Een belangrijk consult

Ik stond op het punt een heul belangrijke beslissing te nemen. Maar ik twijfelde en ik was niet zeker van mijn zaak. En omdat ik toch in de buurt was, besloot ik een consult te vragen aan mijn mental coach, mijn psycholoog, mijn spin docter. Jullie begrijpen nu natuurlijk wel dat ik het over mijn kapper heb uiteraard. Mijn kapper, mijn alles.

Na een enthousiaste begroeting en zijn uitgesproken verwondering over mijn kloon (De Wijze) moest ik ter zake komen. Hé, zei ik, wat is jouw mening over Henna?

Jarenlang ben ik rood geweest. Ik denk dat ik wel 12 jaar aaneen met henna heb geklooid. De kleur vond ik altijd schitterend. Maar ineens was ik het beu en ging ik over op blond, en toen twee kleuren, en toen donkerbruin, en toen weer blond, nog een keer twee kleuren, en toen weer blond en toen weer donkerbruin. En toen kwam de Grote Haaruitval en durfde ik niet meer te verven. Maar henna is geen verf. En mijn haar komt weer terug: ik heb een kop vol sprietharen van een centimeter of 4, alleen er zit wel heel veel grijs tussen die sprietharen en ik vond mezelf er wat flets en grauw uitzien.

Dus zei ik: hé, zei ik, wat is jouw mening over henna?

Nu zit ik op de bank met mijn MacBook Pro op schoot en mijn haar in een handdoek gewikkeld. Dik, heul dik, in de henna. Maar man oh man, ik was vergeten wat een smurrie het is. Het stinkt, het spettert overal en alles verkleurt en het is gedoe. Toen ik de pasta maakte dacht ik “hemeltje lief waar ben ik aan begonnen”. En, dan krijgen we zometeen over een uur of twee het grote uitspoelmoment. Ik ben nog steeds bang dat ik dan weer de helft van mijn haar door het putje ie verdwijnen, of dat ik enorme plukken aan de achterkant heb gemist, of dat het veul te rood is, kleurtje peen, zeg maar, of dat ik de wortels niet goed heb meegenomen en dat ik twee maanden uitgroei heb geverfd. Daar komt nog bij dat de Brandmeester en ik vanavond een feestje hebben. Een bedrijfsfeestje van mijn werk. En als mijn henna-experiment helemaal mislukt is loopt de Repel voor joker vanavond. Niet alleen vanavond: de komende paar jaar want over henna kan je niet verven.

Kortom: De Repel zit hier een beetje zenuwachtig te wezen en nu weten jullie dus wat voor logjes ik typ als ik nerveus ben. Is het wat?

Zoveel moois en dan nóg klagen; De Repel is oer-Hollands

De Repel had gisteren een team-uitje. In Amsterdam. Oh jongens, het was een geweldige avond; ik heb nu nog spierpijn in mijn buikspieren van het lachen. Maar toen ik – slechts 10 minuten later dan gepland en aan thuisfront beloofd –  naar de tram liep…bleek die niet meer te rijden. Op een zaterdagavond in Amsterdam kan je voor half 1 blijkbaar geen tram meer krijgen. Ik was met stomheid geslagen. Wat een durrep.

Omdat ik heg noch stech ken in “020”,  (ik heb opdracht gekregen van Manlief dit minimaal één keer gezegd te hebben), loop ik die 10 minuten weer terug naar de kroeg. Het steeds kleiner wordende clubje collega’s helpt mij aan een taxi. Ik kom aan op 020-centraal en kijk naar het bord: mijn trein gaat om 0:45 uur. Ik kijk naar de klok: het is 0:46 uur. Ik kijk terug naar het bord en zie net dat mijn trein van het bord verdwijnt. Ik mag 59 minuten wachten op mijn eerstvolgende trein die om 1:45 uur gaat. De eerste gedachte die door mijn hoofd gaat, is dat het heel lang geleden is dat ik het nachtnet heb genomen en ik heb er nooit van gehouden. (Wel het feit dat het bestaat, maar niet het volk dat je er tegenkomt.) De tweede gedachte is mijn nachtrust. Omdat ik de nacht hiervoor dankzij mijn Daltons maar een uur of 3 a 4 slaap had gehad, sta ik te juichen met tranen in mijn ogen.

Ik bel Manlief om een potje te kunnen grienen en ga vervolgens op jacht naar de dichtsbijzijnde patatboer die nog open is. Een dikke kroket een ongelofelijk grote zak friet met ongelofelijk veel mayonaise later zie ik het pas weer een beetje zitten. Maar het is koud en het tocht. En er lopen enge mensen. Er lopen dronken mensen. Zelfs in mijn aangeschoten toestand zie ik enge dronken mensen. Een uur onder deze omstandigheden duurt lang. Heel lang. Als mijn trein eenmaal komt, kan ik bijna niet meer uit mijn ogen kijken, zo moe ben ik. En ik heb het koud, zo koud. In mijn coupé bevindt zich, om het nog net wat aangenamer te maken, een agressieve dronken lor waardoor ik bij Repelduurdorp Centraal bijna niet uit kan stappen. Ik kan die strenge conducteur van 2-bij-2-bij-2 wel zoenen als hij onze coupé redt. Het is inmiddels over 2’en en ik zie het niet zitten om mijn fietsje naar huis te pakken. Ik pak dus wéér een taxi en ik baal van de kosten die ik moet maken, al weet ik dat veilig thuiskomen boven alles gaat. Maar ik merk heus wel dat die laaielichter expres the log way neemt naar Repeldorp. Maar ik ben te moe en te koud om stennis te maken.

Ik plof naast Manlief in bed en zeg: “Ik doe dit nooit meer. I am getting too old for this shit. Ik ga alleen nog maar stappen in Repeldorp. Dan had ik tot een kwartier geleden hebben kunnen zuipen, hetzelfde zijn kwijt geweest, maar zoveel meer lol hebben gehad!” Moe en slaperig als hij is kan hij nog grinniken.

Vanmorgen mag ik blijven liggen. Manlief is niet voor niks ManLIEF. Hij komt me wakker maken met de woorden: “Zullen we naar de Beekse Bergen gaan?” Ooooooh, daar ben ik wel voor te porren. Oma had kaartjes gewonnen bij de postcodeloterij en die heeft ze aan ons gegeven. Dus in plaats van naar Repelbos (heus, lief Bos, ik ben je niet vergeten, volgende week ben ik er weer, heus!) gaan we naar de Beekse Bergen. De Repel is moe, zoooo Moe, maar de diertjes zijn mooi. Dus de Repel hijst zich uit bed en kleedt zich aan.

De tijgers zien we niet in de auto-safari, maar wel tijdens de stop halverwege in het restaurant. En ze waren erg ver weg, maar met mijn nieuwe lens krijg ik ze redelijk voor de camera. Tijgers: mooi, sterk, woest en gevaarlijk. Deze zag me. Ik was namelijk die idioot die op de tafel ging staan bij vier wildvreemden ***die nog zaten te eten ook*** om een foto te nemen. Ik denk dat het een hij was, maar ik weet het niet zeker. Ik heb heel veel foto’s van hem gemaakt. Mooi, sterk, woest en gevaarlijk. Zo heb ik mijn mannen graag!

En ik spot dit schatje. Weet je, voor dit schatje hoef je niet naar de Beekse Bergen, deze kan je overal spotten, maar ik spotte hem daar. Ik heb iets met kikkers. Sommigen onder jullie, de intimi, weten dat.

Er huppelt een heel klein wit aapje en er slingert een wat grotere zwarte aap. Ze zijn vriendjes (of familie?). Op een moment zit de grote zwarte met haar (zijn?) rug naar me toe. En het witte kleintje slaat zijn (haar?) arm om de grote zwarte heen. Je ziet zo weinig op deze foto, maar daarom juist vind ik hem zo mooi.

Wij hadden oogcontact. Een paar seconden lang. Een hele bijzondere ervaring: wij keken elkaar aan. We keken elkaar echt aan. Haar zusters waren weggehold naar voedertijd. Zij bleef staan en keek me aan.  De Repel en de Leeuwin. Ik ben in geen enkel opzicht als zij…behalve als het om mijn kindjes gaat. En andersom geldt hetzelfde, denk ik. Eigenlijk lijken wij dus heel erg op elkaar.

Speciaal voor Jongste: naar de Hie-haf!

Hie-haf, hie-haf! De giraffe kijkt ons dreigend aan: “Hoe noem jij mijn zuster????” (Vrij naar Asterix op Corsica….ken je Asterix!)

Onze auto kreeg dezelfde behandeling als de auto voor ons.

Deze foto maakte ik alleen maar om te kijken of hij mooi zou zijn.

Het was mooi ja, maar toen we het park uitreden vonden we het best “kort”. Of hoe zeg je dat; “minder dan we verwacht hadden”. Het klinkt ondankbaar, maar we waren een beetje teleurgesteld. Maar okay, vanwege de regen, namen we niet ook nog de boot en niet ook nog de wandel safari. Met mooi weer doe je dat wel. (Maar zoveel dieren meer dan we met de auto hebben gezien zijn er niet, gezien de plattegrond.)

Laat ik het zo zeggen: Het was een top-middag met heel veel mooie beestjes. Maar als we de kaartjes zelf hadden moeten dokken zouden we 74 euro hebben moeten neertellen. En of het me dat waard was geweest? Eerlijk gezegd? Nee. Ik zou het er niet voor neertellen. Hoe typisch oer-Hollands kan je zijn. Wij verdienen goed, wij kijken niet kritisch naar geld omdat het niet hoeft. Wij smeren geen brood, wij lunchen ter plaatse, die luxe hebben we. Maar vandaag was ik voor een paar armetierige fricadellen met een paar droge witte kadetjes en een tweetal lullige chocomelletjes  over de twintig euro kwijt. Het is niet dat ik het niet kan leien, maar ik vind het belachelijk. En ik zou het uit principe niet willen doen, ware het niet dat Middelste en Jongste nog te jong zijn voor het concept “uit principe”. En daarbij vind ik het nogal wat dat Oudste snapte dat dat niet vanzelfsprekend was.

Dus…zonder de vrijkaartjes zou dit dagje over de honderd euro hebben gekost. Ondanks zoveel mooie beestjes vind ik het over de top, die prijzen. En ondertussen zijn wij dankzij de postcodeloterij al op vele plaatsen geweest waar we anders niet geweest zouden zijn. En anderen dankzij ons ook al een paar keer. Wij en onze familie hebben vaak mazzel met deze dingen en we nemen graag anderen met ons mee. We hebben meerdere keren gezinnen meegenomen…zij zouden het vast zelf ook niet gedaan hebben zonder de kaartjes van ons.

Na thuiskomst wilde ik gaan lopen. Maar het ging voor geen meter. Ik was te brak van gisteren. En daarbij moest ik héél erg naar de wc na 2 kilometer. Maar ik ben geen professionele loper die even graait in die broek om “iets”  te pakken en in de berm te gooien zonder ooit van pas te verminderen. Ze doen het echt! Ja, ook ik had rustig oud kunnen worden zonder deze informatie. Nee, ik heb met weerzin mijn rondje kortgesloten en heb maar 5 kilometer gehold, maar wel in een half uur. Maar toen onder de douche voelde ik ineens pijn. In mijn oorlel? Mijn nieuwe oorbel? Nee…het is niet mijn oorlel. Ik probeer te voelen wat ik nou precies voel. Mijn oor…mijn kaak? Heb ik oorpijn? Kiespijn? Wat voel ik? Vanuit mijn jeugd ben ik panisch voor oorpijn…maar nu ben ik panisch voor kiespijn. Wie bel ik morgen: de dokter of de tandarts? Mijn glas is halfleeg: 5 kilometer hollen als je 10 van plan bent is halfleeg. Als bonus krijg ik de keuze: oorpijn of kiespijn. Either way, I am screwed. Mijn glas is halfleeg.

Ik schenk mijn echte glas nu tot de nok toe vol. Overvol. Ik heb pijn. De Repel klaagt steen en been.