Krijg nou tieten!

Hè hè, ze logt weer eens over haar tieten. Ja jongens, ik weet dat jullie erop hebben zitten wachten. Maar eigenlijk krijg ik geen tieten, ik hou mijn tieten. Ze hebben namelijk goeie genen, mijn tieten. Dit realiseerde ik me vandaag op een moment van rust. Het voordeel van niet fietsen, maar OV’en, is dat je uit het raam kan staren en mijmeren. Ik kan leven met knobbels, want ik heb een paar beste tieten. En er hangt geen zwaard van Damocles boven mijn tieten, dus daarom kan ik ermee leven. Geen littekens of cupje Baywatch voor Repel: de Repel houdt het bij haar eigen tietjes. Ze zijn helemaal van mij, per slot van rekening. Al zal Manlief op een ondeugend moment wat anders verkondigen.

En zo is deze hele dag gevuld met mooie momenten en momentjes. Na ups en downs komt er onherroepelijk weer een up. En die up is vandaag. Niet altijd komt alles goed, maar alles is tijdelijk en alles gaat een keer over. Ook de down. Als ik, oh luie ik, in de vooravond de auto voor de deur parkeer (ik was zelfs met de auto naar het OV), zie ik dat Manlief net thuis komt met de drie Daltons: Oudste had voetbaltraining. Oudste spot mij als eerste en hij holt naar de Smart.

Oudste: Hé mama!
ik: Hé stoere vent! Lekker gevoetbald?
Oudste: Ja! Was het leuk op werk?
God, wat is hij lief.
Dan ziet hij de plastic tassen van het afhaalrestaurant op de passagierstoel liggen.
Oudste: Lekker! Eeeeeh, maar eigenlijk weet ik niet wat erin zit. Wat zit erin? Wat eten we?
Inmiddels is Middelste ook bij de Smart gearriveerd, ondanks verwoede pogingen van Manlief om de Daltons naar binnen te krijgen.
Hij stopt pal voor mijn neus met een grote sprong en een hele grote grijns.
Middelste: Mama!
ik: Middelste! Hoi lieffie! Kipsaté met pindasaus schat.
Ja-ha, met drie kinderen kan ik über-multitasken, ik kan met alle drie tegelijk een afzonderlijk gesprek voeren.
Manlief en ik eten kipfilet in Italiaanse saus mind you, iets romantischer.
Oudste: Yesssss!!!
Middelste: Mag ik Super Mario filmpjes kijken op de iMac?
ik: Ja hoor!
Middelste: Yesssssss!
Hij maakt een triomfantelijk Lee Towers gebaar met zijn arm en huppelt terug naar papa.
En terwijl ik de tassen uit de Smart haal is dan eindelijk ook Jongste gearriveerd bij de Smart.
Jongste (op een verbeten toon): Ook mama!
ik: Hoi lieffie!
Ik geef een knuf en hup, weg is hij weer zijn broers achterna. Hij heeft het maar druk met “ook” doen wat zijn broers doen, wat ze ook doen. Ik loop naar de deur en geef Manlief een dikke zoen.

ik: Hoi lief
Hij bromt: Ik wil er nog 4.
Ik grinnik.

Na het eten ga ik een rondje rennen, maar ik breng eerst Jongste naar bed. Middelste kijkt Super Mario op YouTube en Oudste plakt voetbalplaatjes met papa.
Het kamertje van Jongste had ik gerestyled bij de geboorte van Middelste en ik heb het zo gelaten toen Jongste kwam. Ik had destijds Giraffeknuffels gekocht voor in de wieg en die had ik op de muur nageschilderd. Maar Middelste had niks met die Giraffes en ze waren dus ongebruikt toen Jongste kwam. En wat blijkt: Giraffe en Jongste blijken onafscheidelijk. Hie-af, zo heet zijn Giraffe. En deze week ontdekte hij de Giraffe op de muur. En hij laat sindsdien Hie-af elke avond de Giraffe op de muur een kusje geven. En dan blijkt pas goed hoe intensief hij van Hie-af houdt: hij heeft hem helemaal vies geknuffeld. Wellicht is het weer eens tijd dat Hie-af in bad gaat.

Vanavond hoor ik hem ineens zeggen: “Hou v-jou.” Dit zegt hij terwijl de Giraffe een kusje krijgt van Hie-af.
Ik ben geroerd tot op de bodem van mijn ziel. Wat zeg ik: ik ga door de bodem.

ik: Van wie hou jij?
Jongste (terwijl hij naar mij wijst): ik!
ik: Ik hou van jou.
Hij: ja.
ik: Hou jij van mij?
Hij (ondeugend grijnzend van oor tot oor): Nee!
Hij slaat zijn handjes op zijn buik, want hij weet dat hij gekieteld gaat worden. Een correcte aanname.
Even later leg ik hem in bed.
Hij roept: “Nuffel!!”
Ik geef hem een dikke knuffel en hij slaat zijn armpjes strak om mijn nek. Hmmmm, lekker.

Het hardlopen gaat even later voor geen meter. Het is koud, het is glad en ik ben benauwd en ik moet poepen. Maar ergens voelt het goed om tot snot te gaan en dat het tempo niet wil lukken is niet erg. Ik heb tieten, ik heb een geweldig gezin dat van mij houdt. Manlief is thuis. Het gaat goed met hem en hij is een held en hij houdt van mij. Ik kijk al hollend naar de maan. Issie vol of net niet of net niet meer? Ik weet het niet, maar mooi is hij wel. Ik huil niet naar de maan, ik knipoog naar de maan. En de maan schijnt terug. Mijn GPS-horloge zegt 9,9 kilometer.

Vandaag werd ook bevestigd ten slotte, dat ik een dezer dagen wordt gebeld door een heuse journalist: ik ga geïnterviewd worden voor een brandweervakblad. Ik word geïnterviewd als echtgenote van iemand die mee was op de missie naar Haïti. Okay, ik word geïnterviewd als vrouw van, maar ik ben wel de enige van die 60 partners die wordt geïnterviewd. Ik vind het reuze stoer. Manlief heeft ooit in hetzelfde blad gestaan met de beroemde ijsduik-foto. En nu kom ik er ook in.

Ik typ mijn logje en Manlief en Oudste kijken Popstars. Oudste is fan. Fan van Wesley. En dus mag hij opblijven voor deze finale. Als Wesley zijn eerste liedje zingt, komt Oudste met zijn professionele commentaar: “Fantástisch.” Manlief en ik delen een blik.

Het leven is mooi vandaag. Ik rol terug in burgerlijk, in sleur, in warmte…en ik geniet van elke seconde.