Je zal het maar zeker weten…deel I

Op 9 december 1999 zien we elkaar voor het eerst in een kroeg. Bij het afscheid na die vluchtige ontmoeting van een uurtje, of zo, hebben we nog stees geen flauw idee hoe de ander heet. Maar het ‘kwaad’ is al geschied.
Op 17 december 1999 zien we elkaar per ongeluk expres weer terug in diezelfde kroeg en delen we onze eerste zoen en wat uurtjes later nog ietsje meer. Een beetje sletterig, maar ja, je zal het maar zeker weten! Oh ja, en we weten dan ook hoe de ander heet.
Vanaf 20 december 1999 tot op heden slapen we elke nacht bij elkaar (op dienst en dienstreis na) en spreken we elkaar elke dag. Op Haïti na. Pokke-Haïti.
In april 2000 geef ik mijn huurhuis in het centrum van Leiden op om in zijn koophuis te trekken. De wereld verklaart mij voor gek. Hoe roekeloos ben ik. Maar ja….je zal het maar zeker weten. We kennen elkaar dan nog geen 4 maanden…

Op 17 augustus 2000 vraag ik hem tijdens een etentje wanneer hij me ten huwelijk gaat vragen. Vijf minuten later heb ik een bierviltje met een gat erin om mijn vinger. De datum wordt de dag voor hemelvaart in 2001. Een woensdag dus. 23 mei 2001. We kennen elkaar nog geen jaar. Maar ja, je zal het maar zeker weten.

Niet gehinderd door regels of tradities gaan we ondertussn toch alvast proberen een Middenvelder te maken. We willen namelijk allebei heel graag Daltons. Hij 2, ik 3. We hadden namelijk allebei al Daltons gehad willen hebben op onze leeftijd, hoe jong we ook waren. Je zal het maar zeker weten!

Op weg naar de trouwdatum krijg ik een miskraam. Ik zal nooit weten of mijn eerste een jongen of een meisje geweest zou zijn. Hij of zij had 6 december 2001 het levenslicht hebben moeten zien.

Met deze schaduw over de dag gaan we 23 mei 2001 in. Maar het werd toch de mooiste dag van dat jaar Dacht ik! Cliffhanger…Ik leef blijkbaar in blissful ignorance want exact drie dagen na onze trouwdag test ik positief van de Middenvelder. Wat moet hij lekker hebben meegesnoept van de champagne op ons feestje! Uitgerekend op 26 januari 2002 heeft de Middenvelder een mening over planning en komt gewoon een maandje eerder ter wereld op 28 december 2001. 22 dagen na de datum van zijn oudere broer/zus die niet heeft mogen komen.

Morgen zijn we 9 jaar getrouwd….

Morgen gaan we een feestje bouwen….deze log wordt enorm vervolgd!

Afgedaan na slechts één keer

Een bruidsjapon is een raar ding. Naast de bruidsjurk zal de doorsnee vrouw weinig tot geen kledingstukken hebben die ze aanschaft voor een bedrag van, zeg, orde grootte drie nullen (guldens waren het nog, in mijn tijd), om het vervolgens slechts één keer te dragen.

Voor de mijne ben ik drie keer op en neer naar Duitsland gereden. Glanzend ivoor met een bewerkt bovenstukje, compleet met sluier, paarlen tiara en petticoat. Dat en 84 spelden in mijn opgestoken haar.

Na de bruiloft en fotoreportage verdween de jurk na de stomerij in een doos. Het verhuisde met doos en al mee naar de zolder van het nieuwe huis…

…en zou daar tot op de dag van vandaag nog hebben gelegen zonder dat iemand die doos een blik waardig zou hebben gegund ware het niet dat:

Ik heb een vriendin die een vriendin heeft die bezig is voor schoonheidsspecialiste. Voor haar portfolio moet ze een bruids-make-up doen. Mijn vriendin had zich tot vrijwilligster gebombardeerd en het enige dat nog ontbrak was geschikte kledij. Ik bood onmiddellijk aan dat ze mijn jurk mocht lenen. Uit haar reactie kon ik opmaken dat dat aanbod nog van geen enkele andere vriendin/familielid/kennis/collega/wildvreemde was gekomen.

Maar waarom niet? Mijn jurk zal staan in de portfolio van iemand. Stoer, toch? Anders ligt dat ding daar toch maar te liggen op zolder….in afwachting van….wat eigenlijk?

Ik ga er blindelings vanuit dat Manlief en ik samen oud worden. En ook al worden wij dan niet, een onwaarschijnlijke Manlief-the-second zal ik niet huwen in dezelfde jurk. Ook ga ik er er blindelings vanuit dat mijn toekomstige schoondochters een andere smaak hebben dan ik en niet geïnteresseerd zullen zijn in mijn jurk. Doopjurkjes kunnen er nog van gemaakt worden. Ja, dat kan. Maar ook die kans acht ik niet heel groot. Laatste optie: een hemeltje voor een wiegje. Ja…je zou mijn jurk kunnen verknippen voor een hemeltje voor een wiegje, ja, dat kan.

Dus: de portfolio van iemand. Mijn jurk. Ik vind het leuk. Vandaag kwam de doos tevoorschijn van zolder en zag ik De Jurk voor het eerst sinds nagenoeg 8 jaar terug.

En O.H. M.I.J.N. H.E.M.E.L.  wat vond ik hem weer mooi….

Ik haalde er direct vol nostalgische gevoelens het trouwalbum weer bij en heb het door zitten bladeren….wat was ik jong, wat was Manlief jong….en ja, mijn lieve Oudste: jij zat al in mijn buik. Ik dacht dat ik nog verdrietig was vanwege onze eerste die we nooit hebben leren kennen, maar stiekem zat jij al feest te vieren met ons. Je hebt eigenlijk die dag een glaasje champagne gedronken met je moeder. Letterlijk. Pas drie dagen later kwam ik erachter.

Hmm….het is een mooie jurk.  En uiteraard wil ik afdrukken van de foto’s en als ze er mooier uitziet dan ik destijds in mijn jurk ga ik heel hard huilen. In dat geval ga ik er ook tegen anderen heel hard over liegen.