U kunt zich melden bij de poli erfelijke tumoren
Ik ren niet meer achter mijn tiet aan.
Ik ren weer gewoon lekker op weg naar de volgende prestatieloop, op weg naar mijn volgende record.
Ik vermoed dat ik ga bibberen en glibberen, zondag aanstaande. Het schijnt koud te worden. Jummie, lekker.
Ik ben er klaar voor. En ik heb er nu al zo ontzetten veel zin in!
Vandaag pakte ik De Enveloppe weer even op, tegen alle afspraken in. Ik las alles nog eens goed door en zag toen pas dat ik die pokke-vragenlijst eigenlijk z.s.m. had moeten retourneren. Ja sorry, oeps. Moet ik me zorgen maken om het feit dat deze fout van mij mij aan mijn reet roest?
Morgen op werk ga ik de kolere-lijst invullen. Wie er dood ging en waarom en op welke leeftijd.
Vanavond heeft Manlief mij gelaten. Ik heb lang in het donker voor het keukenraam gestaan. Uiteindelijk heb ik hem verteld waar ik nu sta. Voor zover mijn wijsheid strekt, heb ik alle mogelijke senario’s de revu laten passeren…en ik heb bedacht welke acceptabel zijn en welke onder geen beding. Manlief keek me aan, en gaf me vervolgens een van de meest liefdevole knuuffels die ik ooit heb gekregen…
***coda***
De enveloppe zei dat de uitslag van het onderzoek (als dat al plaatsvind) wel 3 tot 6 maanden kan duren…
Dat gaat de Repel dus niet afwachten. Toch?
Rennen of vluchten, that’s the question
Sinds Oktober Borstkankermaand KnobbelInBorstOntdekMaand is mijn hardloopgedrag een tandje of twee fanatieker geworden. Ik vond hardlopen altijd rustgevend en kalmerend en enerverend tegelijkertijd, maar sinds oktober werd het hardlopen ook een vergeetmechanisme. Ik rende heel hard weg voor de knobbel in mijn borst.
Maar je borsten zitten aan de voorkant van je lijf, dus hoe hard je ook loopt, je blijft- plastisch uitgedrukt- letterlijk achter de feiten aanhollen. Weglopen (héél hard) heeft dus geen zin. Mijn tiet loopt gewoon héél hard voor mijn feiten uit.
Hardlopen vind ik heel, heel fijn. Met tussenpozen loop ik al sinds begin jaren negentig. En het maakt niet uit of ik er jaren mee stop: zodra ik het weer oppik, ben ik er goed in. Er gewoon heel erg goed in. Ik heb er het lijf voor. En ik heb er de instelling voor. Sterker nog; het is een van de weinige dingen waarvan ik, zonder twijfel, zonder enige terughoudendheid, keihard en heel arrogant durf te roepen dat ik er verschrikkelijk goed in ben. En ik vind het leuk. Heel erg leuk. Ik hou van de kadans, ik hou van het zweten, ik hou van het tot snot gaan voor een goeie tijd. Ik hou ervan om achteraf een kwartier onder een gloeiendhete douche te staan. En ik hou van het gevoel dat ik heb na die douche.
Dus ik wil niet hardlopen om te vluchten. ik wil mijn hardlopen niet vervuilen met plaatsvervangende negatieve meuk. Dus heb ik een paar dagen geleden de knop omgezet:
Ik ren niet meer ergens van weg, ik ren weer ergens naartoe. Net als in het pré-knobbel tijdperk. Zoals het hoort. Toen was mijn doel de 10k binnen het uur en wellicht later binnen 55 min. Dat doel heb ik allang gehaald. (Been there, done that…hihi, ik ben goed in hardlopen…)
Vanaf nu is hardlopen weer gewoon hardlopen en Knobbel in Tiet mag lekker voor me uit lopen. Hij mag mijn haas zijn. Hardlopen is weer leuk rennen naar mijn volgende doel: de halve marathon.
Vandaag rende ik een heel lang loopje door de sneeuw. Ik rende 12k door het weeralarm heen. Ik rende door de sneeuw en in de sneeuw. En ik genoot. Het was zo mooi. Door de polder, door het park, langs de sneeuwpoppen en langs de sneeuwbalgevechten. Door losse sneeuw hardlopen is net als lopen door mul zand. Loeizwaar. Vandaag was hardlopen weer genieten. Mijn knobbel is 13 januari pas weer aan de beurt.
De Soap van mijn Borst: Een Nieuwe Invalshoek
Gisterochtend zat ik bij mijn huisarts. Ik wilde eens met hem praten over het hele verhaal. Ik ken hem al een jaar of 12 en er is sprake van enig vertrouwen. We kennen elkaar een beetje. Ik wilde weten wat hij persoonlijk, maar wel als medicus, van mijn time out vond. Als medicus die niet een specialist is.
Medisch gaf hij het me recht voor zijn raap: zijn persoonlijk advies was niet snijden, laten zitten. En mijn radicale oplossing was al helemaal geen optie voor hem. Dit zuiver op grond van de medische aard van de knobbels die er nu zitten. Die zijn het wegsnijden niet waard. Maar hij begreep wel dat het daar eigenlijk niet om gaat. Hij begreep dat de medische aard van het huidige probleem lang niet de lading van mijn probleem dekt.
Het gaat om het feit dat ik een verhoogde kans heb en dat het de derde keer is dat ik een knobbel voel. Het doet er niet toe dat het de eerste twee keren wel weggesneden moest worden ‘omdat het kwaadaardig kon worden’. Het doet er niet toe dat het deze keer het wegsnijden niet waard is. Het gaat er om dat, omdat ik een verhoogde kans heb, de bodem elke keer onder me vandaan wordt geslagen als ik een knobbel voel. Het gaat er om dat ik vrees voor mijn leven en voor mijn opgroeiende kinderen elke keer als ik een knobbel voel. Ooit als ik wat voel, kan het zomaar een slechte zijn. Het gaat om die angst in combinatie met de pech dat ik al drie keer aan de beurt ben geweest voor ‘onschuldige’ knobbels.
Het gaat om het feit dat ik elk jaar op controle moet. Het doet er niet toe dat het deze keer een veel voorkomende kwaal is. Het gaat om het feit dat ik, in tegenstelling tot vele anderen die dezelfde kwaal hebben, elk jaar op controle moet ‘omdat ik een verhoogde kans heb’.
Het gaat om het feit dat ik overeind moet blijven omdat ik een groot gezin heb. En overeind blijven betekent ook emotioneel overeind blijven. Ik weet niet of ik een jaarlijkse controle aankan. Ik zie het al helemaal voor me: de twee weken voorafgaand aan de afspraak ben ik een stresskip en tijdens de 1, 2, 3 weken wachten op de uitslag ben ik een emotioneel wrak. Dan ben ik geen lieve Vrouwlief en dan ben ik een rotmama. Ik weet niet of ik dat aankan.
Mijn huisarts keek me aan en piekerde. Hij is een principiële man en een conservatieve arts. Maar hij zag mijn probleem. Hij zei: “jouw borsten zijn een last voor je geworden in plaats van een onderdeel van je lichaam.” Hij is tegen snijden: “wat nou als je volgende keer een uitslag ‘pap 2’ hebt? Wil je dan ook maar meteen gaan snijden?” (Ja maar, met pap 2 ben ik een gewone vrouw, met dezelfde eerlijke of oneerlijke kansen als de rest. Met mijn borsten hangt dat zwaard boven mijn hoofd.) Mijn arts had me begrepen en hij keek me aan en hij piekerde.
Hij zei na een paar minuten: “Je komt er niet automatisch voor in aanmerking, maar in dit geval ga ik mijn best voor je doen. Geef me een paar dagen en dan ga ik een afspraak bij genetica voor je proberen te regelen.”
Uiteraard zeggen genen ook niet alles, maar mijn probleem wordt voor een belangrijk deel door kans en statistiek beïnvloedt. Zou ik met knobbels kunnen leven als ik weet dat ik ‘die’ bewuste genen niet heb en mijn kansen bijna die van elke andere willekeurige vrouw zijn? Zou ik mijn knobbels als veel voorkomende kwaal kunnen zien? En wat betekent het eigenlijk precies voor de risico’s als het wel in de familie zit, maar niet genetisch? Daar kan die meneer van genetica mij vast wel een antwoord op geven. ik heb al een heel lijstje met vragen voor die meneer van de genetica.
Ladies and gentlemen: we got a loophole! ’s Avonds keek ik naar mezelf in de spiegel en de woorden van de huisarts echooden door mijn hoofd: ze zijn een last voor je geworden en niet meer een onderdeel van je lichaam. En ik keek met een nieuwe invalshoek naar mijn borsten. Wat nou als het gewoon borsten waren en geen gedoe?
Mijn tiet voor spek en bonen
Eerst dacht ik dat een time out betekende dat ik er niet aan mocht denken. Maar dat lukte niet.
Toen dacht ik dat een time out betekende dat ik er wel aan mocht denken, maar dat ik nog geen beslissing mocht nemen. Maar ook dat veroorzaakte enige kortsluitingen in mijn brein.
Nu denk ik dat het betekent dat ik een besluit mag nemen en dat ik 3 maanden neem om het te laten bezinken. Als ik het over 3 maanden nog zo wil, dan doe ik het.
Maar al ik weet nu wel wat ik wil, ik weet niet wat een time out betekent.
Alle gekheid op een stokje: ik weet het eigenlijk wel. Denk ik. Mijn denk- en verwerkingsproces verloopt enigszins chaotisch, maar er lijkt zich een lijn te ontwikkelen. Ik bereik mijlpalen warvan ik denk dat het eindpunten zijn. Maar de volgende dag is de wereld anders. En zolang ik niet zeker weet dat de volgende mijlpaal daadwerkelijk het echte eindpunt is, blijf ik lekker in mijn time out.
Het is eigenlijk net alsof ik met het spelletje mag meedoen voor spek en bonen. Ik mag al mijn geld ergens op inzetten, zonder dat het voor het echie is. Ik mag mijn leven inzetten en hou nog 8 levens plus een bonus level over.
Het is vandaag vrijdag de 13e. Ik heb mijn besluit genomen. Ik heb mijn kaarten gespeeld. Ik zet alles in. Maar dan wel voor spek en bonen. Ik denk dat ik begrijp wat de time out inhoudt.
Over Goed, Over Aardig en Over Goedaardig.
Vanmorgen liep ik met gezwollen oogleden, gezwollen donkere wallen, bloeddoorlopen ogen en lood in mijn benen de wachtkamer in. Toen de verpleegkundige me haalde en me naar behandelkamer 3 leidde, zei ze me: “Ik zag je staan voor 19 november en vond dat niet goed. De uitslag is er al meid.” Toen herkende ik haar stem; zij was dus degene die me had gebeld. Zij was ook degene die me die eerste afspraak naar een behandelkamer van de chirurg had geleid. En zij was dus degene die blijkbaar zo goochem was geweest om 1 en 1 bij elkaar op te tellen. Wat een bijzondere vrouw. Wat is ze goed in haar beroep.
Ik kan niet langer dan 3 minuten (180 seconden duren heul lang op zo’n moment) hebben zitten wachten in die kamer toen een chirurg van de mammapoli binnenkwam. Een andere dan de vorige keer. Een wat oudere vrouw. Ze had de deurknop nog in haar hand, ze had nauwelijks 1 stap in de kamer gezet toen ze zei: “De uitslag is goed, laten we dat eerst heel snel gemeld hebben.” Ik barstte in huilen uit. Ze zei: “Je hebt flinke pech gehad dat het bij het eerste onderzoek niet lukte en dat je voor de MRI moest. Je hebt lang moeten wachten. Maar waarom ben je hier alleen gekomen?” Ik stamelde terug dat Manlief thuis was met jongste, dat ik dit liever alleen doe en om het even alleen op me in laten werken en dat ik dan héél hard naar huis wil fietsen naar Manlief. Zo zit ik in elkaar. Ik heb altijd het gevoel dat ik de ander moet entertainen als er iemand bij me is, dat ik voor de ander moet zorgen. Als ik alleen ben, zorg ik voor mezelf. Ze memoreerde aan het feit dat dit de derde keer was en ze zei: “Hij doet eigenlijk niet goed mee hè, hij is een beetje een spelbreker.” Ze bleef stil staan bij mijn gevoel, ze was goed en ze was aardig. En de mastopathia in mijn borst zijn goedaardig.
En nu?
We kunnen het laten zitten, maar dan moet ik onder controle blijven. Niet met elk jaar een foto, want op mijn leeftijd krijg ik dan teveel straling voor mijn donder. Gezien mijn kansen op het krijgen van kanker is dat geen goed idee. Dus elk jaar een echo. Maar ik heb er last van, dus ik wil het weg hebben. Wat ik niet zei was dat ik ook de angst beu ben. En dat elke keer controle teveel stress gaat opleveren. En ik wil geen knobbels in mijn tiet die om kunnen slaan van happy smileys naar boze smileys. Ik zei het niet, maar ze zag het in mijn blik. Toen zei ze dit:
“We nemen een time-out van 3 maanden. De knobbels krijgen een andere lading in je hoofd als je weet dat het goedaardig is. Neem daar nu de tijd voor. Ga naar het strand, ga schreeuwen tegen de wind en laat het even helemaal los. We weten van mastopathia dat ze gevoelig zijn voor stress. Neem even afstand. als je er over drie maanden nog last van hebt kunnen we alsnog het besluit nemen.”
Ik was het helemaal met haar eens en vond 3 maanden time-out een goed idee.
Ze vroeg of ik nog een glaasje water wilde. Maar ik zei dat ik liever even heel hard naar huis wilde fietsen. Toen ik haar hand schudde en naar haar keek zag ik pas de roze pink ribbon speld op haar witte doktersjas. Goed en aardig. Goedaardig.
Het ziekenhuis maakt er een cliffhanger van: MRI – Repel onbekend…het scorebord stond uit
Vanmorgen belde het ziekenhuis: “u heeft maandag 19 november een afsraak voor de uitslag van de MRI van vanmiddag, maar dat is te ver weg.”
Ik, in gedachten: “you’re preaching to the crowd, you stupid woman!”
Ziekenhuis: “kunt u dinsdagmorgen aanstaande om de uitslag te bespreken?”
Ik haal in gedachten het gesprek terug van vorige week toen ik de afspraak moest maken: “maar kan ik dinsdag de 3e dan niet komen, de 19e is veel te ver weg”. “Nee mevrouw, dan zitten we vol.”
Hardop: “Maar als het slecht is, weet ik inmiddels dat ik dat vanmiddag al te horen kan krijgen, dat kunnen ze meteen zien.”
Ziekenhuis: “Nee mevrouw, daar moet eerst naar gekeken worden.”
****
Gewapend met een CD loop ik in een chirurgisch schort, dat aan de voorkant open is, de MRI-kamer in. Ik voel me zo naakt dat ik mezelf laconiek bescherm: “ik mocht een CD’tje meenemen volgens de folder!”
Ziekenhuis-knulletje: “Oh mevrouw, dat kan niet, dat kan bij elk MRI-onderzoek behalve bij deze: bij deze moet u op uw buik liggen en dan kunt u de koptelefoon niet op. U krijgt oordoppen.”
Ik moet op mijn buik liggen, mijn armen vastgebonden aan mijn romp, een naald in mijn arm voor het infuus, mijn hoofd in een mal en mijn tieten in twee gaten. Zonder CD. V.i.e.r.e.n.t.w.i.n.t.i.g. hele lange minuten lang. Vastgebonden en stilliggen anders moet het over.
Het apparaat maakt inderdaad een takke-herrie. De eerst en de laatste scan van 8 minuten maakt hij herrie. Maar die middelste scan van 8 minuten, terwijl de contrastvloeistof wordt ingespoten (en dat voel je!), is het lawaai erger. Agressief. Het ene lawaai is alsof iemand 8 minuten lang elke seconde met een toeter-op-perslucht tegen je achterhoofd toetert terwijl je vastgebonden op je buik ligt, het andere geluid is alsof iemand 8 minuten lang, elke seconde heel hard “vijf” in je oor schreeuwt, terwijl je vastgebonden op je buik ligt. En ik kijk 24 minuten lang naar een stilleven van een ziekenhuisomgeving.
Na afloop blijk ik verkrampt te hebben gelegen. Ik heb spierpijn van top tot teen. Het apparaat stopt met lawaai maken en de laboranten komen binnen. Ik probeer het nog een keer: maar als er iets mis is, dan zouden jullie het toch hebben gezien?” Wetende dat dat inderdaad het geval is, maar ook wetende dat laboranten niks mogen zeggen, krijg ik geen uitslag.
“Nee mevrouw, we moeten de scans uitzetten tegen de tijd, we moeten er grafiekjes van maken. We moeten kijken naar de scans voor en tijdens de contrastvloeistof en we moeten zien hoe de contrastvloeistof verschijnt en verdwijnt.”
De Repel heeft een miljoen keer meer verstand van grafiekjes dan deze twee knulletjes. En ze heeft ook meer verstand van het apparaat, een promotieonderzoek lang meer kennis heeft ze ervan. Ze heeft alleen geen verstand van mensenweefsel. Maar ze weet het heus wel: de laborant die de memmenpletter bedient, mag ook niks zeggen ook al ziet ze iets of niets. Maar ze zien het heus wel! Nu vanavond sprak ik die ene via-via-oncologe en zij sprak er schande van. Op haar afdeling komt dit niet voor. Bij haar zou een radioloog erbij hebben gezeten en had ik het gewoon gehoord. Zij heeft me gelukkig vanavond geholpen een strategisch plan op te stellen. En ik heb haar nummer…ik mag haar dinsdag bellen.
Dit onderzoek deed geen pijn, maar het was kleinmakend, intimiderend, angstig en emotioneel. En ik weet nog steeds niks. Toen ik de kamer uitliep met mijn schort dat aan de voorkant open was, zei een van de knulletjes: succes met het vervolg.
Die opmerking kwam heel hard aan. Wat betekent dat? Heb je wat gezien? Is dit slecht nieuws? Rot op, puistenkop, laat me met rust. Ik loop hier in mijn schort dat aan de voorkant open is en ik ben bang. Rot op. Als aangeschoten wild heb ik me aangekleed als vamp en ben ik richting receptie en etentje getogen waar ik werd verwacht.
De sleur jongens, de sleur
“Nou, daar ging ik dan maar weer. Weer zo’n zondag dat we met z’n vijven waren. En weer naar dat bos natuurlijk. ‘Tis ook een bos van niks, eigenlijk. Camera mee. En weer zo’n zondag dat het herfst is en de zon schijnt. De sleur jongens, de sleur. Vreselijk. Het bos was wéér mooi. Natuurlijk, wat had je dan gedacht? Du-huh! Nou ja, weer tientallen foto’s gemaakt, mijn leven lijkt één grote saaie herhaling.
Bij de MacDonalds gelunched. Pffff…alsof we dat nog nooit gedaan hebben. Twee happy meals, jemig, weer van die kadootjes erbij waar je niks mee kan. Ik ben echt Miss Burgerlijk zeg. En dan zaten er ook nog gratis railrunner kaartjes bij. Moeten we ook nog een keer met de trein ‘omdat het zo leuk is’. En ze waren nog een mayonaise vergeten ook. En weet je wat we moesten afrekenen? Niet normaal!
’s Middags een rondje gaan hollen. Wéér 10 kilometer, weer hetzelfde rondje. Het wordt wel saai hoor, alsmaar hetzelfde tegenkomen. En dan aan het eind wéér die stem van een beroemde Amerikaanse atleet horen door de koptelefoon die me feliciteert met mijn “longest work out yet”. Die Nike+ heb ik nu ook wel gezien hoor.
En dan die iMac: ik weet nu ook wel dat dat ding mooie truukjes kan. En weer zit ik erachter en is er een leukere manier om een slideshow met een nog betere kwaliteit op YouTube te krijgen. Mwoa, het nieuwe is er nu wel vanaf hoor, net als van die nieuwe lens.”
Ht is niet te geloven dat ik mensen ken die hun leven daadwerkelijk op deze wijze ervaren en leven. Ik daarentegen omarm burgerlijk en sleur. Ik omarm geborgenheid. En ik weet waar ik dankbaar voor kan zijn. En ik wil het niet dramatiseren, maar knobbel in tiet had kunnen betekenen (klein stemmetje: kan nog steeds betekenen…je hebt de uitslag nog niet…en ook al is het niet kwaadaardig…dan nog ben je niet kaar want het hoort er niet te zitten…) dat mijn hele bestaan op losse schroeven staat.
Dus ja, ik geniet wéér van Repelbos. En ik geniet van mijn rondje hollen, mijn rondje waarvan ik precies weet hoe lang het is. En ik zie steeds meer onderweg. En ik zie dingen veranderen in de loop der maanden. En na het douchen trek ik niet mijn slonzige kloffie aan, maar mijn nieuwe sexy broek, gewoon omdat ik ‘m pas. En Manlief knuffelt me de hele dag door en ik bak kippenpoten voor de Daltons: een snack voor tijdens de voetbalwedstrijden op Eredivisie live. Burgerlijk, ja, ik heb nog net geen schort om. En ik heb zin om in de winter, rond de kerst, met het hele gezin met de trein naar Maastricht te gaan. Gewoon, omdat het leuk is. We hebben per slot van rekening de twee railrunner kaartjes al voor twee van de Daltons. Halfvol jongens, niet halfleeg.
Ondertussen groeit langzaam de spanning in mijn buik. Woensdag is nog maar drie nachtjes slapen. Maar dat is niet voor nu, eerst mijn mooie slideshow. Vergeet het volume niet, de iMac kent zijn sfeermuziek…
Tussenstand Repel ’71 versus Anno ’09
De periode op weg naar Woensdag MRI Dag (WMD staat blijkbaar niet voor Weapons of Mass Destruction, zoals CNN denkt, maar voor Woensdag MRI Dag) voelt als rechtgesnaarde socker mom aan als “de rust”. Niet rust in de zin van kalmte, maar rust in de zin van die 15 minuten tussen de eerste en de tweede helft van de wedstrijd. Want in de rust heb je nog niet De Uitslag, maar wel al een tussenstand. Ik ben er nog niet, maar ik ben wel al ergens en we hebben de eerste helft van de wedstrijd er al op zitten.
Het geldt niet alleen voor Knobbels in Tiet (KIT); het geldt sowieso voor het jaar 2009. Ik las het ook al bij haar: 2009 is me nogal een jaar. Er is zoveel gebeurd! We hebben nog ruim 2 maanden te gaan en ik vermoed dat 2009 nog heus wel wat voor me in petto zal hebben. Maar in de rust van mijn wedstrijd Repel ’71 versus KIT ’09, geef ik toch even een tussenstand Repel ’71 versus Anno ’09
- Minus een hele zieke Lewis bij terugkomst van vakantie, winst herstel binnen een-poep-en-een-zucht;
- Minus 1 super-soulmate-kat, mijn lieve Morse, winst 3 katten Friendly Giants;
- Minus 1 mini-meltdown, 1 knappe counter afwenden totale burnout;
- Minus 1 vriendin, gelijke stand 2 hartsvriendinnen, winst intenser goed contact met meer dan 5 collega’s (serieus en oprecht vrienden/vriendinnen-perspectief);
- Minus contact met zus, winst verbeterd contact met moeders;
- Winst bevordering van ettelijke mede-bloggers tot minimaal Internet Dinnetjes;
- Winst bevordering salarisschalen (ik vertyp me niet: ik bedoelde echt niet te zeggen periodiek in plaats van schaal, en ik typte ook niet per ongeluk de meervoudsvorm…De Repel moet serieus mantelpakjes gaan kopen);
- WINST ÉÉN PAAR CHRISTIAN LOUBOUTINS;
- Winst hervonden sportieve ik…rennen en fietsen, gewicht weer op pré-kinderen tijdperk;
- Winst minus 10 kg;
- Winst inzicht in Wat Omgaat In Koppie Middelste dankzij lieve kinderpsych;
- Winst Middelste blij op school;
- Hattrick (sohéé, kijk eens wat een jargon) Middelste zindelijk;
- Blijvend goed strategisch samenspelend koppel Manlief en Repel;
- In de blessuretijd: Winst spetterend etentje + uitje Repel en Manlief saampjes met z’n tweetjes…
Ik dacht dat Anno ’09 een tegenstander van formaat was, maar nu ik het wedstrijdverslag zo heb uitgetypt, blijkt De Repel toch de betere speler. Zowel tactisch als technisch. De stand Repel ’71 – KIT ’09 is vooralsnog gelijk in de rust. Maar gezien het wedstrijdverloop heeft De Repel de beste kansen.
Nu ben ik tot woensdag even klaar met Tiet en KIT. Morgen ga ik weer een logje maken waarin ik vreselijk ga lopen opscheppen over mijn Daltons. Ik heb namelijk weer wat staaltjes van verhaaltjes in mijn vingers zitten. En het zou ook zomaar kunnen wezen dat ik foto’s ga maken dit weekend, net alsof ik een nieuwe lens heb.
Volgens mij ben ik serieus aan het bijkomen en ondertussen blijf ik nadenken op de achtergrond. Net alsof er een software update wordt uitgevoerd terwijl je de programma’s die in gebruik zijn niet hoeft af te sluiten. Ik werk en ik moeder en ik echtgenoot en op de achterrond ratelt mijn brein rustig door. Wat wil ik, wat zijn mijn opties, wat wil ik niet, wat wil Manlief, wat wil Manlief niet. Misschien heeft zij wel gelijk…misschien weet ik het al. En Manlief eigenlijk ook.
The morning after: bezinken, bijkomen…en bakken
Ik stond op met pijn in mijn Tiet. Kolere-radiologe. Maar mijn hoof is kalmer. Ik ben nog verdrietig, maar het stormt niet meer in mijn hoofd. De blinde paniek, de gierende angst, de knoop in mijn maag, is weg. De stilte in mijn hoofd nu is bijna oorverdovend. Eerlijk gezegd heeft het feit dat Jongste slaapt ook iets te maken met de oorverdovende stilte. Ik ben ook klaar met huilen voor vandaag. Voor deze week.
Ik sprak vandaag via via een oncologe en zij vertelde me dat als de uitslag van de MRI aanstaande woensdag niet goed is, ik dat op dat moment ter plaatse te horen krijg. Wachten met de uitslag is ongekend. Mijn afspraak op 19 november is een afspraak voor wat te doen met Knobbels in Tiet als het niet kwaadaardig is, is haar inschatting.
Gisteren, in de loop van de middag en avond begon ik voorzichtig te wennen aan het denken aan een mogelijke optie die ik nooit eerder als reële optie heb overwogen. Als ik er vanuit ga dat de uitslag goed zal wezen, neemt dit niet weg dat Tiet vol zit met dingen die er niet horen. En als ik die laat zitten, zal ik een echt kwaadaardig iets niet zo snel kunnen ontdekken in dat woud der knobbels. Ik kàn besluiten niet meer bang te zijn. Ik kàn besluiten dat 3 keer genoeg is geweest. Ik kàn besluiten dit niet meer mee te willen maken. De angst, de pijn, de slapenloze nachten. De stress, de bloeddruk, de aandacht die mijn man en kinderen moeten missen omdat ik er met mijn kop niet bij ben. Ik doe namelijk elke keer een flink jasje uit. Mijn kansen zijn al niet zo goed, poker-technisch gezien. Ik kan kiezen te passen. Welke keuze het wordt, weet ik nog lang niet. Maar het feit dat ik die optie überhaupt begin te overwegen, geeft me lucht. Ik heb tot 19 november om na te denken of ik een dergelijke optie wil aankaarten. En zo ja, hoe ik dat inkleed.
Maar vandaag was nog niet de dag om na te denken over een keuze. Vandaag was bezinken. Uithuilen, opstaan en overnieuw beginnen. Ik weet niet goed in welk stadium ik nu zit. Ik weet wel dat ik mijn tijd ga nemen. En vandaag wilde ik normaal doen. Normale mama-dingen. Ik was namelijk thuis met mijn Daltons. Mijn moeder kwam om me te helpen. Joost mag weten wat dit met haar doet. Vast verschrikkelijk veel, maar ik heb de ruimte, moed en reserve niet om het aan te kaarten. Ik heb geloof ik nog hulp nodig bij het opstaan (uithuilen?) gedeelte van uithuilen, opstaan en overnieuw beginnen, en ik ben nog niet in staat anderen iets te bieden.
Helemaal normaal doen lukte vandaag echter ook niet. We blijven Mama Repel en de Daltons, per slot van rekening. Vandaag was de laatste dag van “De Judo Driedaagse” van onze lokale judo-dealer deze herfstvakantie. Twee judoënde Daltons, twee verschillende tijden. Da’s vier keer halen-brengen, drie dagen lang. En als je dan ook nog zo stom bent om op het inschrijfstrookje “ja” aan te vinken voor de rol van Pannenkoeken-Bakkende-Judo-Ouder-Op-De-Spetterende-Slotdag, mag je tussen het halen-brengen door óók nog een pak pannenkoeken wegbakken. Gelukkig was oma er om te assisteren met halen-brengen, anders zou ik mezelf in drieën hebben moeten delen.|
1 kom beslag, 3 van de 5 pitten, 2 koekenpannen, 1 pan heet water met een bord plus deksel erop. En 1 Repel on a Role…take it away! Ik ga met IEDEREEN de discussie aan dat je op een keramische kookplaat geen fantastische pannenkoeken zou kunnen bakken. De pannen lopen uit fase, maar zonder zelfs te hoeven vloeken als Gordon Ramsy bak ik binnen en half uur het hele pak weg.
De Repel had eerder die ochtend bij de Xenos (aanrader voor Halloween artikelen!) muffin-spook-vormpjes gevonden. En Middelste zou Middelste niet zijn als hij naast Spookjes cakejes óók nog prinsessencakjes zou willen. Dus, wat koopt Repel? Juist ja.
Na de pannenkoeken zijn de muffins aan de beurt. Repel heur haar wordt hoe langer hoe vetter en de zweetkringen in de oksels van heur shirt slaan wit uit. De vlekken van beslag, boter en limonade zitten overal. Ik moet er vast heel charmant uit hebben gezien in combinatie met het gebrek aan slaap van de nacht ervoor. (Lees: wit bekkie met wallen.) Maar het boeit me niet. De Repel bakt.
Middelste doet de versieringen en ik vind persoonlijk dat hij het veel mooier heeft gemaakt dan het voorbeeld op de verpakking. Er moeten nu eenmaal 3 schoenen op 1 cakeje (die roze derrie op het cakeje op de onderste rij, tweede van rechts). Blijkbaar.
Mijn keuken wordt intensief gebruikt vandaag. Mijn moeder jast de piepers en ik was de verse spinazie. Hoe heerlijk om je bezig te houden met normale zaken! Dat zou ik elke dag wel kunnen…eitje.
Jammer dat ik kleine kinderen heb de kinderen geen salade lusten, anders had ik er een heerlijke salade van gemaakt. Nu was ik verplicht het tot moes te koken voor een gestampte Prut Met Jus (PMJ). Moet je kijken wat een zielig hoopje er over blijft van een schitterende zak verse blaadjes. Maar eerlijk is eerlijk: het was wel lekker, daar kan geen diepvries HAK tegenop. Martine Bijl of geen Martine Bijl.
De vaatwasser heeft twee keer gedraaid vandaag. Ik stink een uur in de wind. Ik ben afgepoekeld (dat is een alom bekend Repel-woord, het betekent iets in de zin van afgedraaid, moe, heb-ontspanning-nodig) en ik moet nog bij heul veul logjes reageren vanavond omdat ik zo verschrikkelijk ontroerd ben door de vele reacties, de kaartjes en de persoonlijke berichten van jullie allemaal. Maar eerlijk is eerlijk jongens: die man met de hamer is zojuist binnengeslopen (hij heeft de sleutel)…en hij gaat zijn gelijk krijgen. Ik heb met hem nog nooit een discussie gewonnen. Reageren bij jullie doe ik wellicht morgen…of overmorgen.
Maar, voor dit bekkie, voor dit Middelste-Trots-Met-Eerste-Medaille-Ooit-Bekkie, had ik gisteren-plus-vandaag gerust 5 keer achter elkaar gedaan.
Hoe heerlijk om “gewoon” moeder te zijn. Met “gewone” kinderen waarmee ik “gewone” dingen kan doen.
De memmenpletter revisited
Hier bij wordpress heb ik een ingebakken bezoekers-bijhouder-ding. Hij houdt voor me bij wie er komt, hoeveel mensen er komen kijken en daar maakt hij dan ook hele mooie grafiekjes en staatjes van. Bere-interessant. Op het moment dat ik log over de buurman en de tattoo op mijn billen zie ik een week lang mijn bezoekersaantallen pieken. Als ik een heel spitsvondig logje maak over mijn bloedjes van kinderen dropt het aantal bezoekers tot een minimum. De Repel is desondanks eigenwijs en blijft bloggen over haar kinderen en niet over de buurman of haar billen.
Ik bezoek mijn eigen logjes ook regelmatig, al was het maar om de reacties te lezen, maar mijn bezoekers-bijhouder-ding is onverbiddelijk: mijn bezoekjes aan mijn eigen site worden niet meegeteld in de statistieken. Dat zou namelijk niet eerlijk wezen. Hmpf, dat was bij puntpuntnl wel anders!
Desondanks heb ik een logje dat al 358 keer is bezocht. (En dat is dan zonder mijn eigen 600 bezoekjes mee te tellen he!) Dat logje heet de memmenpletter; de mammografie. Het is eigenlijk een heel serieuze log over borstkanker, maar met het woord memmenpletter lijkt het minder serieus te zijn dan het werkelijk is.
Omdat controle op borstkanker voor mij een bijna vanzelfsprekelijk aspect van mijn leven (is) gaat worden, maar voor een heleboel andere vrouwen onterecht helemaal niet, besteed ik er maar weer eens aandacht aan. En met een woord als memmenpletter zou het zomaar kunnen dat mijn log door meer vrouwen wordt bezocht dan met een andere bravere titel. Dus dan maar weer eens praten over mijn tieten in plaats van over mijn bloedjes van kinderen voor het goede doel.
Vandaag las ik dat Sylvie van der Vaart borstkanker heeft. Ze zal zelfs chemo moeten ondergaan. Ze is 31. Ik ben al een heleboel jaren geen 31 meer. 31 is jong.
Voorheen was Sylvie voor mij alleen maar een veel te magere hupel-trut-irritante-voetbal-vrouw. Vandaag is Sylvie een vrouw die de nachtmerrie van iedere vrouw leeft. Ze leeft mijn nachtmerrie: borstkanker krijgen. Borstkanker krijgen als je jong bent, (of in mijn geval niet heel jong maar wel) als je nog kleine kinderen hebt. Dan nog….ik ben al klaar, wij hebben besloten dat ons gezin compleet is. Van Sylvie weet ik niks, maar ze heeft ‘nog maar’ 1 kindje. Van chemo kan je onvruchtbaar worden. Maar goed, speculatie. Ze heeft hoe dan ook een klein kindje waar ze voor moet zorgen terwijl ze wellicht binnenkort kotsend boven de pot gaat hangen van de chemo terwijl haar haren uitvallen. Dat is haar realiteit.
Onze realiteit: een kans van 1 op 9 (en voor sommigen onder ons hoger, of veel hoger).
Mensen:
Repel's Blog 