website. Maar ik had de balans opgemaakt van de vakantie en vandaag nam ik de sprong. Ik registreerde me, gooide de schoenen in de shopping cart en checkte uit. Althans dat wilde ik.

En daar liep het mis. Ik kreeg foutmeldingen en ik kreeg het niet voor elkaar de bestelling te plaatsen. Na weken kwijlend kijken naar de schoenen was ik zo dichtbij, ik was zó dichtbij! Ik heb een e-mail gestuurd naar de klantenservice, en hier komt mijn gebrek aan geduld om de hoek kijken: ik krijg natuurlijk niet binnen 5 minuten antwoord en de bestelling zal vandaag de deur niet uitgaan.

Mijn mailprogramma is meedogenloos; ik hoor maar geen pling van nieuwe mail. En als ik dit logje heb geplaatst en ik hoor pling, dan zal het waarschijnlijk zijn omdat iemand gereageerd heeft op dit logje.

Lieve, lieve schoenen: heb geduld! Ik kom jullie halen! Heus! Zo snel als ik kan! Ik heb jullie heus niet in de steek gelaten! Ik houd van jullie!

12 centimeter hè, die hakken. 12 centimeter. En dan staalkabels van dijen. Manlief ziet het ook zitten.