Een week vol levenslust en moed met rozen voor mij en de eerste ippon voor Oudste

De avond-4-daagse is voor ons een organisatorische 7 sterren puzzel. Gigantisch! Bijkomend voordeel was dat het tijdstip van de start elke avond dusdanig was dat je het net niet haalde uit werk als je ook nog wilde eten. Alsjijwerktgaikeenuureerderwegendanvragenweofmijnmoederzusenjouwouderszo…en dat dan vier avonden lang. Er zijn kinderen van zijn leeftijd die voor de derde gingen, maar wij waren de jaren voorheen lafbekken: we hadden het te druk met te veel kleine kinderen en wij hebben hier te veel ouders me te veel 24-uurs diensten. En meer argumenten van dat genre. Maar omdat wij het tegenwoordig niet meer druk hebben (ahum) deden we ‘m dit jaar wel (what was I thinking?) En Oudste ging met zijn 7 jaar ‘nu pas’ voor zijn eerste medaille.

Manlief heeft alles moeten missen want hij moest of de stad redden, of hij moest op de andere twee Daltons passen. En ik moest vier avonden lang de nachtzoen van mijn jongste twee Daltons missen. Maar, all’s well that ends well: Oudste haalde zijn eerste avond-4-daagse-medaille. En toen we thuiskwamen na de intocht (ik deed mee voor spek en bonen als begeleider en had me niet ingeschreven voor een medaille) kreeg ik van Manlief een bos gladiolen schitterende rozen.

Een andere ‘eerste keer’ deze week waren judowedstrijden. Vers bij de vereniging mocht Oudste meedoen met de wereldkampioenschappen van Repeldorp. En Oudste heeft zijn eerste judowedstrijd gewonnen! Hij verloor de andere twee….maar die andere jongens hadden al de gele band en eentje zelfs al de zwarte slip dus zo goed als de oranje band dus dat was niet eerlijk!

Maar goed, de gewonnen wedstrijd. Met een schitterende yuko gooide Oudste zijn tegenstander op de grond en door hem 20 seconden in een osea-komi te houden won hij de wedstrijd met een ippon.

Jullie begrijpen: ik heb gegooooooogled. Maar ik wil wel even toevoegen dat Oudste dit uit zijn hoofd blijkt te weten, evenals het feit dat je met tweemaal een Waza-ari ook een Ippon kan scoren. Tsja. Dus. Dat wist ik dus ook niet en ik snap het nog steeds niet. En na dit logje weet ik ook zeker dat ik die termen niet meer weet op te lepelen. Het gebaar van die scheidsrechter bij die eerste ippon die Oudste scoorde daarentegen staat in mijn geheugen gegrift…

Maar goed, genoeg geluld…gelukkig hebben we de foto’s nog.

***

Mijn lieve opa G zou die derde avond van de 4 daagse hebben gezegd dat het was opgehouden met zachies regenen.

Zo verkleumd en zo koud en zo nat na 5 kilometers regen kon ik hem naar op 1 manier troosten. Ja jongen, jij mag bij aankomst een sliding maken in het gras.

Daar zit je dan, vent, in judo-zit. De intro voor de clubkampioenschappen. Je luistert aandachtig en bij elke vraag is jouw arm de eerste die in de lucht schiet. Maar nerveus ben je wel!

Joepie: je eerste osea-komi (houdgreep) in wedstrijdverband vastgelegd op de gevoelige plaat!

En als je de osea-komi 20 seconden volhoudt…heb je een ippon! (Arm van de scheids recht omhoog.)
Met een ippon heb je direct gewonnen.

Iedereen die meedeed kreeg een medaille. Want meedoen is belangrijk.
Niet iedereen had zich ingeschreven, dus dat je er bent zegt al wat, en een goed sportman weet dat winnen heel fijn is, maar van verliezen leer je dingen voor de volgende keer.

 

Soms is moeder zijn een makkie, een eitje, a piece of cake.

Touchscreen

Het is avond. De zon staat laag. Het zonlicht scheert de kamer in.

Je ziet elk pluisje, elk stofje, elke kattenhaar door de kamer dwarrelen.

Je ziet elk vlekje, elke vieze vinger.

En dan kijk ik naar de televisie.

Oh mijn god.

De kinderen denken dat de televisie een touchscreen heeft.

(nu zit hij er niet meer zo uit hoor, ik ben direct gaan boenen)