De 10 kilometer is voor stervelingen!!!

Ik ben verhuisd naar een nieuw logadres.
Ik geloof dat ik denk dat het nieuwe adres beter is, in ieder geval voor mij.
Verhuis met me mee, gezellig!
Ik laat deze log nog een maand of twee staan voor ik de account ophef en anderhalf jaar privéleven ga wissen van het net.
Want daar is ook wat voor te zeggen.

De 10 kilometer is voor stevelingen!!!! Lees: HIER OP MIJN NIEUWE STEKKIE: REPEL’S LOG

“Ik heb een plaatje”, zei ze

Na een interview van anderhalf uur (met als naslagwerk de door ons vooraf ingevulde vragenlijsten) keek ze ons (ons is de Brandmeester en de Repel) aan. “Ik heb een plaatje”, zei ze.

Maandag gaat De Wijze naar haar toe. Van 9:15 uur tot 14:30 uur. Hij gaat naar iemand toe om te werken. Net als school, maar dan lekker alleen. (Als antwoord op mijn vraag hoe ik haar moest introduceren.) En waarom? Omdat we zo nieuwsgierig zijn naar wat hij al weet en wat hij nog moet leren. Hij krijgt z’n overblijftrommeltje mee en speelgoed voor de pauze.

Gedurende die anderhalf uur kwam heul veul ter tafel en werd en passent ook de streep door het autistische spectrum dat de kinderpsych zette door haar voorzichtig uitgegumd. Ze kon nog geen mening hebben over De Wijze, maar wat wij beschreven over de benadering van de kinderpsych was volgens haar achterhaald/ouderwets. De deur staat weer op een kier, maar de Brandmeester en ik hebben elkaar achteraf diep in de ogen gekeken en wij denken niet dat de Wijze in dat spectrum zit. Lees: de Repel staat niet in standje blinde paniek.

Voor de rest hebben we anderhalf uur lang gepraat over De Wijze, over Middelste, over ons lieve kwetsbare mannetje.

We wisselen telefoonnummers uit, zei ze, en ik pakte volautomatisch mijn agenda. “Nee, niet nu! Ik heb je nummer al!”, corrigeerde ze me: “Dat doen we voor hem waar hij bij is, aanstaande maandag. Mocht hij zich zorgen maken of het wel goed komt en of mama wel weet waar hij is: we wisselen het uit waar hij bij is.”

Mijn vertrouwen heeft ze. Ik weet wat ze gaat doen met de Wijze en ik weet wat ze gaat doen met mijn bankrekening. Mijn zegen heeft ze.

Vanavond liep ik stiekem zijn kamer in. Hij sliep. Heb je lekker geslapen, vroeg ik vanmorgen toen hij wakker werd. Ja, zei hij, maar het was voor niets want ik heb niet gedroomd….

Ik zuchtte eens diep toen ik hem slapend zag liggen. Ik wou dat ik een plaatje van hem had. My sleeping beauty.

De uitslag: Drie maal een pond drop…en een onverwachte bonus!

HELP: er loopt een vierde kind rond! (Buurjongen.) Ik heb een bonusprijs nodig!

Zo gelogd zo gedaan. Winnaars: zonder adres valt er niks te sturen, dus mail mij uw adres! Zonder tegenbericht van allergie stuur ik zoet gemengd…over de troostprijs moet ik nog nadenken, dat concept kwam ter elfder ure…

Ik ben niet onverdeeld blij met deze foto van mezelf, maar ja, de Middenvelder heeft ‘um gemaakt. Dat is wel weer leuk.

Deze log eindigt met een te winnen prijs!

De Aussies hadden het vast beter gedaan als het geluid van een half stadion vol didgeridoo’s precies uit fase had gelopen met het geluid van de vuvu-ofhoehetendiedingen. Anti-geluid is rust. Maar ik heb geen didgeridoo gehoord, alleen maar vuvu’s.

Onze oranje vuvu’s liggen in de kofferbak, die ben ik per ongeluk expres vergeten en ik heb een donkerblauw vermoeden dat ik morgen helaas niet meer weet waar ze liggen. Oeps, mama zegt sorry!

***

De Middenvelder heeft zich ingeschreven op de WK-poule van de brandweer. Na dag 2 staat hij al boven de Brandmeester. For the record: de Brandmeester werkt daar, Middenvelder is slechts de 8 jarige zoon van…

De Middenvelder heeft de poule zelf ingevuld, zonder hulp. De Middenvelder kent alle ploegen, alle spelers, hij weet ook waar alle spelers “eigenlijk” spelen (zo speelt Holman van Australië bij AZ, wist U dat? Ik niet, de Middenvelder wel. En Emerton, oud-Feyenoorder, speelt ook bij Australië, mama zegt denkt: ene oor….). Hij weet me ook alle doelpunten uit negentienzoveelhuppeldepup te melden. Alle uitslagen worden, met het puntje van zijn tong uit zijn mond, genoteerd.

***

Ik geniet van voetballiefhebbende Brandmeester en zijn dito zoon samen. Al hou je niet van voetbal: dit is aandoenlijk! Ik mis alleen maar de didgeridoo’s. Ik heb een hartgrondige haat voor die vuvu-dingen ontwikkeld. Voor de rest kabbel ik mee met het WK. Iedereen geniet en zo gaan die dingen: als de Daltons gelukkig zijn en tevreden ben ik het ook.

***

De breekwerkzaamheden in Casa Repel zijn begonnen. Ik realiseerde me gisteren pas dat ik een oplossing moet verzinnen voor het behoud van onze historie. 17 september 2005 maakte ik het eerste streepje van de Middenvelder. Op de lijst daartegenover maakte ik ‘m voor de Wijze. Niet dezelfde datum, maar wel dezelfde leeftijd, om en nabij.

***

Help mij: hoe behoud ik de “streepjes”? Er gaat worden gebroken en geschilderd, maar hoe behoud ik wat er nu staat? Ik maak er een prijsvraag van! Voor de drie beste oplossingen ligt er een grote zak drop in het verschiet. Dit zijn de regels:

1. De Brandmeester en ik zijn de jury
2. Over de uitslag kan niet worden geklaagd
3. Wij zijn niet objectief
4. We gaan 3 maal een pond drop versturen

***

Off topic….zo vaak komt ze niet in beeld en al is het maar met de iPhone genomen…ze is zo mooi! Onze Miss Marple!

Zo gaat ‘tie goed, zo gaat ‘tie beter, alweer een kilometer…

Maar niet vandaag. Mijn secuur geplande duurloopje werd ruw onderbroken door buikpijn. Ouderwetse, onvervalste buikpijn. Was het ’t worstebroodje? Was het de vermoeidheid van de vrijdag? Ik weet ’t niet, maar na 7 kilometer zag ik de bushalte en ik wist “die is mijn, ik kan niet meer.”

Als aangeschoten wild wilde ik incognito in mijn shocking pink über-korte broekje (buiten was het nogal fris, mind you)  ergens zielig in een hoekje gaan zitten, maar de bus was vol.

Ik neem plaats op het laatste vrije plekje…en dat is nu juist net tegenover die hippe, jonge, leuk uitziende mannelijke collega. Het zweet gutst uit al mijn poriën, mijn mascara hangt op mijn schouderbladen, en ik heb er maar 7 opzitten in plaats van 16. Ik voel me niet stoer. Daarbij heb ik buikpijn. Hele erge buikpijn. Ik heb me door de busrit heen gebluft en ben blij dat ik kan uitstappen.

Ik moet 10 minuten wachten op mijn overstap. Sta ik daar in mijn hippe outfit kou te lijden met buikpijn. Het zweet heeft plaatsgemaakt voor kippenvel, man, wat voel ik me slecht.

Eenmaal thuis, na een hele lange warme douche en na een toiletgang voel ik me wat beter. Dan ga ik het pakje openmaken dat de Brandmeester voor me heeft aangenomen en waarvoor hij de importkosten en invoerkosten en allerlei andere bijkomende kosten aan de deur heeft moeten dokken om het in ontvangst te mogen nemen.

Mijn voeten gaan een andere keer wel weer rennen….mijn poezelige voeten hebben het nu even te druk met iets anders.

Ze zitten als sloffen!

Nog steeds niet klaar met Haïti: Paula is dood…Juliana leeft

Het slaat toch nergens op, dat twitteren?

Dat getwitter. Dat slaat toch in principe nergens op? “ik stap nu in de trein”, “mensen, ik ga nu poepen, #twexit”, “ik heb me nu toch een kotsende peuter”, “ik liep 5 kilometer binnen een half uur”

Boeien! Wie wacht nu op deze informatie? Het woordje “wie” in deze zin mag je lezen met de nadruk die Bing uit Friends altijd legde op een afwijkend woord uit een zin. Zo maakten ze ooit de grap dat Bing gezongen zou kunnen hebben: ” The hills are alive with the sound OF (nadruk!) music!” Hilarische aflevering was dat trouwens. #alleseizoenenvanfriendsopdvdstaathoogopmijnverlanglijstjehintvoorBrandmeester
Hekje van twitter werkt niet in wordpress, wat is dat raar. Enfin, rode draad Repel, rode draad: Twitter!

Twitter dus. De Repel twittert zich ziek en ze ziet er de lol compleet van in. Twitteren is luchtig en vluchtig. Twitteren is iets moois meemaken dat te weinig is voor een logje maar je wil het wel delen dus kwak je het op Twitter….en als niet wordt gezien: boeien, dan is het zo weer vervlogen. Twitteren is msn’en met een heleboel tegelijk maar je hoeft niet per se te antwoorden. Twitteren is babbelen met mensen naar keuze. Twitteren kan je uitzetten en aanzetten naar believen. Kortom: De Repel twittert zich rot.

Het punt is alleen dat de Repel indirect voor haar Daltons logt. Ze blogt sinds mei 2006 voor haarzelf, maar ze slaat alles op voor haar Daltons, voor later: dit is hoe hun moeder was toen zij nog klein waren en dit is hoe zij hun jeugd heeft ervaren. Maar Twitter is luchtig en vluchtig en alles vervliegt. Dus, lieve twitteraars, het spijt me, deze log is voor jullie een herhaling: ik kwak hier eventjes een aantal foto’s neer die ik in de loop der tijd heb getwitterd omdat de emoties mij ertoe riepen. De losse momenten zijn an sich niet per se noemenswaardig in de geschiedenis van de Repel en de Daltons, maar de som is altijd meer dan de delen waardoor het totaal bewarenswaardig is geworden.

Brandweerhumor: dit hebben die spuitgasten opgehangen op de kazerne als trofee. Klerelijers. (Liefkozend uitgesproken hè.)

Deze benen liepen de 10 kilometer voor het eerst binnen 51 minuten, geregistreerd door deze chip. Ik twitterde deze foto een half uur voor de start toen ik nog niet wist dat ik zo verduveld snel zou gaan lopen.

Op een verschrikkelijk mooie zonnige dag is Popeye helemaal klaar voor het mooie weer….ik zweer jullie: hier heb ik helemaal niks mee te maken gehad! Meneer heeft een mening over mode en zon, denk ik.

Noeste Nijverheid! Met de hand mensen, met de hand. Ik twitterde dat ik slips op banden te naaien had en iemand retweette dat ik het wel netjes moest doen en dus voelde ik me genoodzaakt het resultaat te laten zien. Wel stoer he, die banden zo samen.

Elke dag worden ze een beetje groter. Ik bracht de Daltons naar school en de zon scheen zo mooi en de zwanen waren zo mooi: ik wilde dit moment even delen. Dus ik twitterde…

Als de Brandmeester van huis is, kookt de Repel. Saus from scratch: bouillon, gezeefde tomaten, groente, kipreepjes en een boel kruiden. De Daltons zijn er dol op! Ik twitterde deze foto omdat ik trots was op mijn heerlijke pan vol Saus à la Repel: Nic van de twit wilde zelfs blijven eten! (Prutje op de achtergrond is extra gebakken rode ui met kastanjechampignons voor mij.  Die vraag kreeg ik ook al via twitter, ik ga jullie hier even voorwezen.)

Maar de boog kan kook-technisch gezien niet altijd gespannen zijn. Deze foto twitterde ik ooit met de tekst “koken” erbij.

Ja, killer heels zijn mijn handelsmerk, maar Floor wilde maar niet geloven dat ik crocs heb met veters. Volgens menig follower een reden om te unfollowen.

Gelukkig kon ik het goedmaken door te twitteren dat ik onderstaande schoenen heb besteld via het internet #redenomnietteunfollowen. Oh, vergeet ik het weer: # werkt niet in wordpress, da’s een twitter ding.

Ik heppum en ik heb een shokking pink hoesje eromheen….en ik heb een schattig nachthempje aan. Ik twitterde deze met de tekst “mijn schoot”.

En deze twitterde ik met de tekst “een feestje”. Beetje veel werk in je eentje, 3 Daltons in bad, maar een feestje boven alles.

En zo twitter ik wat af. Ik ga hard richting 4000 tweets, ik lijk wel gek. Maar menschen, wat een lol heb ik. Ik zal deze log tweet style afsluiten, want ik moet nog twitteren:

#twoei en #twusten en #twexit!

Met frisse tegenzin en met een boel centen…

Onze tuin verzakt. Correctie: Repeldorp verzakt. Onze tuin heeft sinkholes waar Guatamala trots op zou wezen, I kid you not. In onze sinkholes kunnen complete Daltons verdwijnen. Wij wilden vorig jaar onze tuin al opknappen, maar dat is er niet van gekomen. Onze tuin ligt er dit jaar nog erger bij dan vorig jaar.

Alles aan ons huis behoefte opknappen toen we het kochten. (Lees: mintgroene kozijnen, een rode steenstrip muur en roze plavuizen met daaronder twee lagen kurkvloer.) Aan niet alles zijn we destijds toegekomen want ik was 6 maanden preggers van de Middenvelder toen we verhuisden. De keuken, badkamer en WC beneden kregen de code “prio 2”: die zouden we gaan opknappen nadat we erin waren getrokken en Middenvelder gezond en wel was geboren. De keuken en de badkamer zijn inmiddels gedaan en al zijn ze nog steeds niet (!) netjes afgewerkt zijn we wel HEUL erg blij met het resultaat. Onze WC heb ik van arremoeie een poos geleden maar halfslachtig provisorisch opgeknapt met de bedoeling dat we het vorig jaar voor echie zouden opknappen, maar dat is er niet van gekomen. Nu er echter een barst in de pot zit zijn wij bang dat er elk moment iemand door de pot kan zakken en heeft de WC “prio bloedspoed” gekregen.

Onze muren zijn vuil. Mijn schoonvader, de schilder, had 9 jaar geleden zo mooi de muren gestuct. Maar 9 jaar later, 3 kinderen en netto/bruto 6 katten later, ettelijke omgevallen glzaen limonade, wicky, chocomel, wijn, fristy, cola, bier en spetters kattenvoer later, zijn de muren niet meer zo mooi.

***

Dat gezegd hebbende ondernamen wij bitter weinig actie. Tot deze week. Ik kreeg de spreekwoordelijke “peper in mijn reet”  en de Brandmester volgde. Het ontwerp voor de nieuwe wc ligt klaar (chique de friemel, wordt de wc) en het ontwerp voor de nieuwe tuin zonder booby traps ligt klaar (chillen en relaxen met ultiem gebruik van zon, wordt de tuin).

Casa Repel is vanaf nu tot september under construction.

Nu alleen nog even een geschikte Pool zoeken voor het latexen van onze woonkamer; de gewrichten van schoonpaps zijn namelijk hoognodig aan pensioen toe. Weet iemand nog een Pool voor ons?

Mama’s Ademloze Avond

Wat heb ik gedaan? Wat heb ik gedaan?

Ik heb drie dingen gedaan:

1. Een concert in België/Luxemburg geboekt inclusief nachtje hotel met beste vriendin;
2. “Ja” gezegd tegen een last minute, onverwachte persoonlijke uitnodiging voor een uithuizige cursus van maandag tot vrijdag. Ik heb 300 jaloerse collega’s: de cursus is een once in a life time opportunity. De cursus zat eigenlijk vol, maar omdat ik het was mocht ik toch komen. Nee zeggen was geen optie;
3. ik heb een vakantie geboekt in de enige periode dat we gezien het schoolrooster en het p*kke-brandweerrooster kunnen.

Het concert is op een zaterdag. We gaan zaterdagochtend vroeg weg, maken er een dagje van en komen in de loop van zondag thuis. De cursus is de maandag direct daarop. Ik kom vrijdagavond thuis uit cursus, breng de dienstauto terug naar werk, ga naar huis en ik vertrek die nacht naar la douce France.

Met deze planning past alles precies. Ik denk alleen dat ik zonder koffer op vakantie ga, want het inpakken daarvan past niet meer in de planning.

Gespeend van elke vorm van tact

Vanmiddag had ik met de Middenvelder een momentje in de auto.

Hij:”….”
Out of the Blue
Waarom zeg jij niet tegen X dat je het niet leuk vindt hoe X doet tegen Y en dat je het stom vind?
Ik pauzeer. Mijn hemel, kleine potjes. En zo’n klein potje is het al helemaal niet meer dus ik had beter moeten weten. Oh ik, stomme ik. Wat nu te doen? Ik besluit voor de waarheid te gaan.
Ik: Nou, X vindt het wel leuk, maar ik niet. Maar het is persoonlijk; het is smaak. Ik heb geen “gelijk” dat het stom is en X heeft geen “gelijk” dat het leuk is. X en Y vinden het wel leuk. Het gaat om het woordje “vinden”. Maar als X hoort dat het iemand stoort, gaat X het misschien niet meer durven, en dat is niet leuk voor Y. Want Y heeft niks te maken met mijn mening, maar alleen maar met de mening van X. Snap je? Als Y het wel leuk vind heb ik er helemaal niks mee te maken: dan mag ik het wel vinden…maar ik “mag” het niet zeggen. Nou ja, wel tegen jou, maar niet tegen X.
De Middenvelder pauzeert.
Hij: Ik snap het.

Later die avond speelt en eet Buurjongen-joined-at-the-hip bij ons. We zitten achter de MacBook Pro (had ik al gezegd dat ik een MacBook Pro heb?) en we kijken naar de foto’s van de kampioenswedstrijd van de Middenvelder. Alle jongens staan individueel op de foto met de beker. Ik voel me verplicht ze te verbeteren dat vriendje J niet stoer op de foto staat, maar een beetje onzeker. (“Wat is onzeker?”, “Nou, dat is wat we soms allemaal wel zijn: dat we denken dat als we op de foto moeten, we er vast stom opstaan, of dat we vast niet goed genoeg zijn, of dat iets belangrijks misschien wel niet zal lukken en vinden ze ons dan nog wel leuk?, of dat we vast morgen de weg niet kunnen vinden als we voor het eerst alleen ergens naartoe gaan, weet je? Dat gevoel!” Ze knikken allebei instemmend; ze kennen het.) Ik meen me te verbeelden dat ze vriendje J iets minder stom vinden dan gisteren. Vriendje J lijkt meer op hen dan ze dachten. Vervolgens  komen er twee foto’s van twee jongens voorbij waarbij het verschil tussen trots en opscheppen van het scherm afdruipt. Het grappige was dat ze net allebei een momentje van opscheppen hadden laten zien die avond, dus die kon ik mooi aanstippen. Opscheppen is niet okay, het is niet nodig en daarbij houden mensen niet van opscheppers: je schept er weerstand mee terwijl je eigenlijk een schouderklopje wilde. Opscheppen is dus niet okay, maar trots zijn op jezelf is alijd okay. Sterker nog: trots zijn op jezelf is heel belangrijk!

Oh ik opvoedkundige ik! En dan kom ik nu bij de point (spreek point uit op zijn Frans “pwoeân” want ik ben aan het opscheppen)…

Zaterdagavond had mijn kantoor een feestje georganiseerd. Het zou een groots feestje worden. De Repel hees zich dus in Heur Jurkje Van Heur Turkje. En ik moet zeggen dat zelfs ik een beetje van mezelf onder de indruk was. Ik zeg: mijn BMI rules! Het woord bescheidenheid is mij namelijk vreemd. Ik zag er gewoon rete-strak uit. Ik had mezelf beloofd dat ik mocht snacken en nippen, maar niet mocht vreten en zuipen, want de dag erop had ik een loopje en ik had grootse plannen: ik ging voor een PR. Maar dat voornemen mislukte helaas jammerlijk. Na de hamburgers en de dansjes met de Brandmeester en de kaassouffles en de dansjes met de Brandmeester en de ettelijke, ettelijke wijntjes en de dansjes met de Brandmeester heb ik om 23:40 uur nog een stuk mokkataart gegeten. Die punt leek wel een dubbele punt. Sterker nog: spreek je nog over een punt als je richting kwart taart gaat?

Dus. Vandaag stond ik daar aan die start. Nog naburpend van frites, cocktails, stukken kaas op een stokkie met Nederlandsche vlag, mokkataart en een kater-hoofd. Ik stelde mijn verwachtingen voor mijn tijd subiet bij. Zeker gezien windkracht 6 en een stortbui waardoor ik met kippenvel in mijn nieuwe rete-strakke-pink-ribbon-loop-broekje stond. Nog voor het startschot viel, was ik al beyond doorweekt. Maar dan….ga ik lopen….en het loopt. Het loopt als een tierelier, ondanks de wind, het slaaptekort en de alcohol. Vandaag kan ik hem gewoon hebben! Het moet de mokkataart geweest zijn. Rond 8 kilometer besef ik dat ik toch mijn PR kan verbeteren en ik zet de sprint in. Ik heb nog nooit zo versneld aan het eind van een 10. Dan zie ik zie de Brandmeester staan met de Daltons richting finish maar ze herkennen me niet, ik loop hier namelijk 2 minuten te vroeg. De Brandmeester schrikt zich te pletter en kan me alleen nog fotograferen van de achterkant…maar dat is wel meteen de mooiste foto: de klok staat erop! De andere “full frontal” foto’s betaal ik via de website. Ik ben zo ultiem verrot en blij dat ik huil. 50’59”. Binnen de 51…maar hoe!

Ik ben niet bescheiden, ik ben namelijk niet zomaar tots. Ik schep op. Puh. So there! Gezien de tijd die ik heb om te trainen, gezien het “geringe” aantal kilometers dat ik maak per week is dit een afgrijselijk goede tijd…Ik ben nu ook enorm pissig, want de uitslag is nog niet gepubliceerd. Ik denk namlijk zeker weten binnen de eerste 25% van alle finishers te zitten. I am good at this running shit!

Te veel met het fenomeen te maken.
Mijn moeder serieus en ik te vaak vals alarm en nog steeds onder conrole.
Een run4ladies verdient een pink ribbon!
Speciaal voor de gelegenheid gekocht.

Tegenwoordig heb ik benen…benen voor galajurken en benen voor rennen…

Pokkeweer vastgeld door een profi…

Finish!

En weet je…opscheppen mag….als je weet waar je prio’s liggen…

Een belangrijk consult

Ik stond op het punt een heul belangrijke beslissing te nemen. Maar ik twijfelde en ik was niet zeker van mijn zaak. En omdat ik toch in de buurt was, besloot ik een consult te vragen aan mijn mental coach, mijn psycholoog, mijn spin docter. Jullie begrijpen nu natuurlijk wel dat ik het over mijn kapper heb uiteraard. Mijn kapper, mijn alles.

Na een enthousiaste begroeting en zijn uitgesproken verwondering over mijn kloon (De Wijze) moest ik ter zake komen. Hé, zei ik, wat is jouw mening over Henna?

Jarenlang ben ik rood geweest. Ik denk dat ik wel 12 jaar aaneen met henna heb geklooid. De kleur vond ik altijd schitterend. Maar ineens was ik het beu en ging ik over op blond, en toen twee kleuren, en toen donkerbruin, en toen weer blond, nog een keer twee kleuren, en toen weer blond en toen weer donkerbruin. En toen kwam de Grote Haaruitval en durfde ik niet meer te verven. Maar henna is geen verf. En mijn haar komt weer terug: ik heb een kop vol sprietharen van een centimeter of 4, alleen er zit wel heel veel grijs tussen die sprietharen en ik vond mezelf er wat flets en grauw uitzien.

Dus zei ik: hé, zei ik, wat is jouw mening over henna?

Nu zit ik op de bank met mijn MacBook Pro op schoot en mijn haar in een handdoek gewikkeld. Dik, heul dik, in de henna. Maar man oh man, ik was vergeten wat een smurrie het is. Het stinkt, het spettert overal en alles verkleurt en het is gedoe. Toen ik de pasta maakte dacht ik “hemeltje lief waar ben ik aan begonnen”. En, dan krijgen we zometeen over een uur of twee het grote uitspoelmoment. Ik ben nog steeds bang dat ik dan weer de helft van mijn haar door het putje ie verdwijnen, of dat ik enorme plukken aan de achterkant heb gemist, of dat het veul te rood is, kleurtje peen, zeg maar, of dat ik de wortels niet goed heb meegenomen en dat ik twee maanden uitgroei heb geverfd. Daar komt nog bij dat de Brandmeester en ik vanavond een feestje hebben. Een bedrijfsfeestje van mijn werk. En als mijn henna-experiment helemaal mislukt is loopt de Repel voor joker vanavond. Niet alleen vanavond: de komende paar jaar want over henna kan je niet verven.

Kortom: De Repel zit hier een beetje zenuwachtig te wezen en nu weten jullie dus wat voor logjes ik typ als ik nerveus ben. Is het wat?

Een enorm a-relaxed middagje op de eerste hulp

Picture it: kantoor, woensdag pal na de lunch.
Picture mijn kamer: ruim, vol zonlicht, maar te bereiken via een soort nisje om een hoekje. Het is net een doodlopende straat: iedereen die in het nisje komt, komt voor mij of mijn roomy.
Picture de Repel: afgrijselijk druk, wil alles af hebben om 4 uur om de stad in te gaan om eindelijk “die ene” bikini te kunnen kopen voordat haar maat in de aanbieding is uitverkocht. Prio’s mensen, prio’s.

Ik ben net terug van serieus in de apparaten hangen in de fitness tijdens mijn lunchpauze. Ik heb mijn moeder aan de lijn die op de jongste twee Daltons aan het passen is omdat de Brandmeester zijn eerstgeborene moet coachen bij het voetbaltournooi van school. Dan zie ik vanuit mijn ooghoek een lieve collega. Ze ziet dat ik aan het bellen ben en ze glimlacht verontschuldigend. Ze staat vertwijfeld in het nisje en iets zegt me dat ik moet ophangen. Ik loop met haar mee.

Picture it: ze is jong (32), bloedmooi, rete-slank, altijd analytisch absurd scherp, grappig, ambitieus en verbaal heul scherp. Buitenlandse werkervaring, high potential, hoogvlieger. Maar ze is zo volwassen, voorbij rare puberale neigingen als afgunst, onzekerheid of opscheppen dat niemand jaloers op haar is. Je kan van haar leren. Zij heeft me advies gegeven over zaken waar niemand anders wat over weet. Want als er zoiets aan de knikker is, kom ik bij haar.

We gaan in haar kamer zitten. Ze voelt zich niet goed. Duizelig, misselijk, haar hart hapert, zo lijkt het te voelen. Alsof het een slag overslaat. Ze ziet er niet uit, ze ziet grauw. Ze weet ook niet goed wat ze wil, wat ze moet, wat er moet gebeuren. Ze is het pad kwijt en zo ken ik haar niet. Ik bel de bedrijfsarts, maar die is niet in da house. Zij woont in een andere stad dus naar haar huisarts gaan in deze toestand is geen optie. Ik bel het ziekenhuis dat dicht bij kantoor is: collega voelt zich enorm beroerd, kunnen we langskomen?

Ik rij haar in haar auto naar het ziekenhuis. In de auto vertelt ze me dat ze haar moeder om 4 uur ’s nachts binnen een uur heeft zien overlijden toen ze 18 was. Acute hartritmestoornissen, was de diagnose achteraf. Ik geef wat gas bij.

Ze mag meteen mee en ik dank God (waar ik niet in geloof, ik hoop niet dat ik iemand kwets) op mijn blote knietjes voor mijn iPhone en Twitter. Uiteindelijk zit ik 2 uur te wachten in de wachtkamer. Ik Twitter me gek en (ik hoop dat ik niemand vergeet) Door, Wieke en Lisanoortje slepen me door die lange wachttijd heen. En half Twitterend Nederland stuurt lieve berichtjes zodra hun werktijd het toelaat. Heeft ooit iemand al eens geroepen dat loggen je leven verrijkt? Ik geloof het niet hè, ik ben vast de eerste die deze constatering doet.

Wat nou als ze terugkomen met “we nemen haar op?”, wat nou als ik hier om 6 uur nog zit?, wat moet ik met haar auto, haar autosleutel? Mijn brein ratelt…”wat nou als het echt niet goed met haar gaat?”

Na ruim 2 uur komt een verpleegkundige me halen: “uw collega wil graag dat u komt…”

Ze zit daar met allerlei plakkers. Ze heeft aan EEG’s en aan Joost mag weten wat voor apparaten gelegen. Ze zegt tegen me dat ze daar moest liggen en dat ze haar tas op een meter afstand zag staan met daarin haar iPhone. Maar ze mocht niet bewegen. Ze dacht alleen maar: “I can haz iPhone?” We gieren het uit (vanwege onze favoriete site! en vanwege de zenuwen) Ze had verwacht dat ik al weg was, terug naar kantoor en dat ze een taxi had moeten nemen. De dokter komt na 10 minuten en zegt dat ze geen serieuze ritmestoornissen heeft. Wel maakt haar hart af en toe een extra slag en haar gevoel van haperen komt door de pauze die haar hart maakt na zo’n extra slag. Het is waarschijnijk een virale infectie. “Dat zie je wel vaker.” Ze hadden overlegd met de cardioloog. Nu mag ze weg, er is “niks” aan de hand, maar ze mag/moet over een poosje terug voor nog een harfilmpje. Ze/ik/we zijn initieel gerustgesteld maar nog niet helemaal.

Ik rij haar terug naar werk. Ze is denk ik ook overwerkt en oververmoeid. En dat weet ze zelf ook. Ik sluit mijn kamer af en ga naar het centrum. Ik ben emotioneel behoorlijk aangeslagen. Niemand mag zijn moeder op zijn/haar 18e voor zijn/haar ogen zien sterven en vervolgens volkomen logisch en onafwendbaar bang moeten zijn voor zijn/haar eigen leven bij de eerste de beste hartklopping. En het staat niet in verhouding, maar mijn middag was ook niet relaxed.

Mijn pincode moet hiervoor boeten! Ik zweer je!

Ik had de laatste in mijn maat!

En ik ben meteen maar doorgelopen….

Nu zijn we compleet….tot de iPad komt, that is. ik zweer je: ik ben geen emotionele eter, ik ben een emotionel koper.

Nee hoor, semi-geintje: de Repel heeft gisteren de administratie tot op twee cijfers na de komma gedaan en het kon. HET KON!!

We need a bigger bed…

Je zal het maar zeker weten…deel II

Ik wist het 9 jaar geleden zeker en ik weet het nog steeds zeker weten heel erg zeker, maar wisten jullie…

…dat ons jubileum gisteren bijna in het water viel omdat Popeye opstond met 39,5 °C?
…dat ik daardoor een korter lontje had omdat ik eigenlijk stik-ongerust was omdat hij de hele dag geen druppel vocht tot zich wilde nemen?
…dat we naar Blijdorp zijn geweest?
…dat ik op dat idee kwam door haar?
…dat ik daar ben gespot door haar?
…maar dat ik haar niet heb gezien?
…dat ik vorig jaar alle dieren al uitgebreid had gekiekt en dat nu niet meer heb gedaan ondanks mijn super-duper lens?
…dat we er vaak naartoe gaan en dat eigenlijk nog vaker willen en dat we daarom eindelijk een abonnement hebben genomen?
…dat ik daar enorm blij mee ben?

…dat we een uurtje naar huis gingen om op te frissen en om iets te drinken?
…dat we toen onze vakantie hebben geboekt?
…dat we wederom naar la douce France gaan?
…dat we een kasteel hebben bij het zwembad?
…dat we naar Auvergne gaan?
…dat ik daar enorm blij mee ben?

…dat we ’s avonds uit eten gingen?
…dat een strandpaviljoen de beste plek is om met kleine kinderen uit eten te gaan?
…dat je in de zon kan zitten en uitgebreid kan natafelen?
…dat de kinderen zich niet vervelen als papa en mama natafelen omdat er een heule grote zandbak is?
…dat je met alles kan spelen op het strand en dat je daarom drie intens tevreden en blije kindjes hebt?
…dat ik daar enorm blij mee was?

…dat ik enorm blij word van deze diavoorstelling (Maestro! Musica!) en dat ik daar foto’s van onze trouwdag in 2001 in heb verwerkt en dat de Brandmeester nu nog net zo’n lekker ding is als toen?

(Groot scherm kan!)

Je zal het maar zeker weten…deel I

Op 9 december 1999 zien we elkaar voor het eerst in een kroeg. Bij het afscheid na die vluchtige ontmoeting van een uurtje, of zo, hebben we nog stees geen flauw idee hoe de ander heet. Maar het ‘kwaad’ is al geschied.
Op 17 december 1999 zien we elkaar per ongeluk expres weer terug in diezelfde kroeg en delen we onze eerste zoen en wat uurtjes later nog ietsje meer. Een beetje sletterig, maar ja, je zal het maar zeker weten! Oh ja, en we weten dan ook hoe de ander heet.
Vanaf 20 december 1999 tot op heden slapen we elke nacht bij elkaar (op dienst en dienstreis na) en spreken we elkaar elke dag. Op Haïti na. Pokke-Haïti.
In april 2000 geef ik mijn huurhuis in het centrum van Leiden op om in zijn koophuis te trekken. De wereld verklaart mij voor gek. Hoe roekeloos ben ik. Maar ja….je zal het maar zeker weten. We kennen elkaar dan nog geen 4 maanden…

Op 17 augustus 2000 vraag ik hem tijdens een etentje wanneer hij me ten huwelijk gaat vragen. Vijf minuten later heb ik een bierviltje met een gat erin om mijn vinger. De datum wordt de dag voor hemelvaart in 2001. Een woensdag dus. 23 mei 2001. We kennen elkaar nog geen jaar. Maar ja, je zal het maar zeker weten.

Niet gehinderd door regels of tradities gaan we ondertussn toch alvast proberen een Middenvelder te maken. We willen namelijk allebei heel graag Daltons. Hij 2, ik 3. We hadden namelijk allebei al Daltons gehad willen hebben op onze leeftijd, hoe jong we ook waren. Je zal het maar zeker weten!

Op weg naar de trouwdatum krijg ik een miskraam. Ik zal nooit weten of mijn eerste een jongen of een meisje geweest zou zijn. Hij of zij had 6 december 2001 het levenslicht hebben moeten zien.

Met deze schaduw over de dag gaan we 23 mei 2001 in. Maar het werd toch de mooiste dag van dat jaar Dacht ik! Cliffhanger…Ik leef blijkbaar in blissful ignorance want exact drie dagen na onze trouwdag test ik positief van de Middenvelder. Wat moet hij lekker hebben meegesnoept van de champagne op ons feestje! Uitgerekend op 26 januari 2002 heeft de Middenvelder een mening over planning en komt gewoon een maandje eerder ter wereld op 28 december 2001. 22 dagen na de datum van zijn oudere broer/zus die niet heeft mogen komen.

Morgen zijn we 9 jaar getrouwd….

Morgen gaan we een feestje bouwen….deze log wordt enorm vervolgd!

Zondagskind

Op de een of andere manier lopen de borrel van de personeelsvereniging en ik elkaar vaak mis. De borrel is vaak genoeg en ik heb vaak genoeg tijd…het probleem is simpelweg dat die twee momenten nooit samenvallen. Maar vandaag kon ik. Sterker nog: vandaag kon ik alles.  Ik kon lekker werken aan een project, ik kon lopen in mijn lunchpauze EN ik kon borrelen tot 7 uur.

***

Ik fiets naar huis en ik kijk om me heen. Mijn boertje is niet bezig in zijn wei. Dat is jammer want nu heb ik niemand om naar te zwaaien. Ik denk terug aan de borrel. Ik heb een nieuwe collega ontoet. We zijn anders maar we lijken op elkaar. This could become interesting! Zij en ik kunnen lachen samen. Ik kijk naar de windmolens, Ze staan een standje anders…hmmmm….weer een nieuw seizoen. Ik snuif….ja, het ruikt anders en mijn jas is ondanks het late tijdstip bijna te warm. Een nieuw nummer op de Ipod dient zich aan. Ik playback mee. Tijdens de lunch zag mijn boertje mij hollen, maar hij herkende mij niet zonder fiets. Nu kent hij een dame met kekke paarse fietstassen en hij kent een dame met een shocking pink outfit. Wij zijn dezelfde maar ik denk niet dat mijn boertje dat weet. Ik kijk naar de sloot naast me. De eendjes en vogels doen en de natuur ontploft. Ik heb fietsend de natuur full circle zien komen, schitterend! Het volgende nummer op de iPod begint. Ik playback mee en weet mezelf met 5 secondes de minuut te versnellen. Dat ik ondertussen al 3 vliegen heb ingeslikt verdring ik.

Ik kom thuis en ben nog net op tijd om al mijn Daltons, van 1 tot en met 4, te kussen en knuffelen en te bevragen over hun dag.

***

Ik ben een zondagskind.
Het leven is mooi.
Wat zeg ik, het leven is perfect…

Wordless Wedsnesday. Only Ryrics… R.I.P. Jonnie…

“Well just imagine my surprise to be there, if you touched me with a feather I’d fall!
I guess that you could say we finally made it, we played the Carolina County Ball
We had the ladies all in line to see us, I must have promised 27 I’d call!”

“Well all you need is love and understanding, ring the bell and let the people know
We’re so happy and we’re celebrating, come on and let let you’re feelings show
‘Cause love is all…love is all, love is all…”

“Baby if you flatter me, you might get somewhere
But I ain’t gonna flatter you, ‘cause I don’t really care!
Ain’t it all…..ain’t it all amuzing!”

“Don’t talk to strangers, ‘cause they’re only there to do you harm
Don’t write in starlight, ‘cause the words may come out real”

“We’re a laugh without a tear
The hope without the fear
We are coming – home”

Over “achter de wolken” en “schijnen” en zo

Als rechtgesnaarde bèta ken ik mijn hoofdwetten. Die over de wet van behoud van massa en zo, die bedoel ik. Op de uni ging ik ietsje verder en leerde ik over vergelijkingen van Schrödinger en onzekerheidsrelaties van Heisenberg en over de thermodynamica van irreversibele systemen. En als je, zoals ik, een nerd van een bèta-brein hebt, is dat allemaal niet zo moeilijk. Het is net als imaginaire getallen gewoon een beetje vreemd, maar wel lekker.

Meer moeite heb ik met het doorgronden van mijn eigen hoofdwetten. Gelukkig kan ik mezelf spiegelen aan de irreversibele thermodynamica. Want ook daar spelen ze een beetje vals, net zoals ik graag doe. Zo kennen ze 4 hoofdwetten: de nulde, de eerste, de tweede en de derde. Kijk, als je zo begint te praten heb je Repel’s aandacht! De Repel heeft (denk ik) namelijk ook 4 hoofdwetten.

De Nulde Hoofdwet van Repel: “De Wet van Behoud van Zorgen“
De wet stelt: De hoeveelheid zorgen die het Repel-systeem zich maakt, is een natuurconstante en daarmee volkomen onafhankelijk van het daadwerkelijke niveau van zorgen.
Anders gesteld: De Repel heeft toch wel stress, terecht of niet.

De Eerste Hoofdwet van Repel: “De Wet van de Communicerende Daltons“
De wet stelt: Het Repel-systeem is in evenwicht als en slechts als het Repel-systeem in hechte verbondenheid is met het systeem der Daltons.
Anders gezegd: De Brandmeester heeft altijd aantoonbaar gelijk gehad als hij zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken…en een knuf van een der kleine Daltons doet ook altijd wonderen.

De Tweede Hoofdwet van Repel: “De Wet van Imaginaire Reflectie”
De wet stelt: De golflengte van invallend licht is een imaginair getal dat afhankelijk is van de stand van de zon.
Ander gezegd: Niets is zo zwart als het er ’s avonds of ’s nachts uit kan zien.

De Derde Hoofdwet van Repel: “De Wet van Exponentieel Expanderende Positieve Gevoelens”
De wet stelt: Positieve enegrie-influx in het Repel-systeem leidt tot exponentiële toename van energie.
Anders gezegd: De Wijze en ik waren Zennnnn vandaag. De Wijze heeft twee keer gepoept vandaag op de wc (de eerste keer een “i” de tweede keer een “c”). En: ik heb zo lekker gelopen vandaag!

***Met andere woorden***

Ik ben bij tijd en wijle vreselijk zwaar op de hand. Ik kan me gruwelijk zorgen maken, zoals bijvoorbeeld nu over De Wijze. Toch is er naast die tobbende Repel een stukje onbezonnen kleuter-Repel dat nooit volwassen heeft willen worden. Een stukje Repel dat zo enthousiast kan worden dat ze het het liefst al van drie straten ver rond-blèrt. (Sounds familiar, mam?) Vandaag was zo’n moment…

Het is geen hoofdwet, maar de Repel wordt vreselijk blij van rennen. Ooit was mijn doel om mijn eerste “officiële” 10 km bij de Marathon Leiden te lopen. Maar de realiteit heeft me ingehaald: vandaag was die Leidse Marathon, maar inmiddels was het mijn 12e (!) loopje al met een rugnummer met toeters en bellen en chip. Daarbij had ik de halve marathon ook aangekund, zo bleek. Maar Boeien-Shmoeien: ik liep de 10k en ik was blij. Ik liep de hele route lang met het gevoel: Hier ben ik dan, ik loop de 10 km bij de Leidse Marathon. Dit is wat ik wilde. Ik loop tussen 2580 deelnemers en ik loop binnen de eerste 910. Mannen en vrouwen he. Hoe stoer is dat?

Het was een raar loopje. Op een moment, zo rond 5 km, zette iemand de zon aan en de wind uit. Pfoefff, De Repel kreeg het heet. ik heb geprobeerd het tempo erin te houden ondanks de drukte (had ik al gezegd dat er 2580 mensen liepen?) Maar ik liep een keurige 52’41”.

En pal na de finish, nog voordat ik wat voor medaille dan ook zag, kreeg ik deze aangerijkt. Ik behoorde tot de plus/minus 60% van de lopers die hem aannam…man, die smaakte goed!

En toen….toen kreeg “hem”, “my precioussssssss”….

Volgende maand loop ik mijn eerste officiële halve marathon (21,1 km). Maar volgend jaar, zo op een zondag in mei, loop ik de halve bij de Marathon Leiden.

Ga terug naar start! U ontvangt gezien de omstandigheden, onder voorbehoud, wellicht toch tweehonderd gulden

Exact een jaar geleden zag niemand van ons het meer zitten: het poepen van De Wijze. Maar toen kwam Onze Verlossing. Een kinderarts met de mooiste naam van Nederland kwam in ons leven: Dokter Ooievaar. Dankzij dokter Ooievaar snapten wij dat De Wijze door zijn obstipatie nooit zindelijk had kunnen worden zonder ingrijpen. Dankzij dokter Ooievaar werd De Wijze zindelijk binnen “een poep en een zucht”. Met vallen en opstaan kwam alles goed. Een poep en een zucht heeft wel driekwart jaar geduurd, het was namelijk geen eitje. Stomme metaforen met eten en stoelgang ook!

Maar nooit kon ik het loslaten, ik bleef altijd op mijn hoede met 15 reserve onderbroeken standaard in mijn tas. (I kid you not.) En toen de Brandmeester naar Haïti werd uitgezonden en De Wijze weer in zijn broek ging poepen, was ik er soort van op voorbereid. Het is namelijk niet zuiver lichamelijk, het zit voornamelijk tussen de oren. Zoveel moeder ben ik dan ook wel weer om dat in te zien.

Nu het op rolletjes loopt, en wij slechts luttele dagen geleden tegen tegen elkaar zeiden “hij poept zo goed!”, was ik nergens op voorbereid. Maar toen kwam eergisteren. Toen ging ik plat op mijn bek over een stuk onzichtbare ijzel terwijl ik dacht dat het 15 graden boven nul was. Hij “lekte” weer poep in zijn onderbroek. Niet een keer, maar tot twee keer toe. En ik was zo uit het lood geslagen dat ik vreselijk tekeer ben gegaan. Ik ben ontzettend boos geworden. Weet je wat het is, als je ergens middenin zit, buffel je door. Maar als iets over is slaak je een zucht van verlichting en laat je het acher je. Als het dan weer opnieuw lijkt te beginnen, is het alsof je een klap in je gezicht krijgt en sta je met de moed der wanhoop te kijken: “niet weer!”

Enfin, gisteren gingen we naar het spoorwegmuseum. Ondanks dat ik boos had geroepen dat we niet meer zouden gaan. De Wijze en ik, wij saampjes. En we gingen er een spetterende dag van maken. En dat deden we ook. We genoten ons te pletter. Maar toen we uiteindelijk na een lange dag weer bijna bij huis waren, bleek dat hij alweer een uur met poep in zijn onderbroek rondliep. Ik zakte toen echt even door mijn bodem. Na zo’n dag vol 1-op1 tijd, quality time met hem. De tranen stonden verschrikkelijk hoog. Ik ben niet geflipt, maar ik kon er ook niet over ophouden.

Omdat gisteren one of those days was, zag ik plotseling een heleboel niet meer zitten gisteravond. Moedeloos over alles wat niet lekker loopt en alles wat me dwars zit en wat ik hier niet kwijt kan. Maar niks is zo somber als het soms lijkt. Maar het roer moet wel om en een heleboel moet anders. Het gros van dit heleboel is niet voor deze pagina’s geschikt, maar voor wat De Wijze betreft: die heeft hulp nodig van een begrijpende moeder. Een coach. Die heeft geen boze rot-moeder nodig als het gaat om het poepen. Ik ga hem helpen pot-drie, ik ga hem niet straffen hiervoor. Er is een knop om, dit is geen loos voornemen, het is net alsof er eindelijk een lichtje is gaan branden bij me. Een Eureka! gevoel. Het zat namelijk niet alleen bij hem tussen de oren, maar ook bij zijn moeder.

En toch hebben we een schitterende dag gehad. Zet de video op vol scherm en het geluid op vol!

Mijn eerste keer zonder valsspelen! Ik zeg: vlaggen uit!

Bijna woensdag…bijna woordenloos

Het origineel.

De versie van De Wijze.

Ik zeg: beter dan het origineel. Poezel Watson maakt het helemaal af.

En zeg nou zelf: in vergelijking met De Wijze heb ik nauwelijks woorden gebruikt!

Raindrops on roses and whiskers on kittens…Happy-de-peppie!

(Ik neem aan dat iedereen The Sound of Music ook honderdduizend keer heeft gezien en dat ik de titel dus niet hoef uit te leggen?)

In ieder geval, er waart een happy-de-peppie virus rond in logland. De happy award verschijnt op steeds meer plaatsen. Ik vind ‘m zo leuk, je leest zoveel leuke dingen die mensen blij maken! Van sommige dingen die je leest, word je gewoon zelf plaatsvervangend blij. De andere award die rondwaart is ook leuk: je moet vijfendertig weet-dingetjes over jezelf prijsgeven. Altijd leuk om te lezen van mensen! Wij al dan niet lurkende loggers zijn namelijk verschrikkelijk nieuwsgierig. Ik word alleen altijd een beetje recalcitrant en burgerlijk ongehoorzaam van de regeltjes die bij de awards horen. Dus hou ik me er niet aan. Ik weet niet of ik tot 10 ga komen en ik weet niet of ik tot 35 ga komen. En ik ga ‘m ook niet doorgeven aan het aantal mensen dat moet. De awards staan in de rechterkolom en de regeltjes kan je er ook vinden als je doorklikt: wie wil, pikke de award op! Het is iedereen van harte gegund!

Ik word blij van…

…erachter komen dat hartsvriendin H van dezelfde in Nederland onbekende Franse zanger houdt als ik. We keken elkaar verbijsterd aan: ken jij hem ook? Voor we het wisten zaten we achter de computer. In Nederland treedt hij uiteraard niet op, maar in België wel. En voor we het wisten hadden we kaartjes geboekt en een nacht gereserveerd in een nabijgelegen middeleeuws château. Als een heuze Thelma and Louise gaan we een road trip maken! Man, wat word ik daar blij van!

…nog geen week later met hartsvriendin C uit eten gaan. We hebben elk meer dan een kilo suchi op. Urenlang aan tafel kleppen. Je realiseren hoeveel geluk je hebt met vriendinnen van dit kaliber, dat maakt me ook gelukkig. H ken ik al 18 jaar, C ken ik 12 jaar. C en ik hebben elkaar ontmoet omdat we allebei een beetje hulp nodig hadden om uit onze problemen te komen. Nu zijn we 12 jaar verder en we zijn allebei gelukkig. We zijn over onze demonen van die tijd heen. Ook dat maakt me gelukkig. En zonder dat we verbonden zijn door onze demonen, zijn we nog steeds heel close. Ook dat maakt me intens gelukkig. Een x-voudig genesteld happy-de-peppie feitje dus.

…hardlopen, daar word ik intens blij van. Mijn verborgen talent. Deze week heb ik een loopje van 21,2 kilometer gelopen: ruim een halve marathon! Drie dagen later was ik voldoende hersteld om er een 16 kilometer loopje uit te gooien. Dat was gisteren, en ik voel me vandaag al hersteld. De lange loopjes gaan ook steeds sneller en makkelijker. Daar word ik helemaal heppie-de-peppie van. Ik ga me inschrijven voor een halve marathon in juni. Het is een officieel goedgekeurd parcours en je loopt met chip. Daarnaar uitkijken maakt me ook gelukkig.

…mijn vier Daltons. De Brandmeester, de liefde van mijn leven die me voor moederdag dat oh zo heerlijke veel te dure luchtje gaf (klikker-de-klik). Mijn Middenvelder die zo’n lieve broche heeft gekleid voor moederdag. Mijn Wijze, die zo’n über-lief schilderijtje heeft gemaakt. Mijn Popeye, aan wie het concept moederdag nog een beetje voorbij ging. Had ik al gezegd dat ik zo ontzettend blij word van moederdag?

…de bloesem in de appelboom die de Brandmeester heeft gekregen. De meest bijzondere onderscheiding die hij heeft gekregen voor zijn inzet in Haïti. Voor James. Nu hoeven alleen de bijtjes nog maar even goed hun best te doen!

…de boomgaard waar onze boom staat. De landwinkel die op de boomgaard zit waar onze boom staat. De producten die je kan kopen in de landwinkel op de boomgaard waar onze boom staat. Allemaal maakten ze me gisterochtend verschrikkelijk blij.

1. Waar is je telefoon…
Altijd binnen een straal van een halve meter bij me vandaan. Vaak mijn lijn met de Brandmeester. En waar zou ik zijn zonder de sms’sjes van H en C?
2. Je haar…
Erg belangrijk voor me. Erg lang. Erg uitgevallen en nu gelukkig erg terugkomend. Erg verbaasd dat ik de nieuwe grijze haren mooi vind.
5. Favoriete eten…
Sushi!
11. Angst…
Spinnen en water. De dood. Mijn gezin verliezen.
12. Waar woon je over 6 jaar…
Nog steeds in Repelhuis in Repeldorp. Wij zijn gelukkig in dit huis.
14. Iets dat je niet bent…
Geduldig.
15. Muffins…
Nee, ik ben meer van de hartige.
20. Mijn t.v…
Staat hier de godganse dag aan.
21. Heb je huisdieren…
4 poezels.
25. Mis je iemand…
Nee. En dat doet pijn om toe te geven.
26. Voertuig…
Mijn fiets.
28. Favoriete winkel…
H&M online, Apple Store, de landwinkel op de boomgaard waar de appelboom van de Brandmeester staat.
29. Favoriete kleur…
Donkerpaars.
30. Wanneer voor de laatste keer gehuild..
Een paar dagen geleden toen ik ruzie met de Brandmeester had.
31. Wanneer heb je voor de laatste keer gelachen…
Vandaag.
32. Mijn beste vriend
De Brandmeester.
33. Een plek waar je weer naar toe zou gaan…
De plek op Rhodos waar de Brandmeester en ik onze eerste vakantie samen hadden.
34. Facebook…
Ja
35. Favoriete plek om te eten..
Thuis

Dat waren er dus meer dan 10 en minder dan 35. So there. Het is me weer gelukt om vals te spelen! En dan ga ik nu broeden hoe ik de komende woordenloze woensdag weer kan valsspelen…

If I could read your mind, love. What a tale your thoughts would tell…

Mijn moeder zei het weer eens vandaag. En pas toen realiseerde ik me dat heel veel mensen die De Wijze kennen het wel eens tegen me hebben gezegd. Zijn moeder, zijn oma, zijn juf, de juf van de plusgroep, de moeder van zijn vriendje…tot en met de overbuurvrouw. Allemaal zien ze hem en ze zien het: “Wat speelt er zich af in dat koppie van jou?”

Volcontinu spelen zich daar dingen af. Terwijl hij fysiek in onze wereld zit, maakt zijn brein overuren. Hij lijkt voor de buitenstaander soms niet mee te maken wat er in de ruimte gebeurt. Hij lijkt afgesloten in zijn eigen wereld. Maar als hij bij onze wereld wordt geroepen weet hij alles wat er gezegd en gedaan is, want hij was überhaupt niet afgeleid. Hij doet gewoon twee dingen tegelijkertijd. Hij is bij ons….en tegelijkertijd speelt er zich van alles af in dat bolletje van hem. Is het reëel te wensen er ooit achter te komen wat dat is?

Mijn Enigma. Mijn Wijze. If I could read your mind, love. What a tale your thoughts would tell…

Gelukkig houdt hij nog steeds van dingen waar wij stervelingen ook van houden. Terwijl wij wachtten tot het soccercamp van de Middenvelder bij Feijenoord klaar was en het talent in de dop zijn certificaat uitgereikt zou krijgen, wilde De Wijze het liefst een Pond Patat. Sommige wensen zijn wel eenvoudig te snappen en in te willigen.

Piekeren, Puzzelen, Plannen en Proberen en Paniekeren

Onder het kopje “vind je weg in de regeltjes” en “ik heb een probleem”.

Wat is het geval. Ik had een contract van 32 uur per week en ik nam 2 uur ouderschapsverlof (OV) per week. Op een crèchedag nam ik dan een uurtje OV ’s ochtends en een uurtje OV ’s middags. Dat was voor mij de enige manier om een crèchedag niet te laten eindigen in een crashdag, want ik moet zowel halen als brengen. Netto werk ik dus 30 uur per week.

Toen zei mijn moedertje lief: “Je bent een oen!” Of woorden van die strekking. “Waarom doe je dit? Je moet een contract nemen van 36 uur en 6 uur OV nemen! Dan werk je evenveel maar je krijgt meer betaald!” Ze had gelijk. Ik heb plenty kinderen (ik heb ze op voorraad, zogezegd) en OV wordt, als je een ambtenaartje bent zoals ik, voor driekwart doorbetaald. Ik draai de overheid dus op die manier voor 3 vol betaalde uren per week volkomen legaal een poot uit. Oh ik opportunistische ik. En ik bouw er nog pensioen van op ook. En aangezien ik nog wel een jaar of 40 moet werken tot mijn 80e zijn dat heel veel pensioenuurtjes. Voor de rest verandert er niks: ik blijf evenveel werken, mijn aantal vakantiedagen verandert niet/nauwelijks, er staat alleen een ander bedrag op mijn loonstrook. Mijn leidinggevende vond het best en april was Den Maand Van Den Overgang en de Repel trok de champagne open.

Ondertussen speelde verhaal nummer 2: mijn schamele aantal vakantiedagen. Als je een parttime ambtenaartje bent zoals ik, heb je in vergelijking met andere werkgevers bar weinig vakantiedagen. Het is een lang verhaal waarom dat zo is, en je kan er een mening over hebben, maar hoe het nou exact zit en hoe eerlijk het is, is voor dit verhaal niet belangrijk. Het is gewoon zo. (Ik wil mijn lezers niet kwijt zijn door een taai stuk tekst voor ik aan het smeuiige deel toekom!)

Omdat ik mezelf opofferde om mijn zoon te begeleiden naar La Palma (klikker-de-klik!), kort nadat ik heel veel vrij had moeten nemen omdat de Brandmeester zo nodig op stel en sprong voor 11 dagen moest vertrekken om mensen te redden in Haïti (nog een keer klikker-de-klik!), en vanwege nog een aantal akkefietjes, waren mijn vakantiedagen al bijna op voor dat de maand mei zijn intrede deed.

Mijn situatie is letterlijk: zonder vakantiedagentransfusie geen zomervakantie en geen verlof rond de kerst. Dus ik moet vakantiedagen kopen. Maar nu komt de crux: dat blijkt niet te kunnen, en dat wist ik niet. Als je contractueel meer bent gaan werken, mag je in datzelfde kalenderjaar geen vakantiedagen kopen om per saldo minder te gaan werken onder een ander regeling. Hoe dat nou exact zit en hoe eerlijk dat is, is een lang verhaal en is voor dit verhaal niet belangrijk. Het is gewoon zo. Het waren in ieder geval hele kleine lettertjes. Als ik het had geweten, je weet wel, could’ve, would’ve, should’ve, zou ik “eea” anders hebben gedaan, want ik zou de dagen ook hebben moeten kopen als ik mijn contract niet zou hebben veranderd.

Dus De Repel is Screwed, omdat ze een Scrooge was. Dus De Repel heeft een probleem. Tom Poes, verzin een list! De Repel heeft uren gepiekerd en gedaan en gesproken met PZ en haar leidinggevende en er begint zich langzaam een plan de campagne uit te kristalliseren. Met behulp van onze achterban moet het gaan lukken.Hopen we.

Maar eenvoudig wordt het niet. Het wordt serieus puzzelen en plannen en piekeren…