“Ik heb een plaatje”, zei ze

Na een interview van anderhalf uur (met als naslagwerk de door ons vooraf ingevulde vragenlijsten) keek ze ons (ons is de Brandmeester en de Repel) aan. “Ik heb een plaatje”, zei ze.

Maandag gaat De Wijze naar haar toe. Van 9:15 uur tot 14:30 uur. Hij gaat naar iemand toe om te werken. Net als school, maar dan lekker alleen. (Als antwoord op mijn vraag hoe ik haar moest introduceren.) En waarom? Omdat we zo nieuwsgierig zijn naar wat hij al weet en wat hij nog moet leren. Hij krijgt z’n overblijftrommeltje mee en speelgoed voor de pauze.

Gedurende die anderhalf uur kwam heul veul ter tafel en werd en passent ook de streep door het autistische spectrum dat de kinderpsych zette door haar voorzichtig uitgegumd. Ze kon nog geen mening hebben over De Wijze, maar wat wij beschreven over de benadering van de kinderpsych was volgens haar achterhaald/ouderwets. De deur staat weer op een kier, maar de Brandmeester en ik hebben elkaar achteraf diep in de ogen gekeken en wij denken niet dat de Wijze in dat spectrum zit. Lees: de Repel staat niet in standje blinde paniek.

Voor de rest hebben we anderhalf uur lang gepraat over De Wijze, over Middelste, over ons lieve kwetsbare mannetje.

We wisselen telefoonnummers uit, zei ze, en ik pakte volautomatisch mijn agenda. “Nee, niet nu! Ik heb je nummer al!”, corrigeerde ze me: “Dat doen we voor hem waar hij bij is, aanstaande maandag. Mocht hij zich zorgen maken of het wel goed komt en of mama wel weet waar hij is: we wisselen het uit waar hij bij is.”

Mijn vertrouwen heeft ze. Ik weet wat ze gaat doen met de Wijze en ik weet wat ze gaat doen met mijn bankrekening. Mijn zegen heeft ze.

Vanavond liep ik stiekem zijn kamer in. Hij sliep. Heb je lekker geslapen, vroeg ik vanmorgen toen hij wakker werd. Ja, zei hij, maar het was voor niets want ik heb niet gedroomd….

Ik zuchtte eens diep toen ik hem slapend zag liggen. Ik wou dat ik een plaatje van hem had. My sleeping beauty.

De uitslag: Drie maal een pond drop…en een onverwachte bonus!

HELP: er loopt een vierde kind rond! (Buurjongen.) Ik heb een bonusprijs nodig!

Zo gelogd zo gedaan. Winnaars: zonder adres valt er niks te sturen, dus mail mij uw adres! Zonder tegenbericht van allergie stuur ik zoet gemengd…over de troostprijs moet ik nog nadenken, dat concept kwam ter elfder ure…

Ik ben niet onverdeeld blij met deze foto van mezelf, maar ja, de Middenvelder heeft ‘um gemaakt. Dat is wel weer leuk.

Zo gaat ‘tie goed, zo gaat ‘tie beter, alweer een kilometer…

Maar niet vandaag. Mijn secuur geplande duurloopje werd ruw onderbroken door buikpijn. Ouderwetse, onvervalste buikpijn. Was het ’t worstebroodje? Was het de vermoeidheid van de vrijdag? Ik weet ’t niet, maar na 7 kilometer zag ik de bushalte en ik wist “die is mijn, ik kan niet meer.”

Als aangeschoten wild wilde ik incognito in mijn shocking pink über-korte broekje (buiten was het nogal fris, mind you)  ergens zielig in een hoekje gaan zitten, maar de bus was vol.

Ik neem plaats op het laatste vrije plekje…en dat is nu juist net tegenover die hippe, jonge, leuk uitziende mannelijke collega. Het zweet gutst uit al mijn poriën, mijn mascara hangt op mijn schouderbladen, en ik heb er maar 7 opzitten in plaats van 16. Ik voel me niet stoer. Daarbij heb ik buikpijn. Hele erge buikpijn. Ik heb me door de busrit heen gebluft en ben blij dat ik kan uitstappen.

Ik moet 10 minuten wachten op mijn overstap. Sta ik daar in mijn hippe outfit kou te lijden met buikpijn. Het zweet heeft plaatsgemaakt voor kippenvel, man, wat voel ik me slecht.

Eenmaal thuis, na een hele lange warme douche en na een toiletgang voel ik me wat beter. Dan ga ik het pakje openmaken dat de Brandmeester voor me heeft aangenomen en waarvoor hij de importkosten en invoerkosten en allerlei andere bijkomende kosten aan de deur heeft moeten dokken om het in ontvangst te mogen nemen.

Mijn voeten gaan een andere keer wel weer rennen….mijn poezelige voeten hebben het nu even te druk met iets anders.

Ze zitten als sloffen!

Het slaat toch nergens op, dat twitteren?

Dat getwitter. Dat slaat toch in principe nergens op? “ik stap nu in de trein”, “mensen, ik ga nu poepen, #twexit”, “ik heb me nu toch een kotsende peuter”, “ik liep 5 kilometer binnen een half uur”

Boeien! Wie wacht nu op deze informatie? Het woordje “wie” in deze zin mag je lezen met de nadruk die Bing uit Friends altijd legde op een afwijkend woord uit een zin. Zo maakten ze ooit de grap dat Bing gezongen zou kunnen hebben: ” The hills are alive with the sound OF (nadruk!) music!” Hilarische aflevering was dat trouwens. #alleseizoenenvanfriendsopdvdstaathoogopmijnverlanglijstjehintvoorBrandmeester
Hekje van twitter werkt niet in wordpress, wat is dat raar. Enfin, rode draad Repel, rode draad: Twitter!

Twitter dus. De Repel twittert zich ziek en ze ziet er de lol compleet van in. Twitteren is luchtig en vluchtig. Twitteren is iets moois meemaken dat te weinig is voor een logje maar je wil het wel delen dus kwak je het op Twitter….en als niet wordt gezien: boeien, dan is het zo weer vervlogen. Twitteren is msn’en met een heleboel tegelijk maar je hoeft niet per se te antwoorden. Twitteren is babbelen met mensen naar keuze. Twitteren kan je uitzetten en aanzetten naar believen. Kortom: De Repel twittert zich rot.

Het punt is alleen dat de Repel indirect voor haar Daltons logt. Ze blogt sinds mei 2006 voor haarzelf, maar ze slaat alles op voor haar Daltons, voor later: dit is hoe hun moeder was toen zij nog klein waren en dit is hoe zij hun jeugd heeft ervaren. Maar Twitter is luchtig en vluchtig en alles vervliegt. Dus, lieve twitteraars, het spijt me, deze log is voor jullie een herhaling: ik kwak hier eventjes een aantal foto’s neer die ik in de loop der tijd heb getwitterd omdat de emoties mij ertoe riepen. De losse momenten zijn an sich niet per se noemenswaardig in de geschiedenis van de Repel en de Daltons, maar de som is altijd meer dan de delen waardoor het totaal bewarenswaardig is geworden.

Brandweerhumor: dit hebben die spuitgasten opgehangen op de kazerne als trofee. Klerelijers. (Liefkozend uitgesproken hè.)

Deze benen liepen de 10 kilometer voor het eerst binnen 51 minuten, geregistreerd door deze chip. Ik twitterde deze foto een half uur voor de start toen ik nog niet wist dat ik zo verduveld snel zou gaan lopen.

Op een verschrikkelijk mooie zonnige dag is Popeye helemaal klaar voor het mooie weer….ik zweer jullie: hier heb ik helemaal niks mee te maken gehad! Meneer heeft een mening over mode en zon, denk ik.

Noeste Nijverheid! Met de hand mensen, met de hand. Ik twitterde dat ik slips op banden te naaien had en iemand retweette dat ik het wel netjes moest doen en dus voelde ik me genoodzaakt het resultaat te laten zien. Wel stoer he, die banden zo samen.

Elke dag worden ze een beetje groter. Ik bracht de Daltons naar school en de zon scheen zo mooi en de zwanen waren zo mooi: ik wilde dit moment even delen. Dus ik twitterde…

Als de Brandmeester van huis is, kookt de Repel. Saus from scratch: bouillon, gezeefde tomaten, groente, kipreepjes en een boel kruiden. De Daltons zijn er dol op! Ik twitterde deze foto omdat ik trots was op mijn heerlijke pan vol Saus à la Repel: Nic van de twit wilde zelfs blijven eten! (Prutje op de achtergrond is extra gebakken rode ui met kastanjechampignons voor mij.  Die vraag kreeg ik ook al via twitter, ik ga jullie hier even voorwezen.)

Maar de boog kan kook-technisch gezien niet altijd gespannen zijn. Deze foto twitterde ik ooit met de tekst “koken” erbij.

Ja, killer heels zijn mijn handelsmerk, maar Floor wilde maar niet geloven dat ik crocs heb met veters. Volgens menig follower een reden om te unfollowen.

Gelukkig kon ik het goedmaken door te twitteren dat ik onderstaande schoenen heb besteld via het internet #redenomnietteunfollowen. Oh, vergeet ik het weer: # werkt niet in wordpress, da’s een twitter ding.

Ik heppum en ik heb een shokking pink hoesje eromheen….en ik heb een schattig nachthempje aan. Ik twitterde deze met de tekst “mijn schoot”.

En deze twitterde ik met de tekst “een feestje”. Beetje veel werk in je eentje, 3 Daltons in bad, maar een feestje boven alles.

En zo twitter ik wat af. Ik ga hard richting 4000 tweets, ik lijk wel gek. Maar menschen, wat een lol heb ik. Ik zal deze log tweet style afsluiten, want ik moet nog twitteren:

#twoei en #twusten en #twexit!

Wat heb ik gedaan? Wat heb ik gedaan?

Ik heb drie dingen gedaan:

1. Een concert in België/Luxemburg geboekt inclusief nachtje hotel met beste vriendin;
2. “Ja” gezegd tegen een last minute, onverwachte persoonlijke uitnodiging voor een uithuizige cursus van maandag tot vrijdag. Ik heb 300 jaloerse collega’s: de cursus is een once in a life time opportunity. De cursus zat eigenlijk vol, maar omdat ik het was mocht ik toch komen. Nee zeggen was geen optie;
3. ik heb een vakantie geboekt in de enige periode dat we gezien het schoolrooster en het p*kke-brandweerrooster kunnen.

Het concert is op een zaterdag. We gaan zaterdagochtend vroeg weg, maken er een dagje van en komen in de loop van zondag thuis. De cursus is de maandag direct daarop. Ik kom vrijdagavond thuis uit cursus, breng de dienstauto terug naar werk, ga naar huis en ik vertrek die nacht naar la douce France.

Met deze planning past alles precies. Ik denk alleen dat ik zonder koffer op vakantie ga, want het inpakken daarvan past niet meer in de planning.

Gespeend van elke vorm van tact

Vanmiddag had ik met de Middenvelder een momentje in de auto.

Hij:”….”
Out of the Blue
Waarom zeg jij niet tegen X dat je het niet leuk vindt hoe X doet tegen Y en dat je het stom vind?
Ik pauzeer. Mijn hemel, kleine potjes. En zo’n klein potje is het al helemaal niet meer dus ik had beter moeten weten. Oh ik, stomme ik. Wat nu te doen? Ik besluit voor de waarheid te gaan.
Ik: Nou, X vindt het wel leuk, maar ik niet. Maar het is persoonlijk; het is smaak. Ik heb geen “gelijk” dat het stom is en X heeft geen “gelijk” dat het leuk is. X en Y vinden het wel leuk. Het gaat om het woordje “vinden”. Maar als X hoort dat het iemand stoort, gaat X het misschien niet meer durven, en dat is niet leuk voor Y. Want Y heeft niks te maken met mijn mening, maar alleen maar met de mening van X. Snap je? Als Y het wel leuk vind heb ik er helemaal niks mee te maken: dan mag ik het wel vinden…maar ik “mag” het niet zeggen. Nou ja, wel tegen jou, maar niet tegen X.
De Middenvelder pauzeert.
Hij: Ik snap het.

Later die avond speelt en eet Buurjongen-joined-at-the-hip bij ons. We zitten achter de MacBook Pro (had ik al gezegd dat ik een MacBook Pro heb?) en we kijken naar de foto’s van de kampioenswedstrijd van de Middenvelder. Alle jongens staan individueel op de foto met de beker. Ik voel me verplicht ze te verbeteren dat vriendje J niet stoer op de foto staat, maar een beetje onzeker. (“Wat is onzeker?”, “Nou, dat is wat we soms allemaal wel zijn: dat we denken dat als we op de foto moeten, we er vast stom opstaan, of dat we vast niet goed genoeg zijn, of dat iets belangrijks misschien wel niet zal lukken en vinden ze ons dan nog wel leuk?, of dat we vast morgen de weg niet kunnen vinden als we voor het eerst alleen ergens naartoe gaan, weet je? Dat gevoel!” Ze knikken allebei instemmend; ze kennen het.) Ik meen me te verbeelden dat ze vriendje J iets minder stom vinden dan gisteren. Vriendje J lijkt meer op hen dan ze dachten. Vervolgens  komen er twee foto’s van twee jongens voorbij waarbij het verschil tussen trots en opscheppen van het scherm afdruipt. Het grappige was dat ze net allebei een momentje van opscheppen hadden laten zien die avond, dus die kon ik mooi aanstippen. Opscheppen is niet okay, het is niet nodig en daarbij houden mensen niet van opscheppers: je schept er weerstand mee terwijl je eigenlijk een schouderklopje wilde. Opscheppen is dus niet okay, maar trots zijn op jezelf is alijd okay. Sterker nog: trots zijn op jezelf is heel belangrijk!

Oh ik opvoedkundige ik! En dan kom ik nu bij de point (spreek point uit op zijn Frans “pwoeân” want ik ben aan het opscheppen)…

Zaterdagavond had mijn kantoor een feestje georganiseerd. Het zou een groots feestje worden. De Repel hees zich dus in Heur Jurkje Van Heur Turkje. En ik moet zeggen dat zelfs ik een beetje van mezelf onder de indruk was. Ik zeg: mijn BMI rules! Het woord bescheidenheid is mij namelijk vreemd. Ik zag er gewoon rete-strak uit. Ik had mezelf beloofd dat ik mocht snacken en nippen, maar niet mocht vreten en zuipen, want de dag erop had ik een loopje en ik had grootse plannen: ik ging voor een PR. Maar dat voornemen mislukte helaas jammerlijk. Na de hamburgers en de dansjes met de Brandmeester en de kaassouffles en de dansjes met de Brandmeester en de ettelijke, ettelijke wijntjes en de dansjes met de Brandmeester heb ik om 23:40 uur nog een stuk mokkataart gegeten. Die punt leek wel een dubbele punt. Sterker nog: spreek je nog over een punt als je richting kwart taart gaat?

Dus. Vandaag stond ik daar aan die start. Nog naburpend van frites, cocktails, stukken kaas op een stokkie met Nederlandsche vlag, mokkataart en een kater-hoofd. Ik stelde mijn verwachtingen voor mijn tijd subiet bij. Zeker gezien windkracht 6 en een stortbui waardoor ik met kippenvel in mijn nieuwe rete-strakke-pink-ribbon-loop-broekje stond. Nog voor het startschot viel, was ik al beyond doorweekt. Maar dan….ga ik lopen….en het loopt. Het loopt als een tierelier, ondanks de wind, het slaaptekort en de alcohol. Vandaag kan ik hem gewoon hebben! Het moet de mokkataart geweest zijn. Rond 8 kilometer besef ik dat ik toch mijn PR kan verbeteren en ik zet de sprint in. Ik heb nog nooit zo versneld aan het eind van een 10. Dan zie ik zie de Brandmeester staan met de Daltons richting finish maar ze herkennen me niet, ik loop hier namelijk 2 minuten te vroeg. De Brandmeester schrikt zich te pletter en kan me alleen nog fotograferen van de achterkant…maar dat is wel meteen de mooiste foto: de klok staat erop! De andere “full frontal” foto’s betaal ik via de website. Ik ben zo ultiem verrot en blij dat ik huil. 50’59”. Binnen de 51…maar hoe!

Ik ben niet bescheiden, ik ben namelijk niet zomaar tots. Ik schep op. Puh. So there! Gezien de tijd die ik heb om te trainen, gezien het “geringe” aantal kilometers dat ik maak per week is dit een afgrijselijk goede tijd…Ik ben nu ook enorm pissig, want de uitslag is nog niet gepubliceerd. Ik denk namlijk zeker weten binnen de eerste 25% van alle finishers te zitten. I am good at this running shit!

Te veel met het fenomeen te maken.
Mijn moeder serieus en ik te vaak vals alarm en nog steeds onder conrole.
Een run4ladies verdient een pink ribbon!
Speciaal voor de gelegenheid gekocht.

Tegenwoordig heb ik benen…benen voor galajurken en benen voor rennen…

Pokkeweer vastgeld door een profi…

Finish!

En weet je…opscheppen mag….als je weet waar je prio’s liggen…

Een belangrijk consult

Ik stond op het punt een heul belangrijke beslissing te nemen. Maar ik twijfelde en ik was niet zeker van mijn zaak. En omdat ik toch in de buurt was, besloot ik een consult te vragen aan mijn mental coach, mijn psycholoog, mijn spin docter. Jullie begrijpen nu natuurlijk wel dat ik het over mijn kapper heb uiteraard. Mijn kapper, mijn alles.

Na een enthousiaste begroeting en zijn uitgesproken verwondering over mijn kloon (De Wijze) moest ik ter zake komen. Hé, zei ik, wat is jouw mening over Henna?

Jarenlang ben ik rood geweest. Ik denk dat ik wel 12 jaar aaneen met henna heb geklooid. De kleur vond ik altijd schitterend. Maar ineens was ik het beu en ging ik over op blond, en toen twee kleuren, en toen donkerbruin, en toen weer blond, nog een keer twee kleuren, en toen weer blond en toen weer donkerbruin. En toen kwam de Grote Haaruitval en durfde ik niet meer te verven. Maar henna is geen verf. En mijn haar komt weer terug: ik heb een kop vol sprietharen van een centimeter of 4, alleen er zit wel heel veel grijs tussen die sprietharen en ik vond mezelf er wat flets en grauw uitzien.

Dus zei ik: hé, zei ik, wat is jouw mening over henna?

Nu zit ik op de bank met mijn MacBook Pro op schoot en mijn haar in een handdoek gewikkeld. Dik, heul dik, in de henna. Maar man oh man, ik was vergeten wat een smurrie het is. Het stinkt, het spettert overal en alles verkleurt en het is gedoe. Toen ik de pasta maakte dacht ik “hemeltje lief waar ben ik aan begonnen”. En, dan krijgen we zometeen over een uur of twee het grote uitspoelmoment. Ik ben nog steeds bang dat ik dan weer de helft van mijn haar door het putje ie verdwijnen, of dat ik enorme plukken aan de achterkant heb gemist, of dat het veul te rood is, kleurtje peen, zeg maar, of dat ik de wortels niet goed heb meegenomen en dat ik twee maanden uitgroei heb geverfd. Daar komt nog bij dat de Brandmeester en ik vanavond een feestje hebben. Een bedrijfsfeestje van mijn werk. En als mijn henna-experiment helemaal mislukt is loopt de Repel voor joker vanavond. Niet alleen vanavond: de komende paar jaar want over henna kan je niet verven.

Kortom: De Repel zit hier een beetje zenuwachtig te wezen en nu weten jullie dus wat voor logjes ik typ als ik nerveus ben. Is het wat?

Een enorm a-relaxed middagje op de eerste hulp

Picture it: kantoor, woensdag pal na de lunch.
Picture mijn kamer: ruim, vol zonlicht, maar te bereiken via een soort nisje om een hoekje. Het is net een doodlopende straat: iedereen die in het nisje komt, komt voor mij of mijn roomy.
Picture de Repel: afgrijselijk druk, wil alles af hebben om 4 uur om de stad in te gaan om eindelijk “die ene” bikini te kunnen kopen voordat haar maat in de aanbieding is uitverkocht. Prio’s mensen, prio’s.

Ik ben net terug van serieus in de apparaten hangen in de fitness tijdens mijn lunchpauze. Ik heb mijn moeder aan de lijn die op de jongste twee Daltons aan het passen is omdat de Brandmeester zijn eerstgeborene moet coachen bij het voetbaltournooi van school. Dan zie ik vanuit mijn ooghoek een lieve collega. Ze ziet dat ik aan het bellen ben en ze glimlacht verontschuldigend. Ze staat vertwijfeld in het nisje en iets zegt me dat ik moet ophangen. Ik loop met haar mee.

Picture it: ze is jong (32), bloedmooi, rete-slank, altijd analytisch absurd scherp, grappig, ambitieus en verbaal heul scherp. Buitenlandse werkervaring, high potential, hoogvlieger. Maar ze is zo volwassen, voorbij rare puberale neigingen als afgunst, onzekerheid of opscheppen dat niemand jaloers op haar is. Je kan van haar leren. Zij heeft me advies gegeven over zaken waar niemand anders wat over weet. Want als er zoiets aan de knikker is, kom ik bij haar.

We gaan in haar kamer zitten. Ze voelt zich niet goed. Duizelig, misselijk, haar hart hapert, zo lijkt het te voelen. Alsof het een slag overslaat. Ze ziet er niet uit, ze ziet grauw. Ze weet ook niet goed wat ze wil, wat ze moet, wat er moet gebeuren. Ze is het pad kwijt en zo ken ik haar niet. Ik bel de bedrijfsarts, maar die is niet in da house. Zij woont in een andere stad dus naar haar huisarts gaan in deze toestand is geen optie. Ik bel het ziekenhuis dat dicht bij kantoor is: collega voelt zich enorm beroerd, kunnen we langskomen?

Ik rij haar in haar auto naar het ziekenhuis. In de auto vertelt ze me dat ze haar moeder om 4 uur ’s nachts binnen een uur heeft zien overlijden toen ze 18 was. Acute hartritmestoornissen, was de diagnose achteraf. Ik geef wat gas bij.

Ze mag meteen mee en ik dank God (waar ik niet in geloof, ik hoop niet dat ik iemand kwets) op mijn blote knietjes voor mijn iPhone en Twitter. Uiteindelijk zit ik 2 uur te wachten in de wachtkamer. Ik Twitter me gek en (ik hoop dat ik niemand vergeet) Door, Wieke en Lisanoortje slepen me door die lange wachttijd heen. En half Twitterend Nederland stuurt lieve berichtjes zodra hun werktijd het toelaat. Heeft ooit iemand al eens geroepen dat loggen je leven verrijkt? Ik geloof het niet hè, ik ben vast de eerste die deze constatering doet.

Wat nou als ze terugkomen met “we nemen haar op?”, wat nou als ik hier om 6 uur nog zit?, wat moet ik met haar auto, haar autosleutel? Mijn brein ratelt…”wat nou als het echt niet goed met haar gaat?”

Na ruim 2 uur komt een verpleegkundige me halen: “uw collega wil graag dat u komt…”

Ze zit daar met allerlei plakkers. Ze heeft aan EEG’s en aan Joost mag weten wat voor apparaten gelegen. Ze zegt tegen me dat ze daar moest liggen en dat ze haar tas op een meter afstand zag staan met daarin haar iPhone. Maar ze mocht niet bewegen. Ze dacht alleen maar: “I can haz iPhone?” We gieren het uit (vanwege onze favoriete site! en vanwege de zenuwen) Ze had verwacht dat ik al weg was, terug naar kantoor en dat ze een taxi had moeten nemen. De dokter komt na 10 minuten en zegt dat ze geen serieuze ritmestoornissen heeft. Wel maakt haar hart af en toe een extra slag en haar gevoel van haperen komt door de pauze die haar hart maakt na zo’n extra slag. Het is waarschijnijk een virale infectie. “Dat zie je wel vaker.” Ze hadden overlegd met de cardioloog. Nu mag ze weg, er is “niks” aan de hand, maar ze mag/moet over een poosje terug voor nog een harfilmpje. Ze/ik/we zijn initieel gerustgesteld maar nog niet helemaal.

Ik rij haar terug naar werk. Ze is denk ik ook overwerkt en oververmoeid. En dat weet ze zelf ook. Ik sluit mijn kamer af en ga naar het centrum. Ik ben emotioneel behoorlijk aangeslagen. Niemand mag zijn moeder op zijn/haar 18e voor zijn/haar ogen zien sterven en vervolgens volkomen logisch en onafwendbaar bang moeten zijn voor zijn/haar eigen leven bij de eerste de beste hartklopping. En het staat niet in verhouding, maar mijn middag was ook niet relaxed.

Mijn pincode moet hiervoor boeten! Ik zweer je!

Ik had de laatste in mijn maat!

En ik ben meteen maar doorgelopen….

Nu zijn we compleet….tot de iPad komt, that is. ik zweer je: ik ben geen emotionele eter, ik ben een emotionel koper.

Nee hoor, semi-geintje: de Repel heeft gisteren de administratie tot op twee cijfers na de komma gedaan en het kon. HET KON!!

Zondagskind

Op de een of andere manier lopen de borrel van de personeelsvereniging en ik elkaar vaak mis. De borrel is vaak genoeg en ik heb vaak genoeg tijd…het probleem is simpelweg dat die twee momenten nooit samenvallen. Maar vandaag kon ik. Sterker nog: vandaag kon ik alles.  Ik kon lekker werken aan een project, ik kon lopen in mijn lunchpauze EN ik kon borrelen tot 7 uur.

***

Ik fiets naar huis en ik kijk om me heen. Mijn boertje is niet bezig in zijn wei. Dat is jammer want nu heb ik niemand om naar te zwaaien. Ik denk terug aan de borrel. Ik heb een nieuwe collega ontoet. We zijn anders maar we lijken op elkaar. This could become interesting! Zij en ik kunnen lachen samen. Ik kijk naar de windmolens, Ze staan een standje anders…hmmmm….weer een nieuw seizoen. Ik snuif….ja, het ruikt anders en mijn jas is ondanks het late tijdstip bijna te warm. Een nieuw nummer op de Ipod dient zich aan. Ik playback mee. Tijdens de lunch zag mijn boertje mij hollen, maar hij herkende mij niet zonder fiets. Nu kent hij een dame met kekke paarse fietstassen en hij kent een dame met een shocking pink outfit. Wij zijn dezelfde maar ik denk niet dat mijn boertje dat weet. Ik kijk naar de sloot naast me. De eendjes en vogels doen en de natuur ontploft. Ik heb fietsend de natuur full circle zien komen, schitterend! Het volgende nummer op de iPod begint. Ik playback mee en weet mezelf met 5 secondes de minuut te versnellen. Dat ik ondertussen al 3 vliegen heb ingeslikt verdring ik.

Ik kom thuis en ben nog net op tijd om al mijn Daltons, van 1 tot en met 4, te kussen en knuffelen en te bevragen over hun dag.

***

Ik ben een zondagskind.
Het leven is mooi.
Wat zeg ik, het leven is perfect…

Wordless Wedsnesday. Only Ryrics… R.I.P. Jonnie…

“Well just imagine my surprise to be there, if you touched me with a feather I’d fall!
I guess that you could say we finally made it, we played the Carolina County Ball
We had the ladies all in line to see us, I must have promised 27 I’d call!”

“Well all you need is love and understanding, ring the bell and let the people know
We’re so happy and we’re celebrating, come on and let let you’re feelings show
‘Cause love is all…love is all, love is all…”

“Baby if you flatter me, you might get somewhere
But I ain’t gonna flatter you, ‘cause I don’t really care!
Ain’t it all…..ain’t it all amuzing!”

“Don’t talk to strangers, ‘cause they’re only there to do you harm
Don’t write in starlight, ‘cause the words may come out real”

“We’re a laugh without a tear
The hope without the fear
We are coming – home”

Over “achter de wolken” en “schijnen” en zo

Als rechtgesnaarde bèta ken ik mijn hoofdwetten. Die over de wet van behoud van massa en zo, die bedoel ik. Op de uni ging ik ietsje verder en leerde ik over vergelijkingen van Schrödinger en onzekerheidsrelaties van Heisenberg en over de thermodynamica van irreversibele systemen. En als je, zoals ik, een nerd van een bèta-brein hebt, is dat allemaal niet zo moeilijk. Het is net als imaginaire getallen gewoon een beetje vreemd, maar wel lekker.

Meer moeite heb ik met het doorgronden van mijn eigen hoofdwetten. Gelukkig kan ik mezelf spiegelen aan de irreversibele thermodynamica. Want ook daar spelen ze een beetje vals, net zoals ik graag doe. Zo kennen ze 4 hoofdwetten: de nulde, de eerste, de tweede en de derde. Kijk, als je zo begint te praten heb je Repel’s aandacht! De Repel heeft (denk ik) namelijk ook 4 hoofdwetten.

De Nulde Hoofdwet van Repel: “De Wet van Behoud van Zorgen“
De wet stelt: De hoeveelheid zorgen die het Repel-systeem zich maakt, is een natuurconstante en daarmee volkomen onafhankelijk van het daadwerkelijke niveau van zorgen.
Anders gesteld: De Repel heeft toch wel stress, terecht of niet.

De Eerste Hoofdwet van Repel: “De Wet van de Communicerende Daltons“
De wet stelt: Het Repel-systeem is in evenwicht als en slechts als het Repel-systeem in hechte verbondenheid is met het systeem der Daltons.
Anders gezegd: De Brandmeester heeft altijd aantoonbaar gelijk gehad als hij zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken…en een knuf van een der kleine Daltons doet ook altijd wonderen.

De Tweede Hoofdwet van Repel: “De Wet van Imaginaire Reflectie”
De wet stelt: De golflengte van invallend licht is een imaginair getal dat afhankelijk is van de stand van de zon.
Ander gezegd: Niets is zo zwart als het er ’s avonds of ’s nachts uit kan zien.

De Derde Hoofdwet van Repel: “De Wet van Exponentieel Expanderende Positieve Gevoelens”
De wet stelt: Positieve enegrie-influx in het Repel-systeem leidt tot exponentiële toename van energie.
Anders gezegd: De Wijze en ik waren Zennnnn vandaag. De Wijze heeft twee keer gepoept vandaag op de wc (de eerste keer een “i” de tweede keer een “c”). En: ik heb zo lekker gelopen vandaag!

***Met andere woorden***

Ik ben bij tijd en wijle vreselijk zwaar op de hand. Ik kan me gruwelijk zorgen maken, zoals bijvoorbeeld nu over De Wijze. Toch is er naast die tobbende Repel een stukje onbezonnen kleuter-Repel dat nooit volwassen heeft willen worden. Een stukje Repel dat zo enthousiast kan worden dat ze het het liefst al van drie straten ver rond-blèrt. (Sounds familiar, mam?) Vandaag was zo’n moment…

Het is geen hoofdwet, maar de Repel wordt vreselijk blij van rennen. Ooit was mijn doel om mijn eerste “officiële” 10 km bij de Marathon Leiden te lopen. Maar de realiteit heeft me ingehaald: vandaag was die Leidse Marathon, maar inmiddels was het mijn 12e (!) loopje al met een rugnummer met toeters en bellen en chip. Daarbij had ik de halve marathon ook aangekund, zo bleek. Maar Boeien-Shmoeien: ik liep de 10k en ik was blij. Ik liep de hele route lang met het gevoel: Hier ben ik dan, ik loop de 10 km bij de Leidse Marathon. Dit is wat ik wilde. Ik loop tussen 2580 deelnemers en ik loop binnen de eerste 910. Mannen en vrouwen he. Hoe stoer is dat?

Het was een raar loopje. Op een moment, zo rond 5 km, zette iemand de zon aan en de wind uit. Pfoefff, De Repel kreeg het heet. ik heb geprobeerd het tempo erin te houden ondanks de drukte (had ik al gezegd dat er 2580 mensen liepen?) Maar ik liep een keurige 52’41”.

En pal na de finish, nog voordat ik wat voor medaille dan ook zag, kreeg ik deze aangerijkt. Ik behoorde tot de plus/minus 60% van de lopers die hem aannam…man, die smaakte goed!

En toen….toen kreeg “hem”, “my precioussssssss”….

Volgende maand loop ik mijn eerste officiële halve marathon (21,1 km). Maar volgend jaar, zo op een zondag in mei, loop ik de halve bij de Marathon Leiden.

Ga terug naar start! U ontvangt gezien de omstandigheden, onder voorbehoud, wellicht toch tweehonderd gulden

Exact een jaar geleden zag niemand van ons het meer zitten: het poepen van De Wijze. Maar toen kwam Onze Verlossing. Een kinderarts met de mooiste naam van Nederland kwam in ons leven: Dokter Ooievaar. Dankzij dokter Ooievaar snapten wij dat De Wijze door zijn obstipatie nooit zindelijk had kunnen worden zonder ingrijpen. Dankzij dokter Ooievaar werd De Wijze zindelijk binnen “een poep en een zucht”. Met vallen en opstaan kwam alles goed. Een poep en een zucht heeft wel driekwart jaar geduurd, het was namelijk geen eitje. Stomme metaforen met eten en stoelgang ook!

Maar nooit kon ik het loslaten, ik bleef altijd op mijn hoede met 15 reserve onderbroeken standaard in mijn tas. (I kid you not.) En toen de Brandmeester naar Haïti werd uitgezonden en De Wijze weer in zijn broek ging poepen, was ik er soort van op voorbereid. Het is namelijk niet zuiver lichamelijk, het zit voornamelijk tussen de oren. Zoveel moeder ben ik dan ook wel weer om dat in te zien.

Nu het op rolletjes loopt, en wij slechts luttele dagen geleden tegen tegen elkaar zeiden “hij poept zo goed!”, was ik nergens op voorbereid. Maar toen kwam eergisteren. Toen ging ik plat op mijn bek over een stuk onzichtbare ijzel terwijl ik dacht dat het 15 graden boven nul was. Hij “lekte” weer poep in zijn onderbroek. Niet een keer, maar tot twee keer toe. En ik was zo uit het lood geslagen dat ik vreselijk tekeer ben gegaan. Ik ben ontzettend boos geworden. Weet je wat het is, als je ergens middenin zit, buffel je door. Maar als iets over is slaak je een zucht van verlichting en laat je het acher je. Als het dan weer opnieuw lijkt te beginnen, is het alsof je een klap in je gezicht krijgt en sta je met de moed der wanhoop te kijken: “niet weer!”

Enfin, gisteren gingen we naar het spoorwegmuseum. Ondanks dat ik boos had geroepen dat we niet meer zouden gaan. De Wijze en ik, wij saampjes. En we gingen er een spetterende dag van maken. En dat deden we ook. We genoten ons te pletter. Maar toen we uiteindelijk na een lange dag weer bijna bij huis waren, bleek dat hij alweer een uur met poep in zijn onderbroek rondliep. Ik zakte toen echt even door mijn bodem. Na zo’n dag vol 1-op1 tijd, quality time met hem. De tranen stonden verschrikkelijk hoog. Ik ben niet geflipt, maar ik kon er ook niet over ophouden.

Omdat gisteren one of those days was, zag ik plotseling een heleboel niet meer zitten gisteravond. Moedeloos over alles wat niet lekker loopt en alles wat me dwars zit en wat ik hier niet kwijt kan. Maar niks is zo somber als het soms lijkt. Maar het roer moet wel om en een heleboel moet anders. Het gros van dit heleboel is niet voor deze pagina’s geschikt, maar voor wat De Wijze betreft: die heeft hulp nodig van een begrijpende moeder. Een coach. Die heeft geen boze rot-moeder nodig als het gaat om het poepen. Ik ga hem helpen pot-drie, ik ga hem niet straffen hiervoor. Er is een knop om, dit is geen loos voornemen, het is net alsof er eindelijk een lichtje is gaan branden bij me. Een Eureka! gevoel. Het zat namelijk niet alleen bij hem tussen de oren, maar ook bij zijn moeder.

En toch hebben we een schitterende dag gehad. Zet de video op vol scherm en het geluid op vol!

Raindrops on roses and whiskers on kittens…Happy-de-peppie!

(Ik neem aan dat iedereen The Sound of Music ook honderdduizend keer heeft gezien en dat ik de titel dus niet hoef uit te leggen?)

In ieder geval, er waart een happy-de-peppie virus rond in logland. De happy award verschijnt op steeds meer plaatsen. Ik vind ‘m zo leuk, je leest zoveel leuke dingen die mensen blij maken! Van sommige dingen die je leest, word je gewoon zelf plaatsvervangend blij. De andere award die rondwaart is ook leuk: je moet vijfendertig weet-dingetjes over jezelf prijsgeven. Altijd leuk om te lezen van mensen! Wij al dan niet lurkende loggers zijn namelijk verschrikkelijk nieuwsgierig. Ik word alleen altijd een beetje recalcitrant en burgerlijk ongehoorzaam van de regeltjes die bij de awards horen. Dus hou ik me er niet aan. Ik weet niet of ik tot 10 ga komen en ik weet niet of ik tot 35 ga komen. En ik ga ‘m ook niet doorgeven aan het aantal mensen dat moet. De awards staan in de rechterkolom en de regeltjes kan je er ook vinden als je doorklikt: wie wil, pikke de award op! Het is iedereen van harte gegund!

Ik word blij van…

…erachter komen dat hartsvriendin H van dezelfde in Nederland onbekende Franse zanger houdt als ik. We keken elkaar verbijsterd aan: ken jij hem ook? Voor we het wisten zaten we achter de computer. In Nederland treedt hij uiteraard niet op, maar in België wel. En voor we het wisten hadden we kaartjes geboekt en een nacht gereserveerd in een nabijgelegen middeleeuws château. Als een heuze Thelma and Louise gaan we een road trip maken! Man, wat word ik daar blij van!

…nog geen week later met hartsvriendin C uit eten gaan. We hebben elk meer dan een kilo suchi op. Urenlang aan tafel kleppen. Je realiseren hoeveel geluk je hebt met vriendinnen van dit kaliber, dat maakt me ook gelukkig. H ken ik al 18 jaar, C ken ik 12 jaar. C en ik hebben elkaar ontmoet omdat we allebei een beetje hulp nodig hadden om uit onze problemen te komen. Nu zijn we 12 jaar verder en we zijn allebei gelukkig. We zijn over onze demonen van die tijd heen. Ook dat maakt me gelukkig. En zonder dat we verbonden zijn door onze demonen, zijn we nog steeds heel close. Ook dat maakt me intens gelukkig. Een x-voudig genesteld happy-de-peppie feitje dus.

…hardlopen, daar word ik intens blij van. Mijn verborgen talent. Deze week heb ik een loopje van 21,2 kilometer gelopen: ruim een halve marathon! Drie dagen later was ik voldoende hersteld om er een 16 kilometer loopje uit te gooien. Dat was gisteren, en ik voel me vandaag al hersteld. De lange loopjes gaan ook steeds sneller en makkelijker. Daar word ik helemaal heppie-de-peppie van. Ik ga me inschrijven voor een halve marathon in juni. Het is een officieel goedgekeurd parcours en je loopt met chip. Daarnaar uitkijken maakt me ook gelukkig.

…mijn vier Daltons. De Brandmeester, de liefde van mijn leven die me voor moederdag dat oh zo heerlijke veel te dure luchtje gaf (klikker-de-klik). Mijn Middenvelder die zo’n lieve broche heeft gekleid voor moederdag. Mijn Wijze, die zo’n über-lief schilderijtje heeft gemaakt. Mijn Popeye, aan wie het concept moederdag nog een beetje voorbij ging. Had ik al gezegd dat ik zo ontzettend blij word van moederdag?

…de bloesem in de appelboom die de Brandmeester heeft gekregen. De meest bijzondere onderscheiding die hij heeft gekregen voor zijn inzet in Haïti. Voor James. Nu hoeven alleen de bijtjes nog maar even goed hun best te doen!

…de boomgaard waar onze boom staat. De landwinkel die op de boomgaard zit waar onze boom staat. De producten die je kan kopen in de landwinkel op de boomgaard waar onze boom staat. Allemaal maakten ze me gisterochtend verschrikkelijk blij.

1. Waar is je telefoon…
Altijd binnen een straal van een halve meter bij me vandaan. Vaak mijn lijn met de Brandmeester. En waar zou ik zijn zonder de sms’sjes van H en C?
2. Je haar…
Erg belangrijk voor me. Erg lang. Erg uitgevallen en nu gelukkig erg terugkomend. Erg verbaasd dat ik de nieuwe grijze haren mooi vind.
5. Favoriete eten…
Sushi!
11. Angst…
Spinnen en water. De dood. Mijn gezin verliezen.
12. Waar woon je over 6 jaar…
Nog steeds in Repelhuis in Repeldorp. Wij zijn gelukkig in dit huis.
14. Iets dat je niet bent…
Geduldig.
15. Muffins…
Nee, ik ben meer van de hartige.
20. Mijn t.v…
Staat hier de godganse dag aan.
21. Heb je huisdieren…
4 poezels.
25. Mis je iemand…
Nee. En dat doet pijn om toe te geven.
26. Voertuig…
Mijn fiets.
28. Favoriete winkel…
H&M online, Apple Store, de landwinkel op de boomgaard waar de appelboom van de Brandmeester staat.
29. Favoriete kleur…
Donkerpaars.
30. Wanneer voor de laatste keer gehuild..
Een paar dagen geleden toen ik ruzie met de Brandmeester had.
31. Wanneer heb je voor de laatste keer gelachen…
Vandaag.
32. Mijn beste vriend
De Brandmeester.
33. Een plek waar je weer naar toe zou gaan…
De plek op Rhodos waar de Brandmeester en ik onze eerste vakantie samen hadden.
34. Facebook…
Ja
35. Favoriete plek om te eten..
Thuis

Dat waren er dus meer dan 10 en minder dan 35. So there. Het is me weer gelukt om vals te spelen! En dan ga ik nu broeden hoe ik de komende woordenloze woensdag weer kan valsspelen…

Piekeren, Puzzelen, Plannen en Proberen en Paniekeren

Onder het kopje “vind je weg in de regeltjes” en “ik heb een probleem”.

Wat is het geval. Ik had een contract van 32 uur per week en ik nam 2 uur ouderschapsverlof (OV) per week. Op een crèchedag nam ik dan een uurtje OV ’s ochtends en een uurtje OV ’s middags. Dat was voor mij de enige manier om een crèchedag niet te laten eindigen in een crashdag, want ik moet zowel halen als brengen. Netto werk ik dus 30 uur per week.

Toen zei mijn moedertje lief: “Je bent een oen!” Of woorden van die strekking. “Waarom doe je dit? Je moet een contract nemen van 36 uur en 6 uur OV nemen! Dan werk je evenveel maar je krijgt meer betaald!” Ze had gelijk. Ik heb plenty kinderen (ik heb ze op voorraad, zogezegd) en OV wordt, als je een ambtenaartje bent zoals ik, voor driekwart doorbetaald. Ik draai de overheid dus op die manier voor 3 vol betaalde uren per week volkomen legaal een poot uit. Oh ik opportunistische ik. En ik bouw er nog pensioen van op ook. En aangezien ik nog wel een jaar of 40 moet werken tot mijn 80e zijn dat heel veel pensioenuurtjes. Voor de rest verandert er niks: ik blijf evenveel werken, mijn aantal vakantiedagen verandert niet/nauwelijks, er staat alleen een ander bedrag op mijn loonstrook. Mijn leidinggevende vond het best en april was Den Maand Van Den Overgang en de Repel trok de champagne open.

Ondertussen speelde verhaal nummer 2: mijn schamele aantal vakantiedagen. Als je een parttime ambtenaartje bent zoals ik, heb je in vergelijking met andere werkgevers bar weinig vakantiedagen. Het is een lang verhaal waarom dat zo is, en je kan er een mening over hebben, maar hoe het nou exact zit en hoe eerlijk het is, is voor dit verhaal niet belangrijk. Het is gewoon zo. (Ik wil mijn lezers niet kwijt zijn door een taai stuk tekst voor ik aan het smeuiige deel toekom!)

Omdat ik mezelf opofferde om mijn zoon te begeleiden naar La Palma (klikker-de-klik!), kort nadat ik heel veel vrij had moeten nemen omdat de Brandmeester zo nodig op stel en sprong voor 11 dagen moest vertrekken om mensen te redden in Haïti (nog een keer klikker-de-klik!), en vanwege nog een aantal akkefietjes, waren mijn vakantiedagen al bijna op voor dat de maand mei zijn intrede deed.

Mijn situatie is letterlijk: zonder vakantiedagentransfusie geen zomervakantie en geen verlof rond de kerst. Dus ik moet vakantiedagen kopen. Maar nu komt de crux: dat blijkt niet te kunnen, en dat wist ik niet. Als je contractueel meer bent gaan werken, mag je in datzelfde kalenderjaar geen vakantiedagen kopen om per saldo minder te gaan werken onder een ander regeling. Hoe dat nou exact zit en hoe eerlijk dat is, is een lang verhaal en is voor dit verhaal niet belangrijk. Het is gewoon zo. Het waren in ieder geval hele kleine lettertjes. Als ik het had geweten, je weet wel, could’ve, would’ve, should’ve, zou ik “eea” anders hebben gedaan, want ik zou de dagen ook hebben moeten kopen als ik mijn contract niet zou hebben veranderd.

Dus De Repel is Screwed, omdat ze een Scrooge was. Dus De Repel heeft een probleem. Tom Poes, verzin een list! De Repel heeft uren gepiekerd en gedaan en gesproken met PZ en haar leidinggevende en er begint zich langzaam een plan de campagne uit te kristalliseren. Met behulp van onze achterban moet het gaan lukken.Hopen we.

Maar eenvoudig wordt het niet. Het wordt serieus puzzelen en plannen en piekeren…

“Mama, wat gebeurt er?”

Het was niet de eerste keer dat ik met de Middenvelder naar de dodenherdenking keek. Vorig jaar was hij ook al 2 minuten stil. Maar hij is weer een jaartje ouder en hij weet weer wat meer dan vorig jaar. We luisteren naar The Last Post en de Middenvelder vraagt fluisterend of hij nu al stil moet zijn, of pas aan het eind van het deuntje.

Tijdens de twee minuten bereid ik me voor op het vragenvuur dat komen gaat na deze 2 minuten. Vlak voor de klok van 8 kon ik zijn vraag over de aard van de concentratiekampen nog de kop indrukken vanwege de 2 minuten stilte die we voor de boeg hadden. Twee over acht zal ik serieus voor de dag moeten komen met antwoorden, zo bedacht ik me tijdens de stilte.

En ja, ik moest inderdaad met serieuze antwoorden komen op dodenherdenking 2010, maar dit had ik niet voorzien. Gillende mensen, paniek in de menigte, en even later gewonde mensen. We zien een kindje van ongeveer de leeftijd van de Middenvelder met een wond op zijn gezicht. We zien huilende kinderen.

De Middenvelder is geschrokken en uit zijn doen. Ik stel hem gerust. Iemand is een beetje ziek geworden, en toen schrok iedereen zich te pletter, en toen zijn ze met z’n allen over elkaar heen gevallen omdat het zo druk was, en toen zijn er mensen een beetje gewond geraakt.

Een beetje gewond, zei de Repel. Maar deze moeder heeft zelf haar oudste kind met een botbreuk meegemaakt en vindt dat eigenlijk meer dan “een beetje gewond”, maar okay. Maar voor de Middenvelder leek me deze uitleg eventjes goed genoeg. Morgen ga ik de volgende 100 vragen beantwoorden.

Inwendig was ik zo triest als wat. Wat zijn we een angstig volkje geworden en wat maakt dat feit het de eerste de beste sukkel oh zo makkelijk om alles te verstieren. Zeker als de pers ervan smult en zijn uiterste best doet om alles zo vol en romig mogelijk op te kloppen als maar kan.

Ik was hoogzwanger van hem op 11 september 2001. Ik kan me zo levendig herinneren dat ik mijn hand op mijn grote dikke buik legde toen ik Het Nieuws hoorde. Mijn god, op wat voor wereld ga ik dit kind zetten? En vanavond had ik het weer. Niet omdat er nu wat ergs aan de hand was, maar vanwege de reactie van de menigte, de verslaglegging, de pers en wat het deed met mijn Middenvelder.

Op wat voor wereld heb ik jou en je broers gezet?

Woordenloze Koninginnendag (omdat ik te graag woorden gebruik op woensdag)

50 meter voor de finish zie ik hem: He, Middenvelder! Joh! Ik heb toeschouwers! Ze geven mij vleugels!
(Oeps, niet woordeloos meer! Ach, het is geen woensdag en ik smokkel sowieso altijd…)

De rest van de dag dan maar echt woordenloos….

Revolutionaire methode: In 10 stappen de levensduur van uw oplaadbare batterij drastisch verlengen!

Hierbij bied ik u, geheel vrijblijvend, onze nieuwe methode aan om de levensduur en de prestaties van uw oplaadbare batterij drastisch te verbeteren. Een simpel 10 stappenplan! Ik weet zeker, na het zien van deze presentatie zult u meer willen weten! Normaal gesproken vergt uw eigen oplaadbare batterij een oplaadperiode van 8 uur slaap per etmaal en circa 1 à 2 vakanties per jaar. U zult echter gemerkt hebben, dat uw batterij niet altijd optimaal werkt ondanks dat u zich strikt aan deze regels houdt! Vermoeidheid en de wens tot vaker opladen en luiheid van de batterij treden onherroepelijk in!

De Repel&Co© heeft echter een programma ontwikkeld waarbinnen u binnen een werkdag in 10 stappen de levensduur en prestaties van uw batterij weer kunt optimaliseren zonder de harde reset van 2 weken vakantie! De methode is simpel!

Stap 1: U neemt slechts 1 dag verlof

Stap 2: U stuurt uw jongste brokkenpiloot een volledige dag naar de kinderopvang.

Stap 3: U stuurt eventuele andere brokkenpiloten op schoolreis en U wenst hen veel plezier en U stopt hen veel snoep toe. Ik herhaal: veel snoep. Heul, veul snoep. Oh ja, en ook nog een verdwaalde boterham-met-gezond om de begeleidende ouders op een dwaalspoor te bengen.

Stap 4: Voor eigen gemoedsrust (UITERST NOODZAKELIJK VOOR HET SUCCESVOL DOORLOPEN VAN STAPPEN 5 TOT EN MET 10!) maakt u een paar mooie plaatjes/zorgt u dat u mooie plaatjes toegezonden krijgt van andere ouders zodat U met een Gerust Hart de rest van de dag Uw Goddelijke Eigen Gang kan gaan.

Stap 5: U trekt Uw shocking pink tenue’tje aan en U gaat tegen alle verwachtingen en hoge temperaturen in ruim 17 (!) kilometer hardlopen. U zweet U te pletter en U negeert alle bouwvakkers onderweg. U dient wel alle andere medelopers te groeten.

Stap 6: Na de noodzakelijke douche trekt U een HEUL kort rokje aan en U vertrekt richting terras naar keuze. Aldaar blijft U verplicht ANDERHALF uur in de zon zitten met een voor Uw doen iets te duur lunchgerecht en een glas rosé. U hoeft U met niets anders bezig te houden dan eten, rosé, Uzelf en Uw iPhone.

Stap 7: U gaat boodschappen halen, maar U combineert het verplichte met het aangename: U brengt 4 van Uw superleuke, maar inmiddels te grote rokjes naar Uw Naai-Turk om ze een tikkie te laten innemen. U komt thuis met een bonnetje voor de verstelde rokjes die zaterdag al klaar zijn, de boodschapen èn nieuwe schoenen die in de aanbieding waren.

Stap 8: U zoemt even in op het hakje omdat U zo blij bent.

Stap 9: U haalt McDonalds voor het hele grut dat U zojuist tussen neus en lippen door hebt opgehaald), U gaat buiten eten en U gooit het hele grut naar bed en U gaat heerlijk achter Uw IMac zitten.

Stap 10: Tweemaandelijks, hooguit driemaandelijks herhalen voor een optimale prestatie van uw batterij!.

Family Ties; Blood runs thicker than water

Ik heb er wel eens over gehint en ik heb wel eens een sneer her en der gemaakt. Maar ik heb er niet eerder over gelogd. Ten eerste omdat het wel heel erg persoonlijk is. Daarnaast ben ik selectief open en viel dit meestal onder de onderwerpen die ik nauwkeurig verstopt hield onder mijn “kijk mij nou eens goed harlopen”-logjes. Maar ook schreef ik er niet over omdat er niet alleen onbekenden meelezen. Juist naar directe kring ben ik geslotener dan op het anonieme internet. En ten slotte zijn er onder de bekende lezers mensen die een mening of gevoelens hebben over de kwestie.

Alles bij elkaar voldoende reden om er niet over te schrijven, zou je zeggen. Maar de kwestie zit me bij tijd en wijle zo hoog en houdt het me zo bezig dat ik er soms niet zomaar een “kijk mij nou eens grappige verhaaltjes schrijven”-logje kan uitknallen. Zoals nu.

Mijn gebrouilleerde zuster. Daar hebben we het over.
Ik ben nog steeds boos over de dingen die zijn gezegd in de aanloop naar.
Ik ben het nog steeds niet eens met “de waarheid van het verhaal” zoals die nu in de wereld staat.
Ik ben nog steeds gepikeerd dat ze er doelbewust op aanstuurde ondanks dat ik een keer of twee met open kaart de breuk af wilde wenden: boos okay, maar breken?
Baal ik stiekem van het feit dat ik het niet deed? Zij misdroeg zich toch?
Ik ben nog steeds boos op mezelf dat ik direct daarna een mail heb gestuurd met “de deur staat bij mij altijd op een kier”.
Deed ik dat omdat ik dat wilde? Nee, dat deed ik omdat ik pissed off was. Ik wilde persé de betere zijn. Die mail was wellicht wel de ultieme wraak. Het ultieme laatste woord.

Nog steeds mis ik haar nu in het dagelijks leven niet. Dat is een direct gevolg van de laatste paar jaren. Meer dan verjaardagsvisite waren we niet voor elkaar.
Nog steeds denk ik dat onze karakters en levens inmiddels zo uit elkaar zijn gegroeid dat de closeheid van vroeger voor voorgoed verdwenen is. Onze karakters passen ook niet meer bij elkaar.
Nog steeds ben ik blij dat de Brandmeester en ik elkaar een paar jaar terug diep in de ogen hebben gekeken en haar voogd-af hebben gemaakt, nog ver voor er sprake was van een breuk. De redenen waren principieel.
Maar ze is mijn zuster. De enige die ik heb en we waren ooit close. Heel erg close. Dat zit me daarnaast ook zo vreselijk dwars.
En het is voor wat betreft hoogtijdagen bij onze ouders er ook niet makkelijker op geworden.

Wat mis je nu echt? Contact met haar? Nee, niet echt. Helemaal niet, eigenlijk.
Waar heb je dan last van? Dat zij het deed en mij de Zwarte Piet gaf.
En waar nog meer van? Dat we, net als een gescheiden stel met kinderen, elkaar nog op regelmatige basis zullen moeten zien. De Brandmeester schetste een aantal scenario’s die akelig realistisch waren. Hij is er klaar mee. Hij kan kil en loepzuiver redeneren. Ik niet. Maar gelukkig heb ik in zijn wereldbeeld niet de Zwarte Piet in handen.
En waarom leg je het niet naast je neer? Dat is een hele goeie vraag. Dat we via onze ouders nog contact moeten/zullen hebben/overelkaar zullen horen is maar een deel van het antwoord.

Ik ben er niet klaar mee. Wel met haar, maar niet met hoe het is gegaan en hoe het zal gaan in de toekomst. En ik heb geen flauw idee hoe ik er wel Zennnnnnnnnn mee moet worden.

So there. Ik liep vandaag 52’47” op het prestatieloopje van 10 kilometer ondanks de hitte, maar vandaag geen “kijk mij nou eens goed hardlopen” -logje. En ook geen “kijk mij nou weer eens uiterst spitsvondig schrijven over mijn uitzonderlijk leuke kinderen”-logjes ondanks een voetbal-logeetje dit weekend.

7 dagen, 28 nachten

Vroeger (ik ben vergeten eigenlijk wie het altijd zei), was er een gevleugelde uitroep voor als er een pak koekjes op de grond viel en alle koekjes gebroken waren, of als een zak chips in de verdrukking op de bodem van de volle boodschappentas had gelegen en alle chippies tot gruis verworden waren. Ik kan me eigenlijk niet voor de geest halen wie dat nou altijd zei, maar de uitroep was: “Dan hebben we in ieder geval drie keer zoveel koekjes/een heleboel chippies!”

En dat gaat prima op voor koekjes en chippies, maar niet voor nachten. Een gebroken nacht betekent niet dat je 2 nachten hebt gehad. Helaas. Want als dat zo zou zijn, zouden de Brandmeester en ik heul veul nachten hebben gehad deze week. Humoneous veel nachten, zouden we gehad hebben.

Won’t bore you with the details, maar in vogelvlucht:

• Er waren nachten dat mijn “Weapons of Mass Destruction-Proof”-oorproppen niet eens voldoende waren om me af te sluiten voor de geluiden van mijn omgeving en ik dat vele uren heb gewoeld en plafondplaten heb geteld;
• Er was een nacht dat de Brandmeester de kleine Popeye heeft moeten douchen en zijn bed heeft moeten verschonen wegens een nachtelijke kotspartij. Ik ben daar wegens oververmoeidheid doorheengeslapen;
• Er was een nacht dat ik alleen was en de Middenvelder om middernacht begon te huilen dat hij niet kon slapen en pas na twee lange uren van troosten, proberen, troosten, opnieuw proberen later in slaap viel (inmiddels in mijn bed) en ik dus ook pas om 02:00 uur aan mijn nacht begon. De Wijze voegde zich met nachtmerries en buikpijn om 03:00 uur bij ons en Popeye, langzaam herstellende, volgde om 05:00 uur;
• Diezelfde nacht had de Brandmeester een grote brand en vond hij zijn bedje op de kazerne pas om half 3;
• Alle overige nachten hadden wij minimaal 2 “uitrukken” per nacht. De Daltons liggen nog steeds een beetje in de ziekenboeg.

Helaas komen wij daarmee niet op 28 nachten deze laatste week. Wij komen hiermee slechts uit op een serieus slaaptekort. Wij zijn de echtelijke sponde niet uit te knuppelen ’s ochtends. Niet omdat we het nou zo knus maken in de ochtend, maar omdat we allebei comateus zijn. Ons benne moe. De Daltons zijn aan het kwakkelen en wij zijn moe.

Ik heb er al uitgebreid over ge-Twitter’d, ge-Hyve’d en ge-Facebook’ed, maar ik moet mijn ei ook hier even kwijt: na een week met “28 nachten” heb ik op deze vrijdagavond toch maar even de Singelloop van Leiden 2010 gelopen. Op sommige stukken letterlijk gelopen (wat wil je met pus/minus 4000 deelnemers), maar dan nog in een mooie tijd. En wat geeft het publiek je vleugels zeg. Het stond vol langs de volledige route en ik kwam talloze bekenden tegen. En iedereen klapt en moedigt aan. De zon scheen en er waren overal bandjes. Het was geen serieuse 10k loop voor de tijd: het was een Singelloop voor de lol….en ik heb lol gehad!

Ik weet niet goed hoe ik moet omschrijven dat ik omkukel van de slaap terwijl ik energie heb gekregen…

Ik heb mijn eerstgeborene verloochend voor 400 euro

Een slepende zaak van bijna drie jaar is eindelijk afgedaan. En de uitkomst is dat ik het leed van mijn zoon heb afgekocht voor 400 euro. Ik heb mijn eerstgeborene verloochend voor 400 euro. Het uitgebreide verhaal staat in dagelijkse logjes op een van mijn vorige logadressen (ik heb nogal last van verhuiszin in logland), maar dit is in het kort (voor zover ik iets in het kort kan vertellen) wat er gebeurde:

De Repel kwam,  22 weken zwanger van Popeye, al weeënd het ziekenhuis uit met het vonnis: “bedrust tot minimaal 32 weken”. Een week of drie later op een zondag kwam de Middenvelder, toen nog maar vijf jaar oud, huilend uit de speeltuin: hij was gevallen. De Brandmeester was erbij geweest. Zijn onderarm stond in een S-bocht die anatomisch niet verantwoord was. Kind met spoed met papa naar het ziekenhuis, schoonmoeder met spoed opgetrommeld om op het andere kind te passen, want ik lag met verplichte bedrust ongerust te wezen op de bank. De arm bleek inderdaad gebroken vlak bij de pols, een gevaarlijke plek in verband met restschade. De breuk is toen op de spoedhulp zonder verdoving gezet. De Brandmeester zei dat zelfs de arts er moeite mee had om dat te doen bij een kind van 5. Soms is verplichte bedrust een godsgeschenk: ik had er niet bij willen zijn.

Een paar dagen later zei de Middenvelder (die toen nog gewoon Oudste heette) tijdens het eten: “Ik hoor knak in mijn arm.” Röntgen-controle wees een paar dagen later uit dat de breuk een mening had over gezet worden en gewoon weer in de S-bocht constructie was gaan staan. Een operatie volgde. Pennen werden gezet in zijn arm die er (zonder verdoving, mind you, Nederlanders zijn Calvinistisch: gij zult lijden en bloeden) na een week of 6 weer uit mochten.

De schade kon niet geheel hersteld worden: de breuk was al te veel vergroeid en zonder beide beenderen volledig te breken kon het niet meer geheel recht worden gezet. “Maar het zou waarschijnlijk met de jaren wel rechtgroeien.” Al die tijd werd gewaarschuwd voor restschade voor de beweeglijkheid van de pols vanwege de plek van de breuk. En in totaal heeft hij 11 (elf!) weken in het gips gelopen.

Maar goed: inmiddels bleek allang dat het speeltuig niet voldeed aan de veiligheidsnormen. Daar hadden we getuigen voor en bewijs en zo. Het feit dat een dag na Middenvelder’s ongeluk de speeltuin ineens werd geruimd, letterlijk, was ook enigzins verdacht. Maar wij hebben een rechtsbijstandsverzekering dus we hebben de gemeente aansprakelijk gesteld. Maar tegen een verzekering opboksen kost energie. Pas na een jaar kwam de eerste reactie van de gemeente via hun advocaten: “Het is de schuld van de vader, hij had hem naar moeten opvangen.” Onze advocaat stuurde maar weer wat brieven en wij stuurden maar weer wat mails en vervolgens hoorden wij 2 jaar lang bitter weinig. Op den duur hoorden wij ook niks meer van de verzekering. Daar heb ik een über-pissige mail over gechreven en toen was voor mij de kous af. Er is een verschil tussen gelijk hebben en gelijk krijgen, ik ben heel pragmatisch in die dingen. Het uitvechten zou meer hebben gekost dan het zou hebben opgeleverd: ik heb de tijd niet voor een loopgravenoorlog om mijn gelijk te halen. Ik ben geen Don Quichot die tegen windmolens vecht. I pick my battles wisely. (Meestal, soms ben ik ook gewoon een uilskuiken.) Belangrijker was voor mij dat De Middenvelder volledig was hersteld, een prachtig handschrift heeft en zijn pols 100% kan gebruiken. Doorgaan zou zuiver principieel zijn geweest.

En toen kwam na al die tijd radio-stilte “de brief”. Van onze advocaat. De gemeente had weer van zich laten horen, bla bla bla, en wij hadden niet genoeg hard bewijs als weerwoord, jah-die-jah-die-jah-die, hier hield het juridisch gezien op , jah-die-jah-die-jah-die…maar…hij schaamde zich de ogen, oren en wat dies meer zij uit zijn kop dat het zo lang had gesleept. Mea Culpa en of wij akkoord wilden gaan met 400 euro, uit coulance.

En toen heb ik mijn kind voor 400 euro verloochend en ben ik akkoord gegaan.

Haïti revisited: Een boom van een held heel bijzonder geëerd

Gisteren is De Brandmeester geëerd met de meest bijzondere boom van Nederland.

Hoe zat ’t ook alweer: De Brandmeester moest als reddingswerker van USAR.NL naar Haïti na de aarbeving. Moeder van Oud-klasgenootje sprak mij aan over het adoptiekindje van haar zus. Ze had er op dat moment eigenlijk moeten zitten met haar zus, maar door omstandigheden moesten ze een paar dagen later gaan. (Hemeltje lief, zij zouden in dat beruchte hotel hebben gezeten. Kippenvel.) Maar iedereen had blijkbaar een engeltje op de schouder zitten want: kindje leefde (en zij zelf ook). Maar ze wisten niet waar hij was, naar Haïti vliegen kon uiteraard niet meer, en ze vingen bij alle instanties bot want de chaos was (uiteraard) compleet. De adoptie die na al die jaren dan eindelijk al rond was, werd door een schaal van Richter ineens een enorme onzekerheid. De vraag was: kon De Brandmeester iets doen om te helpen hem toch thuis te krijgen.

Om een lang verhaal kort te maken: De Repel mailde USAR met alle gegevens met het verzoek het door te zetten naar BuZa en ze belde De Brandmeester. De Brandmeester sprak ter plaatse met de BuZa mensen die mee waren.  Uiteindelijk kwamen alle 100 weeskinderen dankzij USAR.NL naar huis, maar Adoptiekindje kwam met een handjevol andere kinderen dagen eerder dan toen thuis.

Er kwam geen lintje van Bea, er kwam wel een decoratie van een werkrelatie van mij, wat een bijzonder gebaar was dat, want hij heeft De Brandmeester nog niet eens ontmoet. En gisteren kwam er iets zo bijzonder dat ik met waterige ogen stond.

Van Tante en Moeder van Adoptiekindje heeft De Brandmeester een appelboom gekregen. Een geadopteerde appelboom, waar wij in 2010 de vruchten van mogen plukken. Het kado is symbolisch: een boom staat voor leven, voor de vruchten plukken en voor delen met zijn gezin. Ik beloof dat vele foto’s zullen volgen van de boom! Van bloesem (ben ik daar al te laat voor?) tot pluk  tot appelmoes en appeltaart. (Ja Tante: ik ga ’t bakken zonder ’t te eten! Je moet toch wat, met je eigen boom!)

Ik vind dit het meest bijzondere kado dat ik ooit heb gezien. Volgens de begeleidende brief is de pluk van de boom ook voor mij. De brief is heel persoonlijk, maar één zinsnede die met name over De Brandmeester gaat vond ik te mooi en te treffend om voor mezelf te houden:

“Soms heb je van die mensen die stil zijn, maar heel veel veel verschil maken in iemands leven. Zulke mensen die niet roepen “kijk mij nou eens goed zijn”. Zo een iemand ben jij, en jouw gezin.”

Ze heeft De Brandmeester helemaal op de korrel. En weet je, als de brandweer zelf een foto met een adoptiekindje herkenbaar mag publiceren, mag ik het ook. Dit is niet het bewuste adoptiekindje, maar ze is wel een “Parel tussen de Puinhopen” die door USAR.NL is geëvacueerd en veilig op het vliegtuig is gezet.

Elke ananas kan begrijpen dat wij het als gezin allemaal daarvoor hebben gedaan.

Rrrrepel Carnivoorrrrrr

Ik ben was ben een kaasmens. De Repel hartje kaas. Hoe stinkender des te beter. Als je een camenbert opensnijdt en de inhoud druipt van de kaasplank, begin begon begin ik te watertanden. Deze zomer in Frankrijk had ik een speciaal geitenkaasje ontdekt. En elke keer als ik de koelkast in ons huisje opendeed, zei de Brandmeester: “Volgens mij heeft Popeye gepoept.” Ik moest hem dan steevast corrigeren: “Nee schat, dat is mijn kaasje.”

Ik hield nooit zo van rood vlees. Ik hield namelijk nooit zo van bloed op mijn bord. Zo hebben mijn vader en ik een levenslange traditie. Als wij samen in een restaurant zitten en biefstuk is wat we gaan bestellen, bestelt hij hem “zo rauw als de kok het durft”, en ik “zo gaar als de kok het durft”.

Maar nu ik zoveel sport, probeer ik sowieso mijn eetpatroon een beetje daar op aan te passen. Meer eiwitten en zo. Maar daarnaast ben ik niet van plan om alles wat ik eet in dat licht te zetten, dus ik ga ook nog steeds af op waar ik trek in heb. En hier komt de crux: sinds ik ben gaan fitnissen krijg ik een bovenmatige trek in vlees. In rauw vlees. In rosbief en filet americain. En toen ik vorige week ineens een broodje osseworst zag liggen kwam de Tijger in mij los. Osseworrrrrrst….lekkerrrrrrrrr. Maar nu komt het: ik had nog nooit in mijn leven osseworst gegeten! Het was een oerinstinct dat na drie kwartier hangen in de gewichten boven kwam drijven. De Repel was net een weerwolf vlak voordat de volle maan opkomt. En man-oh-man wat smaakte dat broodje lekker.

Mijn vriend de camenbert mist mij. De Limburgse kaas mist mij. Maar ik, de carrrrrnivoorrrrr heeft trek in vlees en er ligt tegenwoordig osseworst in de koelkast. Wroarrrrrrrrr, wrrrrrrr….

Note to self: maar dan voortaan wel naar de scharrelslager net als vroeger!

Over kwetsbare kindjes en moeders die zich zorgen maken

Ik hang al een minuut of 10 met mijn vingers boven het toetsenbord. Ik heb net zoveel letters getypt als gedeleted. Mijn vingers willen wel typen, heus wel. Maar ik weet niet of mijn ogen willen zien wat ik typ. Dat is het probleem. Advanced Level Writersblock. Daar heb ik last van.

De Wijze had het moeilijk vandaag, de hele dag. Met zichzelf en met de rest. Maar eigenlijk heeft hij het al de hele week moeilijk (de hele maand al, eigenlijk). Ik zie hem worstelen. Zijn uitingswijze is dreinen en oprecht huilen en nephuilen. Maar zoals altijd met De Wijze, kom ik er niet achter wat er echt met hem loos is. Ik kom er niet achter wat er achter het huilen zit. Natuurlijk, de waterpokken spelen hun hoofdrol in deze tijden der jeukende korsten, maar er is meer. De reden dat mijn brein niet wil dat mijn vingers typen, is dat ik begin te geloven dat het “trieste” misschien wel eens iets is dat gewoon intrinsiek bij zijn karakter hoort. De term “melancholiek” begint steeds vaker onwillekeurig bij mij op te komen. Het is “maar” een gevoel, maar ik heb geleerd te vetrouwen op dat gevoel. Mijn gevoel heeft vaker gelijk dan ongelijk…

Vamiddag kwam hij heel hard huilend uit de tuin en ik nam hem op schoot.
Ik: Wat is er?
Hij: Nou…..<onverstaanbaar gebrabbel>
Ik: He, ik versta je niet, vertel nou, waarom ben je zo verdrietig?
Hij: Ik, …..ik weet het niet

Hij heeft vervolgens een paar minuten heel hard gehuild en ik deed niks behalve knuffelen en kusjes geven. Heel voorzichtig, vanwege zijn waterpokken.

Ik: He jij, wil jij mij helpen?
Hij: Nou?
Jij: Ik wil jou graag blij maken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen. Wil jij mij helpen? Wil jij mij helpen jou blij te maken?
Hij: ja
Ik: Hoe moet ik dat doen?
Hij: Mij knuffelen

En hij legde zijn hoofdje tegen mijn schouder. En zo hebben we geknuffeld tot we de tafel moesten dekken. Toen we ’s avonds naar boven gingen, had ik de “stuiter-versie” van De Wijze weer te pakken.

’s Avonds toen ik hem naar bed bracht, was hij onbezorgd en heb ik lieve plaatjes van de “pokkebende” kunnen schieten. Wat genoot hij van het poseren! Maar zijn trieste ik van die dag blijft me helaas sterker bij…

We moeten rennen springen vliegen duiken vallen opstaan en weer doorgaan

Druk, dus. Opzij, opzij, opzij.

Even terzijde: ik heb de originele langspeelplaat (je weet wel, zo’n rond zwart ding met groeven) waar dit nummer op staat: De Wondere Avonturen van Herman van Veen. Ik heb de serie gezien toen ik nog een klein Repeltje was en ik heb er serieuze en duidelijke visuele herinneringen aan. (Oma Repel vertelt.) En ik zing de liedjes nog steeds voor mijn kinderen, ze zijn hilarisch voor hen en poëtisch voor mij. Zelfs los van de prachtige muziek zijn de teksten ware poëzie.

Wie gaat er mee
Voor een fietstocht in de zee
Zeg maar tegen moeder dat we later zijn
Dat we vanmiddag onder water zijn

En ook:

We zullen wel eens zien wie hier de sterkste is
Dat
Zullen wij eens zien
Toevallig heb ik de roze band
Met witte stip
Toevallig kan ik op 10 meter afstand in kleine lettertjes
olie…
olie…
olifant lezen

Maar goed, ik dwaal af voordat ik überhaupt aan mijn punt begonnen ben.

Oh ja en trouwens, in dat liedje “Opzij, opzij, opzij” zingt hij ergens: “…want over koetjes, voetbal, en de lotto praten, nou gedag tot ziens, adieu, het gaat je goed”.
Bekentenis: pas een jaar of 8 geleden (De Brandmeester was er op het moment suprème bij), kwam ik erachter dat “koetjesvoetbal” geen bestaand Nederlands woord was en dat dat ook niet was wat hij zong. Ik heb namelijk van mijn 6e tot mijn 31e gedacht dat hij zong: “Want over koetjesvoetbal, en de lotto praten…..”

Koetjesvoetbal bestaat dus niet. Maar goed, ik dwaal weer af…

Druk dus.
Zo druk dat het op werk op dit moment bijna niet meer leuk is.
Zo druk dat Manlief en ik deze hele week maar 1 avond samen waren en volgende week 0 (nul, zero, NUL) avonden samen zijn. Een avond in de twee weken = een slechte deal. Met zijn diensten (inclusief de nachten) erbij gaan we elkaar letterlijk slechts “minuten” zien volgende week.
Zo druk dat alles een serieuze achterstand krijgt. Zo hebben wij ook nog het huishouden, de administratie, en niet de vergeten de sociale contacten, live en via logland. En wat te denken van ontspanning en rust? Mijn loopschema en doel (50 minuten jongens, 50 minuten! Dat en de halve.) hebben er ook onder te lijden en da’s slecht voor mijn humeur.

In plaats van me nu bezig te houden met de zaken waar ik het druk mee heb, laat ik dat op deze vrijdagavond eens uit mijn handen vallen. De drukke dingen vinden zichzelf namelijk zo belangrijk dat ze andere dingen onbelangrijk vinden. En als ik niet oppas, ga ik de drukke dingen nog geloven ook.

Wat belangrijk is, is dat Popeye naast zijn knuffel Hi-aff, een tweede noodzakelijke liefde heeft: “Tie-ke-les”
Oftewel “Leakless”. Een van de vele, veeeeeeele autootje uit de Disney-Pixar film Cars.
Zonder Tiekeles kan hij niet slapen, kan hij niet mee boodschappen halen, kan hij niet mee de andere Daltons ophalen uit school. Zonder Tiekeles verzet hij geen stap en zet hij het noodalarm aan. Op standje gehoorbeschadiging. Ik moet zeggen dat van de plus/minus 100+ Cars-autootjes die we hebben aangeschaft in de loop der Daltons, ik bij God niet snap wat nou precies de aantrekkingskracht is van juist Leakless. Maar ja, zo gelden de regels in het algemeen bij security blankets, toch? Leakless en Giraffe (Tiekeles en Hi-aff), dus.

Soms dreigen hele waardevolle zaken in het gedrang te raken bij extreme drukte.  Ik hou van volle sleutelbossen en ik zag bij haar dat zij schitterende keycords maakt. En toen riep ik een keer iets in een antwoord op een log van haar en dat leidde tot een mailwisseling en dat leidde tot….post! Vandaag kreeg ik dit…over een paar dagen gaat er post haar kant uit. Wat is blogland toch mooi!

Watson keek in de camera en ik klikte. Wat betekent druk nog als je een foto als deze kan maken? Ik ben moe, heel erg moe. Vanavond trok ik mijn renkleding aan…en 20 seconden later weer uit omdat ik te moe was om te gaan. Te druk zijn betekent ook soms je lopen even laten voor wat het is en lekker een avondje te genieten van niemand anders dan jij….en je iMac.

Resistance is futile….YOU WILL PET ME!

Mijn eerste keer

Nou, Repel is onder haar steen vandaan gekropen hoor! Ik snap niet in welk tijdperk ik heb geleefd al die tijd, maar het is blijkbaar nooit anno nu geweest. Maar gisteren heb ik het dan voor de eerste keer gdaan en ik realiseer me dat ik in die 39 jaar heel veel heb gemist. Ik had het zoveel vaker hebben kunnen doen.

Sushi eten.

Maar het idee van zeewierrolletjes met rauwe vis trok me nooit zo aan en het imago al helemaal niet. Maar man, wat heb ik me vergist. Wat is dat godschuwelijk lekker zeg.

Sushi eten.

Rauwe vis in kleffe rijst in een rolletje zeewier is het lekkerste dat er is. En wasabi is ook het lekkerste dat er is. En Japanse sojasaus ook en Japanse groene thee ook. Ik overweeg  het zelfs een keer zelf te leren maken; rauwe vis in kleffe rijst in een rolletje zeewier. Man wat is dat lekker. Nu, bijna een etmaal later zit ik nog steed stjok- en tjokvol, zoveel omega 3 en 6 vetzuren heb ik op. Ik heb een nieuw mijn favoriete eten.

Sushi eten.

Nadat ik met mijn twee collega’s sushi heb gegeten zijn we bol van de vis naar een kroeg gerold en hebben we ons behaalde succes (een zeer geslaagd project) met heel veel drank gevierd.